Lofzang voor de Ommelander Courant (met slechts één uiterst kritische noot)

Onzer aller Ommelander Courant gaat vanaf de eerste donderdag van het Nieuwe Jaar weer de gemeentemededeling bij ons allemaal in huis brengen. Oh, het Nieuwe Jaar kan niet meer stuk. Die avond zal ik me, na de door mijn madame geserveerde eenvoudige doch voedzame maaltijd, naar mijn werkkamer begeven, en in alle rust uitpluizen wie er een vergunning heeft aangevraagd voor de bouw van een garage, carport, schuurtje, het omhakken van een beuk, es of iep, drank mag verkopen, een feest, braderie, wielerronde  of jaarmarkt mag houden en zelfs de oproep van wethouder Kristel Rutgers om verstandig/goed/beter/zuiniger met energie om te gaan, zal ik spellen tot de laatste letter. Dit is verbinding, verbinding tussen de burger en de politiek.

Het Goede Leven, het komt weer terug.

We hebben even geleden onder de dommigheid van het gemeentebestuur om de mededelingen in de Noorderkrant te plaatsen. Elke week die onrust; wordt-ie bezorgd of niet. De volgende dag dan maar weer naar de supermarkt om er een op te halen, dus nodeloos CO2 uitstotend, want daar is-ie op, logisch want zo slecht bezorgd, dus dan maar door naar de bibliotheek. Nee, dan mijn Kleine Held in ons Loug die steeds weer op tijd, in de mist en regen en wind van ons aller Hogeland, de Ommelander langs de klep van mijn brievenbus laat glijden. Over twee weken belt hij aan voor het bezorggeld en dan zal ik hem een extra bonus geven, deze Held van de Ommelander. Slechts één bezorgklacht heb ik dit jaar gehad! En die werd door een beleefde en welwillende juffrouw van het Ommelanderkantoor meteen, keurig en vooral adequaat afgehandeld. Kom hier nog maar eens om, in de tijd dat elke opgedirkte nikser een service-centre heeft, een call-centre, een ander woord voor een telefonische wachtkamer met beroerde muzak.

Wat moeten ze geleden hebben, die lieve, aardige, kwieke en altijd correcte medewerk(st)ers van de afdeling communicatie ten gemeentehuize, met de bergen klachten over de bezorging van de Noorderkrant. Wat hebben ze nutteloze tijd daar aan moeten besteden, aan iets waar ze ook niets aan doen konden. Wat hebben Roelf Torringa (een toonbeeld van bedachtzaamheid) en Rose-Marie Zuidema (altijd in de bres springend voor misstanden) van GemeenteBelangen in de gemeenteraad stelselmatig die misstand met die bezorging aan de orde gesteld.

Maar gelukkig, alles is weer zoals het was, en zo hoort het ook.

Ja, ik lees sinds 1985 De Ommelander Courant. Mijn kinderen zijn er groot mee geworden en telkens als ze op bezoek komen, graaien ze in de krantenbak naar De Ommelander. Even kijken of er nog wat gebeurd is. Dat is verbinding, liefde, kennis en gevoel hebben voor het streekje waar je geboren en getogen bent. Door die Ommelander.

En de kwaliteit dan? Nou, de inhoud, de onderwerpen, het is een breed georiënteerd blad, met een scherp oog voor maatschappelijke relevantie en tegelijk ook met gevoel voor de mens achter de grote en kleine dingen. Heel mooi is altijd de grote foto met bloemen, vogels of iets anders dat in de natuur groeit en bloeit en ons altijd weer boeit. Het zijn keurige stukjes van die redacteuren (allemaal witte mannen, trouwens, ik meld het maar!) die vooral voldoen aan de eis van hoor- en wederhoor. En verder hoeft niks, want dat is genoeg en betrouwbaar, zoals fatsoenlijke stukkenschrijverij betaamt. En niet te vergeten, die wat oudere fotograaf, meen ik, man, wat kan die spelen met licht, compositie en uitdrukkingskracht.

Is er dan niks mis mee?

Jawel. Ze missen eigenlijk een goede columnist. Ze hebben weleens van die stukjesschrijvers gehad, van dat pretentieuze, liefdeloze, flauwe, zoutloze slappe droogkloterige zwijmelgeschrijf. Wat de Ommelander ontbeert is iemand die op eigen aardige en geestige wijze maar toch met gevoel voor de grenzen van de welvoeglijkheid, net even de waan van de dag, de bellenblazerij van de opscheppers, de papieren tijgers, de charlatans, de nullen en egotrippers met een krassend pennetje op z’n plaats zet. Iemand die de lof der zotheid predikt.

Kom op jongens, voor 25 euro per stukkie – ’t kan iets méér zijn – is zo iemand toch wel te vinden?

Tijl Uilenspieghel