Onderdendam ( Gr. ) Dinsdag 6 December 2022, 07u05 ( Wintertijd ):

“ W- wind. Windkracht 2. Zwaar bewolkt. Alleen in het oosten is er een smalle streep lucht zichtbaar. Vanaf het bruggetje dat onze hond Nantske en ik net zijn opgeklommen acht meter boven het water van het kanaal, kan ik daardoor wel de rode toplichten van het windmolenpark bij de Eemshaven zien. Het regende al voordat ik de deur thuis achter me dichtsloeg op de Bedumerweg. Maar het gaat nu nog harder regenen; ijskoud is de neerslag. Achter me hoor ik het geluid van zuigende banden op het asfalt. Het is al druk met het verkeer . Ik heb me verslapen , droomde dat Aafke en Willem Huizingh op de kop van de Uiterdijk, in het inmiddels afgebroken arbeidershuisje aan het Boterdiep woonden en tijdens mijn droom ging op hun erf de ene na de andere hoge boom tegen de vlakte. Toen werd ik wakker, keek op mijn horloge en bleek het al 06u15 te zijn. Geen idee waarom ik me versliep . Ben voor elven gaan slapen gisteravond. Ook niet wat de betekenis van deze droom was. Kijk op de brug nog even snel om me heen en naar beneden. In het water van het kanaal heeft het licht van de straatlantaarns de vorm aangenomen van een waaier vol met lichtjes. Drukke golfslag daar die tot duizenden rimpels op het oppervlak leidt. Op iedere rimpel lift dan een lichtje mee. Door de takken van de treurwilg aan de overkant, die steeds meer blad hebben verloren, kan ik in ieder geval nog een fractie van de twee andere windmolenparken zien. Hoewel het minder koud is dan gisteren, maakt de gestage regen het toch onbehaaglijk. Ondanks mijn regenpak en meerdere lagen kleding is het niet aangenaam om hier te blijven staan. Snel ga ik naar beneden. De zestien treden af met Nantske aan de lijn. Intussen pratend tegen haar dat ze minder moet trekken en een paar keer moet stoppen zodat ik weer op adem kan komen. Ben nu eenmaal tegenwoordig sneller achter de poest.  Eenmaal beneden leest onze hond hier en daar in de berm wat mails van andere honden. We komen bij mijn wandelpad . Ik kijk of ik iemand vanuit het dorp zie aankomen. Maar het is pikdonker, ook al is het een stuk later. Bij Letteke Nobel is al wel licht aan. Een van haar zonen is bij haar ingetrokken om haar te verzorgen. Nantske laat ik vrij en zet de eerste stappen op mijn wandelpad.

Een benauwd stemgeluid

Dat is nat en vangt nu licht, afkomstig  van een streep vuilgrijs ochtendlicht dat door een scheur in de bewolking sijpelt. Het zorgt ervoor dat ik ver voor me uit kan kijken. Ik zie het pad lopen tot aan de hoek naar het zuiden. Het gaat nog harder regenen. Weet even niet waar de wind vandaan komt. Ben nu teveel omringd door neerslag.  Wel heb ik, toen ik me zojuist omdraaid, in het noordwesten twee sterren gezien. Halverwege de horizon boven het dak van Wiecher en Ines, mijn bijna- buren,  staat Regulus van het sterrenbeeld Leeuw [ Leo  ] . En verderop hoger en hoog boven het huis van Focko Dijksterhuis  de ster Capella, behorend tot het sterrenbeeld Auriga [ Voerman ]. Daar in het westen en noordwesten moet de bewolking dus bijna doorzichtig of helemaal afwezig zijn. Anders kon ik deze sterren nooit zo zien stralen. In het zuidoosten is ook het een en ander veranderd. Daar is veel ruimte ontstaan tussen de bewolking en het grondniveau . Een uitgestrekte, horizontale baan van donkergrijs licht met een toefje marineblauw wordt zichtbaar. Die verticale donkere kegel is een bui die valt op het dorp Stedum. Nantske heeft er zin in vandaag. Ze sprint naar de hoek. Inmiddels heeft het opgehouden met regenen. Ik merk ineens dat er een fietser aankomt. Ga snel onze hond opzoeken en grijp haar vast aan haar halsband. Roep tegen de fietser, die inmiddels angstwekkend dichtbij is  : ‘Goedemorgen…’. Willy Beenes , die schooljuf is op de Regenboogschool in Bedum, geeft antwoord. Ze is vroeg naar mijn idee . Moet mogelijk de Sinterklaasversieringen opruimen om plaats te maken  voor de Kerstornamenten in de klas. Ik kom aan op de hoek als ik haar achterlichtje in het donker zie verdwijnen. Zie dat ik nu tot aan de rij meidoorns kan zien waar ik moet lopen. Dat is zeker vijftig meter verder. Weer een vertrouwde verschijning: de ‘Kerstversiering ‘op de poedertoren van Friesland Campina brandt vandaag. Ik zie een lampje aankomen ver weg vanuit  het zuiden. Het is echt een fietser die aan het zoeken is in het donker naar het pad. De fiets zwabbert wat over de weg. Ik ren naar onze hond om haar vast te houden. Wens de Onbekende Fietsvrouw 7.0. ‘Goede morgen ‘. Er komt een benauwde stem terug. Als zij verdwenen is, heb ik even de tijd om ontspannen om mij heen te kijken. Hoor een wilde eend [ Anas platyrynchos L. ]  snateren , die in het donker ergens achter me vliegt.  Het begint iets lichter te worden. Vanaf het erf van Harm van der Giezen vertrekt een auto richting Bedum. Sinds vrijdag staat in de voortuin van het woonhuis van de boerderij weer een imitatie kerstboom. Officieel heeft zo’n apparaat een FlinQ Luxxtree Vlaggenmast Lichtketting. Ik kijk weer eens achterom. Nog steeds staan er in het noordwesten twee sterren te stralen :  Regulus en Capella. In het noordoosten, 2.5 kilometer hier vandaan rijdt een auto vanuit de N46 de Fraamweg op. Niet alleen zo ver kan je hier kijken. Als het pikdonker is, valt je ook veel meer op. De auto volg ik een tijdje langs  alle haakse bochten van de Fraamweg. Dan voorbij de boerderij van Wouda verlies ik hem uit het oog. Intussen ben ik op mijn keerpunt gearriveerd, de ree van herenboerderij de Haver.  Draai me om en ga op de terugweg. Nantske volgt me op de voet.

Om te huilen…

Door het toenemend ochtendlicht kan ik tot aan de hoek voor het laatste stuk kijken. Daardoor merk ik dat mijn gedachten wat wegdrijven. Naar de kinderen in mijn buurt die nu al heel vroeg aan het spelen zijn met de cadeautjes die ze van de goede Sint hebben ontvangen. Naar mijn eigen kindsheid toen op 6 december in de vroege ochtend we naar beneden slopen de trap af naar de woonkamer , wijlen mijn oudste zus Jacqueline  en ik. En vol ongeloof naar de volgestapelde tafel keken. Een gemoffelde step met dichte wielen in nieuwe groene verf. Een kinderboek  van Leonard Roggeveen. Chocolade letters. En suikerbeesten. Die zie je tegenwoordig nergens meer. Holle kippen van suikerglazuur in gifgroene kleuren. Het was altijd bijzonder. Ik spreek over eind veertiger jaren van de vorige eeuw. Nu zijn zelfs bij mensen met een kleine beurs de cadeautjes toch iets groter. In Groningen, ook een deel van Nederland,  is het weer anders. In je huis vol met scheuren, vaak zwaar beschadigd, wordt meestal ook wat bezorgd. Het is slechts een brief van onze eigen Nep – Sinterklaas, het Instituut Mijnbouwschade Groningen [ IMG ] . Daarin staat dat helaas de schade aan de woning pas over twaalf maanden kan worden opgenomen voor inspectie. En dat naar verwachting het eindoordeel over wel of niet herstellen zeker drie en een half jaar op zich zal laten wachten. Het is net alsof je in je zwaar beschadigd, bijna onbewoonbaar huis van de IMG een doosje LEGO ontvangt met de groeten  van de goede, lieve Sint. Het is om te huilen hoe Nederland tegenwoordig met zijn inwoners omgaat………………………………….( wordt vervolgd )

Iedere ochtend tussen 04u00 en 07u00 doet Kees Willemen, journalist en (politiek ) tekenaar uit Onderdendam (Gr.) een ‘Winkelhaakje ‘. Dat is een wandeling van ongeveer 25 minuten met zijn hond Nantske ( een elf jaar oude Golden Retreiver – jachtlijn ) aan de oostkant van het Boterdiep in Onderdendam, een klein dorp van 595 inwoners, 14 kilometer ten noorden van de stad Groningen ).