Nostalgie overviel me twee weken geleden in het weekend. Er zou alweer een schip vol beladen met containers tegen de Duitse Wadden lading verloren hebben. De eerste reeks van gedachten: alweer de stranden vol met Chinese rotzooi en dan weer treurige beelden op de teefee en het digitale riool enzovoort……
Gelukkig was dit allemaal niet gebeurd.
Nee. De Stichting Noordzee maakte deze week bekend dat er zeker nog een kwart van de lading van de MSC Zoe in zee ligt. Dat is te zeggen dat nog 800.000 kilo afval in zee rondzwerft sinds die superboot vorig jaar om deze tijd in de problemen kwam. Wat heeft die Chinese troep met mijn hond te maken?
De nostalgie? M’n eerste Tervurense herdershond, Hertha uit 1984, wat was dat eenvoudig. Bij de Aceco aan de Friesestraatweg in Stad kocht je een puppenriempje, een mand en een zak puppenvoer. Een oude plaid in de mand en de hond groeide op. Je kocht daarna een dikke riem en een dikke halsband en een zak hondenvoer en een rubberen bal en zo nu en dan een stuk pens en een stukje koeienbot. Wat overbleef aan groente, rijst, oud brood, het ging er bij in de voerbak. En het enige waar je op letten moest, was dat-ie niet te vet werd (dat heet tegenwoordig obesitastiteet). Wat ontwormingstabletten en één keer per jaar naar de dierenarts voor een cocktail tegen van alles en nog wat. Dat was het. En we waren domweg gelukkig met elkaar. Daar kwam in 1988 Joeri bij, die felle rossige schurk. En in 2002 Laika, de beauty.
Laika en Lara, met leiband
Eind september bereidde ik me voor op de komst van Lara, eens even kijken wat er in de dierenwinkel te doen is. Ik kreeg een Prénatal-gevoel. Van die winkel vroeger in de Oosterstraat in Stad waar ik één keer geweest ben toen vrouwe Uilenspieghel in blijde verwachting was, maar dat heet tegenwoordig een kind krijgen en daar is niks blijigs aan meer, op het kiezen van de hypotheek na, is een kind krijgen wel het grootste probleem des mensenlevens, heden ten dage in omgekeerde volgorde. Toen dachten wij – een van die schrale momenten dat we weleens accorderen: hoe hebben onze ouders het indertijd klaargespeeld om überhaupt een kind langer dan een half jaar in leven te houden? Op een oude foto staat mijn moeder, met mij aan een leiband. Riempjes over de schouder onder de oksels door, zodat ik niet kon weglopen in de fase van ontwikkeling naar het leren lopen. Deze tuigjes worden tegenwoordig voor honden gebruikt.
Het hondenvoer? Een raadselachtige kwestie die noodzaakt tot uitgebreide ingrediëntenbestudering om tot de conclusie te komen dat het ene merk wat méér vitamines B bevat en het ander wat meer onverzadigde vetten en in het grote geheel zit er allemaal om en nabij hetzelfde in. Bij één merk moet je de loep meenemen anders kun je het niet lezen, zo klein zijn de lettertjes. Hondenriemen, in talloze kleurtjes, van kunststof en leer; speeltjes in alle maten en uitvoeringen, matten voor in de mand, het is net zo moeilijk om de kleur van een nieuwe stropdas te kiezen. Het komt allemaal uit China, het zit allemaal in de containers op de boten, varend vanaf de Chinese Zee, door de Straat van Malakka, over de Indische Oceaan, via het Suezkanaal, de Rots van Gibraltar voorbij stomend door tot aan de Waddenzee.
Nostalgie is het verkeerde gevoel. Met z’n allen kopen we die Zoe-rommel omdat we denken dat een hondje dat nodig heeft. Omdat we een huisgenoot hebben gekocht voor wie het beste goed genoeg moet zijn. Dat is het Prénatal-gevoel. Het is onterecht om op winkeliers te mopperen, wij zijn het zelf die tinkelende twinkelende fonkelende riemen kopen, we zijn zelf zeer tevreden over het kussen in gedempte kleuren, verkiezen hondenvoer waar vega op staat wat dat ook maar te betekenen heeft.
Er ligt vast en zeker één container van de Zoe in de Waddenzee met plastic hondenspullen uit China. Daar moeten wij, u en ik, over nadenken. Want een hond kan niet denken. En kan ook niks voor zichzelf kopen. Zo zie je maar weer, koop een pandemiepup, tegen de verveling van de lockdown, want dat hebben verveelcoachen op de telefiesie je geadviseerd, en meteen heb je een wereldprobleem in huis.
Tijl Uilenspieghel
