In coronatijd samen iets ondernemen kwam nogal eens neer op gezamenlijk wandelen. In de auto onderweg naar het begin van de wandelroute draaide ik een cd van een gewaardeerde Groningse artiest. Ik neuriede mee met het liedje over de ‘rimpeling ien t kovviekopke van vraauw Smit’ – een subtiele verwijzing naar weer een aardbeving. ‘Mooie warme stem heeft hij, wie is dit?’ vroeg de vriendin met wie ik zou gaan wandelen.
Tijdens onze struintocht langs de Allersmaborg kletsten we bij over hoe we leefden in onze eenzame bubbels en kwamen de artiest en zijn muziek ter sprake. Bijna bij de auto waren we weer, toen we een andere wandelaar passeerden. ‘Ha moi, Harry,’ zei ik iets verbaasd, alsof hij door het gesprek van zo-even ineens een huisvriend was geworden. Met een mooie, warme stem groette hij terug: ‘moi’.
Ingeborg
