UITHUIZEN – Donderdagmorgen, op de hoek van de Kennedylaan en de Wilgenhof in Uithuizen, vlak voor het begin van de schooltijd, stappen de eerste Afghaanse kinderen uit de bus. Hun eerste echte schooldag in Nederland. Schooldirecteur Siebrig Bisschop: “Op het eind van de dag waren er kinderen die helemaal niet meer terug naar huis wilden.”
De voormalige cbs Koning Willem-Alexander is omgetoverd tot de School voor Afghaanse Kinderen. Het zijn de kinderen van de vluchtelingen die na de staatsgreep in Afghanistan hun heil vonden in Nederland. Zij werden in de noodopvang in de kazerne in het Lauwersmeer ondergebracht. De onderwijskoepel Lauwers en Eems nam de handschoen op om voor de kinderen het onderwijs te verzorgen.
Een hartelijk ontvangst van de leerkrachten
De Willem-Alexanderschool moest wat worden opgeknapt, de financiering via het onderwijsministerie werd geregeld, de gemeente hielp. Siebrig Bisschop werd directeur van de vluchtelingenschool. Zij was al directeur van De 9 Wieken in Winsum, een school met een taalklas voor kinderen van buitenlandse afkomst. Met ervaring in onderwijs aan kinderen die geen Nederlands kunnen. “Dat was wel enerverend, in een paar weken een school uit de grond stampen,” zegt ze. “Afgelopen maandag stonden we als team van 12 leerkrachten in het gebouw, we kenden elkaar niet en hadden nog drie dagen om de school in orde te krijgen, in te richten. We zijn daar wel een beetje trots op, dat dit gelukt is. Daar hebben we allemaal knetterhard op ingezet.”
“Het zijn kinderen die een paar woorden Nederlands spreken of wat Engels”
Daar komen de kinderen, met de bussen door het Centraal orgaan Opvang Asielzoekers geregeld, met de kinderen. Zo’n 60 basisschool leerlingen, zo’n 40 leerlingen voor het vervolgonderwijs dat in Uithuizen door de Internationale Schakelklas van de openbare onderwijskoepel in Groningen wordt verzorgd. De kinderen van de basisschool zijn ingedeeld naar leeftijd. De onderbouw tot 7 jaar, de middenbouw tot 9 jaar en de rest in de bovenbouw. Het zijn kinderen met een moslim achtergrond, met of zonder hoofddoek. Ze woonden in de hoofdstad Kabul, of in de bergstreken. Siebrig: “Onze eerste insteek was: het zijn kinderen die maanden niks te doen hebben gehad. Hun leven bestond uit wachten, rondhangen, eten. Met twee gezinnen op één kamer. Ze zijn gewend om te doen wat ze willen, buiten spelen, binnen wachten, een beetje gechargeerd gezegd: geen structuur in het dagelijkse leven. We waren er donderdag op gebrand om ten eerste de kinderen het gevoel van veiligheid te geven en ten tweede structuur in de dag aan te brengen. Het zijn kinderen die een paar woorden Nederlands spreken of wat Engels. Het is communiceren met de handen en voeten.”
Een valkuil voor de – informele naam – School voor Afghaanse Kinderen is instabiliteit. De kazerne in Zoutkamp is een crisisopvang; vluchtelingen worden overgeplaatst, er kunnen er bij komen, van de ene dag op de andere. Dat heeft z’n weerslag op de samenstelling van de groepen leerlingen. Het maakt het lastiger om iets op te bouwen. Siebrig Bisschop: “Het zijn gewone kinderen, ieder kind wil graag spelen en is gewoon blij of verdrietig. Deze kinderen hebben recht op onderwijs vanwege de leerplicht en omdat onderwijs een kinderrecht is. Wat ons als team wel heel erg raakt is dat ze zo dankbaar zijn, blij zijn dat ze naar school mogen, ze zijn zo leergierig. Er waren kinderen die aan het eind van de dag helemaal niet meer terug naar huis wilden.” Een mooier compliment kun je niet krijgen.
Berto Merx
