Of het een geschikte naam is voor een multifuctioneel centrum op het Hogeland, vraagt hij aan de telefoon. Ik kan de uitleg maar moeilijk verstaan in het overdekte speelparadijs, maar begrijp wel dat de vraagsteller graag de professor wil spreken. Die is juist met emeritaat gegaan.
Intussen ligt mijn peuter kopje-onder in het ballenbad, terwijl een griezelig groot kind een aanloop neemt voor een snoekduik. Ik schakel mijn telefoon uit en schiet haar te hulp. Mijn telefoon uitschakelen mag eigenlijk niet, want het bureau moet dagelijks bereikbaar zijn. Dat ik voor 0,7 op de loonlijst sta is daarbij van ondergeschikt belang. Sommige kinderen in het ballenbad misdragen zich wellicht, maar zij hebben nog alle tijd om van hun peutergedrag af te komen.
Bovendien weet ik het antwoord op de vraag allang. ‘Nee, Tirrel is volstrekt geen geschikte naam voor een multifunctioneel centrum op het Hogeland. Het betekent onder meer ‘lichtgeraakt’ en wordt aan deze kant van de provincie nauwelijks gebruikt. En, nog veel belangrijker, het lijkt veel te veel op het woord ‘tarrel’. O, u weet niet wat tarrel betekent? Het is zo’n typisch woord dat pubers opduikelen om te controleren of hun docent Nederlands het kent. U kunt de betekenis van het woord opzoeken, maar ik kan u verzekeren dat u de viezige betekenis ervan dan nooit meer los kan zien van die Tirrel. U zoekt het desalniettemin op… Ziet u wel? Zeg niet dat ik u niet gewaarschuwd heb!’
Maar zoiets zeg ik natuurlijk niet.
Ingeborg
