Een groep van bijna tweehonderd Marokkaans-Nederlandse artsen en andere medische hulpverleners wil de krachten bundelen om slachtoffers in Marokko bij te staan. Ali Lahdidioui, voorzitter van Associatie Marokkaanse Artsen Nederland (AMAN), is naar aanleiding van de vele animo onder collega’s aan het inventariseren hoe de medici in actie kunnen komen.
Dit is toch een heerlijk bericht. Nakomelingen van lompenproletariaat, uit het gebergte naar Nederland geïmporteerd, zijn nou artsen, verpleegsters, specialisten die in hun land van herkomst noodhulp willen verlenen.
Even een zijspoor.
Begin jaren zestig werden deze mensen gastarbeiders genoemd, omdat ze hier maar tijdelijk zouden blijven. Toen het er 70 duizend waren en ze dus bleven werden ze immigranten genoemd want dat woord was correcter. Nou, dat was begin jaren tachtig nog niet correct genoeg, ze moesten voortaan migranten heten om een heel ingewikkelde redenering. Dat was nog niet goed genoeg, begin jaren negentig kwam er een nieuwe naam: allochtonen, en wijzelf moesten autochtonen worden genoemd. Ja, nee, dat was weer discrimineren, stigmatiserend, onderscheidend van wij en zij enzo, en, hoe kom je erop, ze werden Nieuwe Nederlanders. Hoe je ze nu noemen moet, weet ik even niet.
Ondertussen namen ze de kansen die hier geboden werden en via het onderwijs, lezen en schrijven, als je dat niet kunt houdt het op, en het ging moeilijk in het begin, klommen ze op, die Achmed en Karima, zeg maar Henk en Ingrid met hun opa’s en oma’s uit het gebergte dat nu de hel op aarde is. Want de enige hel zie je op de tv als een man of vrouw weeklaagt over het kind dat onder het puin bedolven is en alleen de hulpeloze blote handen niks kunnen.
Ja, die koning van Marokko is een mafkees, de buitenlandse hulp staat gereed, maar hij wil natuurlijk zelf de Grote Boss uithangen en bepalen wie er in komt en wie niet. Zo zijn dictators nu eenmaal en daar heeft onze solidariteit met Achmed en Karima niks mee te maken. Steun het Rode Kruis en de zusterorganisatie De Rode Maan, giro 6868. Uit solidariteit met die 200 Marokkaans-Nederlandse artsen en verplegers. En ook als teken van medemenselijkheid voor die ongeveer drieduizend Marokkanen die in de provincie Groningen wonen.
Tijl Uilenspieghel
