k Haar laiver dat bok mie stötte

Of ik weer ging solliciteren, nu er een functie beschikbaar was. Hij vroeg het echt. Ik kon me niet voorstellen waarom hij zich dat afvroeg.

Mijn hele werkzame leven had ik het geluk gehad fijne collega’s en plezierige werkvloeren te treffen, tot toen en daar. De misstanden die zich er ontvouwden zijn met geen spreekwoordelijke pen te beschrijven. Met mijn volle verstand nam ik dan ook het besluit om na driekwart jaar af te zwaaien – wellicht mijn beste beslissing ooit.

‘Dat mout mor nait, ik haar laiver dat bok mie stötte,’ antwoordde ik. Hij zag het juist wel zitten, solliciteerde en werkte er voortaan. Maar hij bleef niet lang. Net als zijn opvolger. En diens idealistische opvolger. En de assistent van die opvolger. En de secretaris. En de opvolger van de opvolger van de opvolger. En de harde werker die het stokje overnam van diegene. Stuk voor stuk zouden ze liever een hoornslag van een dolle bok incasseren dan hun arbeidscontract laten verlengen.

Ingeborg