Ik ben dus niet naar Frankrijk gegaan en dus krijg ik de volle laag. De volle laag van mijn enige, onverslaanbare vijand, de nationale plaaggeest, de naaktslak.
Mijn natuurbeleving is tamelijk gecompliceerd. Ik heb mij onthecht, losgemaakt, leeg gemaakt, van alles wat met bloemen te maken heeft om een soort nirwana, een lege ruimte in mijn ziel – ofzo – te bereiken. En vervolgens heb ik die leegte gevuld met wat in de volkse benaming beter bekend staat als de margriet.
Kleine, half-kleine, midden, midden hoge, laag en hoog hoge, hoge en super hoge margrieten, in de loop der jaren opgetrokken, met zaad uit Griekenland, Portugal, Polen, Venezuela, Frankrijk, het enige souvenir dat mij gelukkig maakt is een zakje margrietzaad (u merkt dat ik geen Latijnse namen gebruik, om niet het pedante bloemenschrijverke uit te hangen, hoewel ik uitstekend Latijn kan want ik ben op school geweest).
Had ik altijd eind mei, begin juni mijn margrietenparadijs vol in bloei, schrijdend tussen de borders genietend van het gezoemeloem van wilde bijen in alle soorten en maten en vlinders ook, dan was ik gewoon gelukkig en wist ik dat het einde er al aan komt – elke bloem zal bloeien, verwelken en afsterven – en ging ik met een gerust hart naar Frankrijk, mezelf meteen trakterend op een portie geroosterde wijngaardslakken, gevuld met boter en knoflook met een koude Elzasser Riesling, het was de kleine wraak op de naaktslakken die bezig waren in mijn margrieten hemelrijkje, een wraakactie die ik maar één keer uitvoerde want je moet toch gevoel voor verhoudingen blijven houden om niet maniakaal te worden. En was ik wéken later weer terug in de tuin, zei ik gewoon tegen mezelf: Tja, zo gaat dat met die slakken. Daar had ik vrede en rust in mijn hart mee.
Nu ik door de omstandigheden gedwongen ben ter Hogelande te verblijven, zie ik elke dag, gestaag, die slijmballen oprukken. Ik ben elke dag een halve krat bier kwijt aan slakkenvallen, het stinkt in de tuin naar verschraalde pils van 44 cent uit de aanbieding. Slakkenkorrels, ja het werkt wel wat. De vogels kunnen het niet bij benen en het slakken peuzelende egeltje dat onder de houtwal huisde is allang verdreven door de steenmarter (ik bedoel opgevroten, meer is het niet) die de buurt terroriseert en waar je niks tegen doen mag.
Heel erg is de kieskeurigheid van die smeerlappen. Je hebt een mooie volle bloem en de slak komt langs en vreet de bloem kaal en laat het gele hart in takt, als een soort ruïne, alsof ze dat niet believen.
Een observatie. Hoe kan het dat de margrieten langs de weg, in de berm, geen last van slakkenvraat hebben? Komt dat van de uitlaatgassen van de auto’s? Heeft ons aller geliefde gemeente Het Hogeland die de bermen bijhoudt een geheim slakkenbestrijdingsmiddel?
En dat alles gaat hier met een slakkengangetje, wat de vertaling is van: Tout traîne en longueur ici.
Tijl Uilenspieghel
