Ergernis leidt tot een hart van steen

Heel herkenbaar. Je rijdt op een rustique binnenweggetje, en een setje fietsers op een respectabele leeftijd, ze horen je niet, ze reageren niet. Ergernis? Je rijdt 59 op een weg waar 60 is toegestaan. Getoeter achterop en voetsjie vliegt er eentje met minstens 90 op de teller je voorbij. Ergernis? Een majestueuze trekker rijdt voor je en is niet van plan je te laten passeren. Ergernis? Drie fietsers bestuderen het bord met de fietsroutes, op die knooppunten, en staan met de fiets dwars over de weg. Nog eens ergernis? Wandelaars aan de rechterkant van de weg in een kleine kudde met het verkeer meelopend. Heb je nog wat waar je je aan ergert op de weg? Vul het hier zelf verder maar aan.

Ik ga niet klagen, mopperen, zeveren, kankeren over alles en iedereen op de wegen en paden, lanen en dreven van ons aller Hogeland. Ik zou willen proberen daar anders tegen aan te kijken en probeer je door mij te laten meenemen.

Op de Breekweg in Leens, drie fietsers naast elkaar, het meisje in het midden, dus weinig oog voor een automobilist achterop, ze gaan naar het zwembad. Wat geestig, twee krielhaantjes en een hennetje, nu al genietend van wat ze straks in het zwembad gaan doen, wat jongeren op die leeftijd in een zwembad doen. En ik zelf jaren geleden ook gedaan heb. En zie, een gevoel van plezier daalt neer op de voorruit, nou ja, ik moet wat gas terug nemen en verder niks.

Fantastisch toch, Harm en Gerda of hoe ze heten mogen, over het stuur van de fiets gebogen, turend naar een fietsknooppunt, is het nou knoop 19 of knoop 20, en Gerda neemt een slok uit een drinkbus, want die Harm moet toch altijd gelijk hebben, en als je ziet dat het achterwerk van de fietsen dwars over de weg steekt, even wat langzamer rijden en ruim erom heen, want wat is er toch mooier dan mensen op de fiets de eeuwig waaiende tegenwind, die typische Hogelandse wind, opzoeken. Een gevoel van plezier vlijt zich neer op het dashbord.

Wandelaars, bij ons op het Hogeland zijn dat mensen die hoe dan ook graag te voet in Winsum willen uitkomen, rugzakje zeulend en het hoedje op die bij de ANWB in de aanbieding waren. Wat jammer dat ze niet weten dat het superveilig is tegen het verkeer in te lopen, want dan zien ze de auto’s van voren, en de automobilisten zien aan hun reacties dat ze het naderende gevaar onderkennen en hoeven niet te reageren op getoeter achterop en dan omkijken en dan reageren. En toch, gewoon even vaart minderen en rustig er om heen, door de gedachte alleen al, vleugt een kleine vreugde over het stuur, bijna niet voelbaar, maar toch.

Het is nog een jonge vent die langs me heen raast. Heeft hij haast? (ga toch iets eerder weg, man). Is-ie boos over ik weet niet wat? (Louis van Gaal wordt bondscoach, ja dan wil je wel woedend worden). Een gevoel van onrust steekt in mijn hart. Hij zal toch niet uit de bocht vliegen, 250 meter verder op? En dan komt de politie, brandweer en ambulance er aan, maar dat hoef je zo niet te schrijven, dat heet tegenwoordig de hulpdiensten.

Is dit zo moeilijk wat ik voordoe? Nee.

Wees je er bewust van hoe vaak je zelf een fout in het verkeer maakt, een slordigheid, een vergissing, niet opgelet. Benader een ander zoals je zelf benaderd wilt worden. Maak je niet druk en steel een beetje van het plezier van de anderen. Daar krijg je een goed gevoel van, in je hart. Ergernis vreet de ziel op.

Het is zoals de Fransen zeggen: Avoir l’âme généreuse. Een groot hart hebben. Meer is het niet.

Tijl Uilenspieghel