Roeli Mosssel is al haar hele leven werkzaam in de zorg. Ze is initiatiefnemer van een hospice in Winsum. Voor Omroep Het Hogeland schrijft ze columns over wat haar opvalt in haar directe omgeving.

Mijmeringen……

Zo aan het einde van het jaar blikken veel mensen zowel terug als vooruit. Ik merk in
deze periode ook aan mezelf dat ik vaker aan het mijmeren ben over wat er speelt in
de wereld en in het leven van mezelf en mijn naasten. Ik “worstel’ op dit moment
weer met iets waar ik maar niet uit kom. Deze “worsteling” wil ik graag delen.

Een aantal weken geleden trof ik een oude kennis. Het betreft een redelijk kwieke
dame van ver in de negentig. Uiteraard spraken we over hoe het met haar gaat. Ook
vroeg ik naar de situatie van haar dochter. Ze werd meteen erg verdrietig, volgens
haar had haar dochter niet lang meer te leven.

Het betreft in dit geval een dochter met beperkingen waar de moeder haar leven lang al zorgen over had. Naast dit verdriet om haar beperkte dochter heeft deze vrouw al twee partners en een kind verloren. Ik noem dit altijd het lot van heel oud worden. Toen ik haar vroeg naar haar ander gezond kind vertelde ze dat die diezelfde dag naar het buitenland was vertrokken om te overwinteren. De moeder was verteld dat als er echt iets aan de hand was ze terug zouden komen. En daar komen we aan bij mijn “worsteling”…

Ik hoor met regelmaat generatiegenoten van mij (mensen tussen de 60 en 70)
zeggen dat wanneer ze gestopt zijn met werken en meer tijd hebben dat ze dan geen
nieuwe verplichtingen aan willen gaan. Dit gaat dan vaak over het met regelmaat
oppassen op kleinkinderen en het zorgdragen voor ouders die soms door
ouderdomsbeperkingen wat ondersteuning nodig hebben. Veel mensen in mijn
leeftijdsgroep zitten immers in de fase dat ze grootouders worden en ook vaak zelf
nog oude ouders hebben. Daarnaast is het ook een gegeven dat een groot deel van
mijn leeftijdsgenoten voldoende financiële middelen heeft om bv. te gaan reizen of
andere leuke dingen te gaan doen als ze meer tijd hebben.

Frequent oppassen op je kleinkinderen en daarmee een vast onderdeel worden van
hun opgroeien kun je maar één keer doen. Er voor je ouder(s) zijn wanneer ze je het
hardst nodig hebben kun je ook maar één keer doen. Is dat een opoffering en voelt
dat als beperking in je eigen vrijheid? Of is het een mooie betekenisvolle invulling in
die fase van je leven waarin het zich aandient?

Ik merk dat we er allemaal verschillend naar kijken en het verschillend beleven. Ik kan alleen maar voor mezelf spreken dat ik er nooit spijt van gehad heb en ook nu niet heb dat ik er voor mijn naasten kan zijn. En ja, het beperkt in volledig zelf bepalen wat ik met mijn tijd doe, maar het geeft tegelijkertijd ook veel voldoening. Hoe kijkt u naar dit vraagstuk?

Voor de oude moeder waar ik over sprak hoop ik dat er voor haar toch voldoende
mensen in haar directe nabijheid zijn die er voor haar kunnen zijn!
Een goede jaarwisseling en een betekenisvol 2026 gewenst.

Roeli Mossel.