Een beetje warmte, een beetje liefde

De verwarming moet dan toch lager in het huidige tijdsgewricht, om de toestand zo kort mogelijk samen te vatten. En de ervaring leert: één trui is één graad. Sta ik voor mijn kleerkast, drie bodywarmers, een vest van KAPPA, een heuse spencer nog (weer in de mode), een schipperstrui uit de maat, een fleece ding, vier jassen. Negen of tien paar schoenen, eentje gekocht omdat ik heel goed gekleed ergens wezen moest, één keer gedragen want het loopt niet en het staat toch ook eigenlijk niet en dan weet iedereen wel wat ik bedoel.

Ik heb werkelijk teveel om aan te trekken.

Afijn, de Grote Onzichtbare Hand In Huis is bezig geweest en ik blijf zitten met twee zakken en een bananendoos met nog hartstikke goede kleding en schoenen. Wat te doen?

Naar de kledingbank Maxima ermee? Of naar Goudgoed of Dorcas? Uitstekend idee, solidariteit met mensen die het minder breed hebben en méér door de hoge gasprijs worden getroffen. Of op Vintage zetten en dan wat geld overmaken naar de Voedselbank? Of naar de loods van Anne Wieringa op Het Aanleg in Winsum voor Vluchtelingenwerk Winsum dat voor de kazerne-Afghanen een warm welkom wil voorbereiden als ze in november naar Winsum verhuizen en daarom winterkleding voor alle leeftijden en schoenen inzamelen. En ook rugzakjes voor de kinderen om mee naar school te gaan?

Solidariteit is de volstrekt belangeloze bekommernis om de Ander die hulp nodig heeft. Wat ouderwets gezegd: ik ben mijn Broeders hoeder. En Zuster ook, natuurlijk. Verder niks. Noem het maar gewoon naastenliefde. Moet ik een keuze maken? Deze keer maar naar deze organisatie en volgende keer een ander? Moet ik het gelijk verdelen over alle organisaties? Of alleen geven aan organisaties die al lang en breed hun kwaliteiten bewezen hebben?

En zo sta ik dan toch maar vrijdagmiddag om half vier bij de loods van Wieringa op Het Aanleg in Winsum. Koen Verelst van Vluchtelingenwerk Winsum legt me uit dat deze organisatie wordt gedragen door de kerken, de ondernemersvereniging en omwonenden van de opvanglocatie voor 250 Afghanen, de andere gaan naar Uithuizen. Ze hebben goed overleg met de Voedselbank, Maxima en de andere organisaties. Deze actie is bedoeld als een boost, eenmalig, om een partij warme kleren bij de hand te hebben.

Het is druk, er zijn al tientallen zakken, tassen, dozen afgeleverd. Daar komt Vanessa Frankes, zij laat de rugzakjes zien. Je hebt het over en het is voor een goed doel, zegt ze. Ze is leerkracht en heeft een Afghaans kind in de klas. Ja, dat is dan toch….hoe zeg je dat? Speciaal, bijzonder, opmerkelijk, extra motiverend? Of is het gewoon een vonkje warmte in de toch wel koude hal?

Het is wel even wennen, de verwarming lager, een trui binnenshuis. En een bodywarmer er over.

Berto Merx