Het wezen van een Beweegtuin

Wat is een Beweegtuin?

Een Beweegtuin is een tuin waar niet bewogen wordt. Een beweegtuin is een soort supergroot stilleven, een verzameling stilstaande objecten op een bepaalde wijze gegroepeerd met als uiteindelijk doel: Er beweegt niks zodat men van de schoonheid van de aanblik ervan kan genieten. Een stilleven. Een dode natuur die ons wijst op de ijdelheid der materiële dingen en de Fransen noemen zo’n aanblik ‘une nature morte’.

Ik kom daar zo op omdat ik veelvuldig beweegtuinen bezocht heb, vanaf de eerste – meen ik – jaren geleden in Winsum tot ongeveer de laatste in Zoutkamp, afgelopen voorjaar, en tussendoor in Uithuizermeeden, Wehe, Uithuizen zelfs. Waar niet.?

Het is een leuke, toeristische manier om de ons aller geliefde gemeente des Hogelandes te leren kennen. Doe dat ook mensen, het zijn de ideale plekken, de parkjes van rust en twitterende mezen, en merels met hun eigen geluid. Laatst heb ik er zelfs een steenuil betrapt. Het is dat ik niet zo zennig ben anders zou ik een Beweegtuin een Zen Tuin noemen. Een tuin van Grote Leegte, van het Niets, van het Zijn in het Hier en Nu, zo ongeveer. En natuurlijk met het grote pluspunt: je komt er gegarandeerd géén – doorgaan – vervelende medemens tegen.

Veertig jaar geleden was er ook zo’n rage. We moesten meer trimmen, zoals dat toen heette. En overal schoten de trimbanen uit de grond als paardenbloemen. Hindernisjes, rekstokken, bankjes, palen waarvan ik het doel nooit doorgrond heb. En binnen gerede tijd werden ze niet meer gebruikt en verwerden ze tot rot hout waarvan de innerlijke schoonheid ons wees op de immer werkende vergankelijke vergankelijkheid van dingen en de mens en ze verwerden ze tot heel leuke speellplaatsen voor honden omdat de hondenuitlaters er wel een bekwaam bankje of hangpaal aan overhielden.

Heel geestig. Deed je vroeger gewoon liggen, door de armen zakken en weer omhoog, opdrukken dus, dat heet nu push up. Lag je op je rug en drukte een gewicht omhoog, dan heette dat toen bankdrukken met halter, maar dat noem je nu bench press. Op een verhoging stappen met een gewicht in de hand, step up mensen, je moet dat wel in het Amerikaans zeggen, tegenwoordig. En toch is het niet meer en minder dan gewoon een potje circuittraining. Wat je op de middelbare school bij gymnastiek kreeg, over een kast springen, aan de rekstok hangen, opdrukken, op een bankje liggen en recht komen, of de benen tillen………. Nu ja, diezelfde ongein die je de eerste weken in militaire dienst kreeg. Met zo’n onderknuppel die je dertig keer voor straf liet opdrukken (push up, dus) omdat je een knoopje van het hemd niet dicht had. Daar is dan nu de Beweegtuin voor, in het Amerikaans.

Welaan, het is bekend dat ik een pandemiepup heb, Lara, een Tervurense herder, nu al de mooiste hond van Het Hogeland en er moet nog méér bijkomen. Die beweegtuinen zijn ideale plekken om met de hond heen te gaan. Hup, in de auto, je komt onderweg gelukkig geen mens tegen. In de auto bedoel ik, het stikt overal van de wandelaars, hardlopers en fietsers, het lijkt wel zomer! In de Beweegtuin kun je de hond rustig los laten, die amuseert zich wel en voor jezelf zijn er genoeg hangobjecten. En je kunt overal terecht, van Lauwersoog tot Uithuizermeeden.

Het kost wel een cent, zo’n Beweegtuin (25 duizend is niks). Maar je krijgt er ook wat moois voor terug. Niet vergeten een zakje mee te nemen voor de hondenpoep. Laat nooit als dank voor het aangenaam verpozen, de drollen liggen.

Tijl Uilenspieghel