Onderdendam ( Gr. ) Dinsdag 15 Maart 2022, 06u20 ( Wintertijd )

“ Z- wind. Windkracht 1. Windstil. Maar dan ook volledig windstil is het, als ik met onze hond Nantske het bruggetje opklim over het Boterdiep , het kanaal voor ons huis. Ik heb me opnieuw verslapen. Moet nu eindelijk eens het soesmonster verslaan. Om kwart over vier was ik wakker. En toen dacht ik nog even soezen. Om  5u35 schrik ik opnieuw op uit een slechte droom. Daarom is het al licht nu. Wel schemerig. Twee wilde eenden [ Anas platyrynchos L.] die op de aanlegbalk van de brug zitten, kijken naar boven, ontdekken ons. En besluiten dan toch maar  op te vliegen om in het veilige water beneden te belanden. Links van de brug klinkt het van : ‘Whaooo..Whaaoooo’. Twee futen [ Podiceps cristatus L. ] zwemmen om elkaar heen,stoppen dan vlak voor elkaar, strekken hun nekken, buigen die synchroon , schudden hun kop druk heen en weer  en die reeks van bewegingen wordt een aantal malen herhaald. In het noordoosten is een streep roze licht te zien onder de laaghangende bewolking. Deze sluit de hemelkoepel hermetisch af. Het is ook heiig in de verte. Dat alles samen zorgt ervoor dat de toplichten, flonkerend rood, van de drie windmolenparken vanmorgen niet te zien zijn. Ik kijk eens verder om me heen. Ter hoogte van de boot die aangemeerd ligt bij de keet van Annemarie de Haan, keft een meerkoet. Het is eigenlijk niet eens keffen. Het onderste deel van de snavel wordt tegen het bovenste gedeelte aangeslagen. Dat levert een indringend tikken op. Een merel [ Turdus merula L. ] laat de eerst tonen horen van een liedje dat niet afgemaakt wordt. Op vijftien meter hoogte vliegt een kauwtje , dat van het dak van DE KERK aangevlogen komt. Boven me voel ik de druk van het loodzware wolkendek. Ik moet in beweging komen, ga de brug af en zet even later de eerste stappen op mijn wandelpad.

De helft verdord

Het is fris. Vier graden, maar voor het gevoel drie. Bij de sloot links zit een eendenpaar te dutten in de walkant. Een woerd zwemt verderop in zijn eentje rond. Op het einde bijna om de hoek naar de Noordersloot zie ik een tweede paar zwemmen. ‘Krá , krá, krá…’, zwarte kraaien [ Corvus corone L. ] worden wakker in de bomen van Annemarie de Haan. Boven de wolken hoor ik een vliegtuig overkomen. ‘ Grraaaoahhh..’ ,hoog in de lucht zweeft een blauwe reiger [ Ardea cinerea L. ].Een paar slagen met zijn brede vleugels zijn voldoende om weer honderd meter verder te geraken. Het is een bijna volwassen exemplaar. De grootste roofvogel van Groningen heb ik de laatste tijd maar weinig gezien. Ik sla de hoek om en kuier naar het zuiden. Precies op het moment dat ik dat wil doen, zie ik een fietser op me afkomen . Snel commandeer ik Nantske naast me. De Onbekende Fietser 5.0. is geheel in het zwart gekleed, ziet er woest uit. Heeft een muts op, laag over het gezicht, en een zwarte  baard. Vrolijke, groene fietstassen dempen de dreiging. Hij groet vriendelijk. Ik heradem, kan daarna meer ontspannen aan het lange stuk naar het zuiden beginnen. Het is buitengewoon rustig om me heen. Alleen op de wegen die in ons dorp te samenkomen, is het al aardig druk. In een van de meidoornstruiken [ Crataegus monogyna L. ]  geeft een kraai zijn positieroep af. Voor eventuele overvliegende soortgenoten is dat een teken dat het voedselgebied in de directe omgeving bezet is. Tot mijn verrassing vliegt een mij onbekend klein vogeltje uit de struiken. Maakt geen geluid; dat maakt het determineren moeilijk. Nu het al zo licht is, valt op hoe bruin de weien om me heen ogen. Camel- kleurig om precies te zijn. Wanneer je een handvol gras pakt, blijkt een derde verdord. Ver weg hoor ik een wilde eend snateren. Dat brengt een kettingreactie teweeg. Kraaien en roeken in de toppen van de bomen op het terrein van de waterzuivering beginnen lawaai te maken. Maar degenen die krassen zijn voornamelijk de vrouwtjes die vanuit de veertig nesten de mannetjes opporren om er op uit te trekken. Kraaien zijn vogels die echt de agenda trekken. Die onthouden waar ze eerder hebben gefoerageerd. Ze sturen vervolgens  verkenners uit om nieuwe plekken te zoeken. Gerucht op het erf van Harm van der Giezen . Er wordt een trekker gestart. In de verte klinkt een ritmisch dreunen van zware trekkerbanden. Maar het duurt toch even voor de trekker met een totaal lege oplegger zichtbaar wordt op de Bedumerweg. Het is zo’n oplegger die plaats biedt aan een immens grote dragline. Ik ga in het oosten op zoek naar ochtendgloren. Maar dominant blijft daar de dofgrijze kleur van de lage wolken. Ik zie slechts  een vage roze vlek op de plek waar de zon hoort te staan. Dan begint een stel scholeksters [ Haematopus ostralegus L. ] hevig te rellen in het grote  perceel van de familie van der Giezen dat rechts voorbij de ree van herenboerderij de Haver ligt.  Niet lang daarna arriveer ik daar op mijn keerpunt, draai me om en ga op de terugweg.

Zin in het leven..

Een tweede vliegtuig komt over. Van iets dat hoog boven me bromt maar onzichtbaar blijft, krijg ik het altijd benauwd. Een relict, vermoed ik uit de oorlog toen we ons tijdens zware bombardementen moesten verstoppen in een door mijn ouders gegraven schuilkelder in de tuin van de buren. Geallieerde vliegtuigen bombardeerden het door de Duitse luchtmacht sterk uitgebreide vliegveld van mijn geboorteplaats Rijen. De Fliegerhorst was  een van de grootste Duitse vliegvelden van Europa. Vandaar stegen de Junckers op, volgeladen met bommen om Londen en andere belangrijke steden in Engeland plat te gooien. In het voorjaar van 1944 hadden de geallieerden weer zoveel vliegtuigen tot hun beschikking dat ze terug konden slaan. Met grote regelmaat werden de startbanen van het vliegveld onklaar gemaakt Er waren vaak afzwaaiers. Echt bewuste herinneringen, wordt altijd gezegd ,kan je niet hebben als baby van nog geen jaar. Waarschijnlijk is de angst van mijn ouders en vier jaar oudere zus naar mij overgeslagen. Door de oorlog in Oekraïne worden dit soort gevoelens weer tot leven gewekt. Ik lees dat van meer mensen van mijn leeftijd. Over een kleine twee weken word ik negen en zeventig. De herinnering aan de oorlog en vooral de jaren daarna vol kapot geschoten en gebombardeerde huizen en door de Duitsers opgeblazen scholen in mijn geboortedorp, verschijnt weer alsof het gisteren gebeurde. ‘ Ki-w..ki-w…ki-w…’.  Op vijf en zeventig meter hoogte laat een kraai luidruchtig aan soortgenoten weten dat hij in de buurt is en plannen heeft. ‘Woe-woe…woe-woe ..De eerste meeuw van deze ochtend verschijnt in mijn blikveld. Op acht meter hoogte vliegt heel doelgericht een aalscholver [ Phalacrocorax carbo L.  ] over het perceel links naar het zuiden. Weer twee meeuwen op twintig meter hoogte. Het wordt nu druk in de lucht. Opnieuw een aalscholver richting het zuidwesten. In de noordoost hoek van de Havertsetocht relt een scholekster. En weet van geen ophouden meer. De veertig aalscholvers die de nacht doorgebracht hebben in de bomen op de hoek van de Kardingemaar vliegen een voor een uit in verschillende richting. Het is een soort van Klein Schiphol daar. Drie meeuwen komen over. Gevolgd door een kokmeeuw [ Larus ridibundus L. ]. In de scheidingssloot tussen het perceel van Harm van der Giezen en dat van Jarco Rozeboom ontdek ik nog een wilde eendenpaar. Aalscholvers , meeuwen , soms grote zwermen, bevolken nu de lucht . Ik schrijf dat hier zo precies op om te laten merken hoe druk het kan zijn boven zelfs een intensief beheerd landschap als dit. Waarvan iedereen altijd denkt dat het leeg is.  Een nieuwe zwerm meeuwen dartelt uit de lucht naar omlaag, buitelen al vliegend om elkaar heen. Het zijn vogels die echt zin hebben in het leven. Ik sla de hoek om voor het laatste stuk. Terug naar de mensenwereld. En hun grote en kleine problemen…

Lentedip

In een brief aan de Tweede Kamer, aldus het Dagblad van het Noorden vanochtend, heeft de Staatssecretaris voor de Mijnbouw, Hans Vijlbrief [ D66 ] laten weten dat ondanks de enorme demonstratie in Groningen van zeker 10.000 mensen, er toch nog  4,6 miljard kuub gas meer uit de Groningse bodem zal worden gehaald. En dat het onzeker is of de gaskraan in 2024 echt dicht gaat in het Groningerveld, het grootste gasveld van Europa. Deze dagen kiezen we een nieuwe gemeenteraad. Van een gemeente het Hogeland  die zelfs niet in staat is om een eenvoudig fietspad, veilig te maken voor voetgangers en fietsers vanwege het voortdurend opduikende sluipverkeer. Een kwestie die al sinds de aanleg ervan in 2010 speelt. Vertel me niet dat er door aanwonende bewoners niet hard op de trom geslagen is of naar alternatieve oplossingen gezocht. Er is gewoon niet afdoende door de gemeente op gereageerd. Hoe moet zo’n raad die blijkbaar de oplossing van een futiel probleem als dit niet aankan,  dan de gigantische ellende aanpakken die de aardbevingen in de toekomst nog gaan veroorzaken? Ik ga wel stemmen, maar zie het even niet meer . Maar ja,  misschien heb ik wel gewoon last van een ordinaire lentedip…………………..( wordt vervolgd )

Iedere ochtend tussen 04u00 en 07u00 doet Kees Willemen, journalist en (politiek ) tekenaar uit Onderdendam (Gr.) een ‘Winkelhaakje ‘. Dat is een wandeling van ongeveer 25 minuten met zijn hond Nantske ( een elf jaar oude Golden Retriever –jachtlijn ) aan de oostkant van het Boterdiep in Onderdendam, een klein dorp van 595 inwoners , 14 kilometer ten noorden van de stad Groningen. Dit is al weer de zevende jaargang van ‘ De winkelhaak.