Linda Visser, de enige ware volksvriend (voor hondenbezitters)

Een historisch-politieke blamage, die deed zich voor in het voorjaar van 2019. Alle hondenliefhebbers – van gematigd tot radicaal van welke gezindte dan ook – stonden erbij en keken ernaar en gruwden over de wijze waarop de leefbaarheid, de verbinding tussen mensen, de inclusiviteit, de intergenerationele solidariteit en het gezondheidsbeleid in een keer zonder één cent subsidie naar de knoppen werden geholpen. Door ons aller gemeenteraad van onze geliefde gemeente Het Hogeland.

Wat is de kwestie? Linda Visser, toen nog van de SP kwam tijdens de raadsvergadering met het voorstel om meer losloopgebieden in de gemeente in te richten. Op dit moment is er maar één, in Lauwersoog. In heel Nederland zijn er 465 losloopgebieden, zo voerde zij aan ter benadrukking van de ernst van de toestand. We hebben het dus over de grootste gemeente van Nederland ongeveer qua oppervlakte. Ik herhaal de respectabele mevrouw Visser nog even: “Een losloopgebied, een gebied dat speciaal is aangewezen en ingericht om honden te laten spelen en loslopen, heeft grote voordelen. De eigen inwoners hebben er plezier van en het zou ook toeristen met honden kunnen trekken.” Zo betoogde zij.

U voelt hem al aankomen. Wethouder Harmannus Blok vond het “op zich een sympathiek idee”, maar raadde de motie toch af. “Dit zou op dit moment niet onze hoofdprioriteit moeten hebben.” Alle collegepartijen steunen hem hierin. Mevrouw Visser vond het jammer dat er niet gedacht wordt in ‘wat kan wel?’ Enzovoort, kort samengevat want ze is heel idealistisch maar doorgaans wel wat lang van stof. Het was niet de bedoeling van wethouder Blok om een negatieve grondhouding uit te stralen, maar „we zullen, zeker in het begin van de nieuwe gemeente, echt moeten prioriteren.”

Afijn, alleen de SP steunde het voorstel. Er komen dus voorlopig geen nieuwe losloopgebieden in Het Hogeland. Lees het goed, vrienden, en onthou wie aan prioritering doet.

En hoe eenvoudig is het. In elk dorp, zelfs in Bedum dat al jaren één grote bouwput is, liggen ongebruikte veldjes, hoekjes, weitjes. Ursusgaas er om heen, een bordje met gebruiksaanwijzing erbij en klaar is het. Er liggen nog ergens bij gemeentewerken oude bankjes. En dan kan die lieve slechterbeenwezende oma het hondje loslaten. En dat ventje van elf met die trekkende labrador kan Lara van den Uilenspiegel ontmoeten. En die drie hangerige jongeren die nu even hangerig met een hond sjokken kunnen er spélen met de hond. En we maken contact met elkaar, en we bewegen, zonder coach of steunprogramma, en het is veilig voor iedereen. En superieure rashonden, rennen met halve en hele vuilnisbakkers ongeacht inkomensklasse, opleiding, leeftijdsklasse of wat dan ook. Halfblinde, half dove, honden met maar drie poten of éen oor, alles speelt met ieder op de wei naar wat men kan of nog kan. Dat is pas inclusief. En hetzelfde geldt voor de hondenbazeressen en bazen. Met een hond spreek je met die oma, die snotneuzen, die 4-weels rijder, dat leuke vrouwtje ook en zelfs de grootste zeurpiet wordt aangesproken. En allemaal bewegen ze, minstens 20 minuten per dag, zoals de gezondheidsbazen dat willen.

Zondagmiddag was ik met Lara op het hondenstrandje in het Lauwersmeer. Omringd door negen duizend hectaren natuur van het Nationaal Park aan de Waddenzee. Ik had er een slecht gevoel over. Allemaal auto’s met leuke, lieve, stomme, hondenuitlaters. Hoeveel CO2 uitstoot was dat bij elkaar opgeteld in zo’n kwetsbaar gebied? Daarom, in ieder dorp minstens 1 hondenwei, tegen de nodeloze CO2-uitstoot, vóór het milieu en de toekomst van onze aarde en kinderen.

Linda Visser, onthou die naam. Als het gaat om prioritering van werkelijk belangrijke zaken voor straks bij de verkiezingen. Zo zie je maar weer, je schaft je een hond aan voor het plezier en je zit met je neus midden in de politiek.

Power to The People, Power tot the Dogs!

Tijl Uilenspieghel