De Wakkerman, Jaargang.1. Blog + Cartoon (002)

Nepnieuws

Niet te tellen zijn tegenwoordig de momenten waarop blijkt dat je jezelf ernstig voor de gek kunt houden. “Nou als bijna tachtiger “, zei ik een maand geleden tegen de Geliefde, “ben ik tot nu toe toch maar aardig de dans ontsprongen. Sommige vrienden liggen al tien jaar onder de groene zoden. Ach, ja, iedereen is wel eens moe. Niet zo gek als je wekelijks nog gemiddeld zestig uur werkt.  “. Veertien dagen geleden werd ik nog net niet met gillende sirene op de hartbewaking van het Martiniziekenhuis in Groningen gedropt. ….

Het blijft toch een interessante vraag, vind ik, hoe het komt dat je geest, innig verbonden met die zak vol organen die je lijf wordt genoemd, je zo in de maling kan nemen. Als ooit-maar- nog-steeds-onverholen Marxist heb ik vijftig jaar geleden kennis gemaakt met het begrip ‘vals bewustzijn ‘. Als ik het goed begrepen heb, want zo lucide zijn de teksten van Karl Marx niet, wil dat heel simpel zeggen dat je je wel heel een hele Piet kunt voelen, maar dat je ondertussen niet doorhebt dat je als een moderne slaaf door het meedogenloze kapitalistische systeem wordt uitgezogen, tot er geen onsje vet meer op je lever zit.

Groningse gauchistes

Nog geen tien dagen geleden werd het Academiegebouw van de Rijksuniversiteit in Stad bezet door docenten en studenten omdat het College van Bestuur al tijden niets had gedaan aan hun onveilige werkomstandigheden. Een hooggeleerde mevrouw, die er wat van had gezegd, werd prompt ontslagen. Ze was door haar werkgever, de faculteit nog net niet naar de winderige Punt van Reide verbannen. Om daar haar zonden tussen het onbestendige slijk te overdenken. Je mag dan hooggeleerd zijn, je wordt in de huidige bedrijfsmatig georganiseerde Rijksuniversiteit behandeld als de eerste de beste putjesschepper die rustig op ieder moment geloosd kan worden. Gelukkig hadden de opstandelingen wel hun Marx gelezen. En daarom zaten ze daar 22 Maart op de rode loper van de monumentale trap in de hal. Dat het hen ernst was, bleek wel uit de toezegging dat ze zich als muisjes zo stil zouden houden tijdens promoties. Ik denk dat de Martelaren van de Commune van Parijs – 28 mei 1871 – die hun vlag doopten in het bloed van hun ge-executeerde kameraden hier toch wel vreemd van op zouden hebben gekeken Sindsdien immers is rood/rouge de kleur van mondiaal links. Sommige gauchistes blijven nu eenmaal hun hele leven braaf binnen de gebaande paden kuieren.

In de zak

Dat valse bewustzijn bleef vanochtend vroeg als een vervelende, te vroege steekmug, rond mijn hoofd cirkelen: ‘ Jeeeaaah- jeeeaaah-jeeeaaach….’  Want, tja als ik op de beslissende momenten de situatie in mijn lijf zo verkeerd had getaxeerd, wat had ik dan de BBB te verwijten, die, nu ze een keer de Provinciale Statenverkiezingen hebben gewonnen, echt denken dat ze heel Nederland in de zak hebben? Niks toch? ………………………(wordt vervolgd)

Kees Willemen (1943) journalist en (politiek) tekenaar woont al bijna dertig jaar op het Gronings platteland. Dat opgeteld bij de twintig jaar in het Brabants dorp waar hij opgroeide, zou je hem met enige overdrijving een plattelandsveteraan kunnen noemen. Driemaal per week bericht hij wat hij meemaakt in de zeer vroege ochtend. Zomer en winter bij storm en regen, krakende vorst en blakerende zon.