De Wakkerman Jaargang 1 Blog + Cartoon (006)

Helden

05.55 uur. Keiharde windvlagen uit het zuidwesten. Harde regen. Zelfs voor de nog geen honderd meter die ik tegenwoordig afleg vanuit mijn tuin naar de brievenbus om de ochtendkranten, die Vrouge Vogel Eise Smit daar rond vier uur deponeert, op te halen, moet ik me warm aankleden en daarover zelfs een regenpak aandoen, wil ik niet drijfnat tien minuten later de ochtendboterham smeren. Zijn wij helden?

De meeste mensen liggen immers, aan de nog duistere ramen  op de Stadsweg te zien, nog in bed. Wel, nee, we zijn helemaal geen helden. We doen gewoon ons werk. Net zoals de melkrijders van Friesland Campina en de eerste tractoren van loonbedrijf Wieringa met drijfmestdistributeurs achter zich, die met donderend lawaai zich met de nauwkeurigheid van een naaimachine een weg banen langs de wegversmalling voor ons huis De ruiten trillen ervan.Het eerste ochtendlicht probeert zich door de zware wolken in het oosten heen te wurmen. Zonder veel succes. Ik ga een donkere ochtend tegemoet. Als eenmaal voor mijn laptop het laatste stuk boterham met kaas doorgeslikt is met een slok kruidenthee, blijft dat zinnetje van zojuist door mijn hoofd spoken: Zijn wij helden?

Hogere Honing

Wat zijn helden vandaag de dag? Hoe word je zoiets? Als jong katholiek knaapje, begiftigd met een heel rijke fantasie, heb ik vaak letterlijk gedroomd ’s nachts dat ik als christenkind in een Romeinse arena, ik ruik nu nog het met bloed doordrenkte zand, door leeuwen werd verscheurd. Dat kwam omdat ik van mijn ouders niet naar de film De mantel mocht in het parochiehuis in de Tuinstraat, terwijl buiten in een met een dik hangslot afgesloten kast wel de filmfoto’s waren te zien van vechtende gladiatoren en christenen die lijdzaam wachtten om platgedrukt te worden door brullende beren. De echte reden was niet het geweld van gladiatoren in niets verhullende rokjes maar het feit dat er de aanzet van een vrouwenborst was te zien van Diana gespeeld door Jean Simmons , die zich verleidelijk voorover boog voor een heel jonge Richard Burton; dat was de reden waarom mijn ouders vonden dat een bezoek aan deze zedeloze film niet geschikt was, wilde de kinderziel van hun tienjarige zoon bestemd voor Hogere Honing niet ernstig bezoedeld raken.

Barbecue

De film de Mantel/ the Robe uit 1953 van regisseur Henry Koster was de eerste film die werd opgenomen in Cinemascope. Hij won een Golden Globe. En een Oscar voor beste decors, kleur en kostuums. Maar was er sprake van verlangen naar heldendom in die dromen van mij? Eerder een soort haken naar een vroeg martelaarschap. Niet zo gek in een tijd waarin katholieke kinderen bijna dagelijks werden bedolven met verhalen over bijvoorbeeld de heilige Laurentius die op een barbecue werd gelegd en riep: ‘Deze kant is wel gaar, draai me maar om! ‘Zoiets vergeet je je hele leven niet meer.

Doodeng

Volgens mij was ik ook geen held toen ik in ergens 1965 of ’66 als student met mijn dronken kop de boog van de Waalbrug opklom. Die is op het hoogste punt zeker tachtig meter, zo niet negentig meter hoog en zo breed als een ruim bemeten fietspad is.  En er achterwaarts weer afdaalde. Dat laatste is buitengewoon risicovol en doodeng. Gelukkig, anders had ik dit nooit kunnen navertellen, klom mijn toenmalige zielsvriend, wijlen Fred Gastkemper, mij van de kant van het dorp Lent tegemoet om te zorgen dat ik me alsnog niet verstapte. Het leverde me, want het werd natuurlijk de volgende dag aan iedereen in de toenmalige wereld van studentenclubs en disputen doorverteld, nog jarenlang eeuwige roem op te Nijmegen. Maar nee, een echte heldendaad was het niet.

Keihard rapport

Nee, echte helden? Dan denk ik toch meer aan de Tweede Kamerleden van CDA, VVD, D’66 en ChristenUnie die, toen er vanuit Groningen letterlijk gesmeekt werd om nu eindelijk eens vaart te maken hier in Groningen, gewoon op de rem gingen staan. Want ja coalitiebelang staat nu eenmaal voorop. En gaat zeker boven die een man en paardenkop die een beetje staan te jammeren over een paar scheuren in de muur. Dat bleek gisteren tijdens het debat in de Tweede Kamer over het keiharde rapport Groningen boven Gas. Kijk dat noem ik nou eens helden…………………………(wordt vervolgd)

Kees Willemen (1943) journalist en (politiek) tekenaar woont al bijna dertig jaar op het Gronings platteland. Dat opgeteld bij de twintig jaar in het Brabants dorp waar hij opgroeide, zou je hem met enige overdrijving een plattelandsveteraan kunnen noemen. Driemaal per week bericht hij wat hij meemaakt in de zeer vroege ochtend. Zomer en winter bij storm en regen, krakende vorst en blakerende zon.