Het is misschien niet de juiste plek om hier in een column voor omroep Het Hogeland over dit onderwerp te schrijven, maar ik vind het belangrijk en daarom doe ik het toch . Bovendien is dit onderwerp juist actueel in de rare wereld waarin we nu leven èn relevant omdat door de nieuwe Jeugdwet veel hulp via de gemeentes moet worden geregeld.
Het afgelopen jaar las ik meerdere keren in de krant dat er ontzettend veel jonge mensen kampen met psychische problemen . De nood wàs al groot onder de jeugd, maar door Corona schijnt het nog verergerd te zijn en dat begrijp ik heel goed.
Nu wil ik absoluut niet klinken als een medewerker van Stichting Korrelatie, belerend of betweterig óverkomen , daarom vertel ik gewoon even mijn éígen verhaal.
Mensen vragen me wel es waarom ik ben begonnen met schrijven. Ik schrijf eigenlijk al vanaf dat ik schrijven kàn. Schriften, brieven en dagboeken vol met gedachten, ervaringen en emoties . Schrijven is voor mij vooral een manier om mijn hart te luchten, het te ontlasten . Want door mijn overgevoeligheid en daaraan gerelateerde angststoornis, is mijn hoofd eigenlijk altijd overvol en mijn hart soms zwaar en dan is alles van je afschrijven gewoon heerlijk .
Wat ik schreef was hoe ik me echt voelde, voor anderen verborg ik dat. Ik deed me dus anders voor naar de mensen om me heen. Daar zat een gevoel van schuld en schaamte achter, een idee van niet goed genoeg zijn, jammer genoeg.
Ik heb heel lang gedacht dat ik anders was dan ieder ander . Iedereen om me heen zag ik als sterk, zelfverzekerd en normaal, terwijl ik mezelf juist zwak, onzeker en raar vond .
En als ik er dan aan denk dat de jongeren van nu zich staande moeten houden in een tijd waarin de ogenschijnlijk, bloedmooie en dolgelukkige mensen op Instagram hun wereldbeeld bepalen, dan bloedt mijn hart voor hen.
Ik was een wild, druk en blij kind , maar als puber kwam dat gevoel van ‘anders zijn’ en dat verborg ik achter een arrogante, bijdehante houding, helaas . Ik hing aan mijn vader en later aan mijn man Bert .
Toen we kinderen kregen raakte ik pas echt in de knoop met mezelf want toen was ik ineens zelf verantwoordelijk, kon ik me niet langer verschuilen achter ouders of manlief .
Het bleek vrij moeilijk om moeder te zijn terwijl ikzelf eigenlijk nog niet eens volwassen was.
Er volgden moeilijke jaren, waarin vooral mijn angststoornissen een grote rol speelde, waardoor ik te maken kreeg met een burn-out en een postnatale depressie. Ik bleef er tegen vechten en ik bleef naar de buitenwereld doen alsof ik alles aankon … dom, dom ,dom! Het was angst voor het oordeel van de mensen om me heen.
Er was uiteindelijk, voor mij althans, maar één oplossing, ik moest leren accepteren dat ik was zoals ik was .
Daar zijn natuurlijk jaren van vallen en opstaan, héél veel gesprekken en alternatieve ‘boomknuffel-sessies’ , waar ik niets aan had aan voorafgegaan.
Er kwam pas een ommekeer voor mij toen mijn huisarts zei ; ‘Marieke, miljoenen mensen hebben hartproblemen of suiker of wat dan ook en jij hebt een angststoornis!’ ‘Het is niet wat je bent, het is gewoon een deel van je en het is géén zwakte. Er is een pilletje voor en die neem je!’
Híj gaf me als het ware tóestemming mezelf te zijn en hij relativeerde het voor me in een paar zinnen. Ik was toevallig dol op mijn huisarts, dus het betekende veel voor me dat hij het zo zei. Bovendien was ik zo moe van het vechten tegen mezelf. Ik probeerde vanaf dat moment níet meer te vechten, maar ‘het’ te omarmen, hoe moeilijk dat ook was en het soms nog steeds is.
Ook in mijn relatie met Bert was er een keerpunt. Al véél te lang had ik aan Bert’s broekspijpen gehangen en was hij eigenlijk de vader en ik het jengelende kìnd.
Ik zie ons nog aan de eettafel zitten, het moment waarop ik besloot ook tegen Bert alles te zeggen wat ik voelde en dacht, echt met de billn bloot, dus …
Ik praatte en huilde, hij luisterde en aan het eind van mijn dramatische relaas lachte hij en zei: ’Denk je nu echt dat alles wat jij me nu vertelt nieuw voor me is? Besef je niet dat ik óók wel es zulke dingen voel en dènk?’
Ik was met stomheid geslagen want hij was in mijn ogen altijd flink, sterk en wijs en nu bleek hij ineens óók wel es bang en onzeker te zijn. Hij was me er duizend keer liever om !
Ik kan met geen woorden beschrijven hoe groot mijn opluchting was na dat gesprek. Het was een bevríjding !
Natuurlijk was ik niet ineens ‘genezen’ van mijn onzekerheden en angsten en dat ben ik trouwens nog steeds niet, maar ik leerde beetje bij beetje wel steeds meer mezelf te zijn en vooral mezelf te tonen zoals ik was .
Het masker was voorgoed af en ik besloot om eerlijk naar mezelf en naar de buitenwereld te zijn, geen leugen meer te leven.
Er ontstond bij mij een overweldigende behoefte om open te zijn over alles en dat is met de jaren uitgemond in hele fijne contacten, gesprekken en mijn blog ..
Toen ik ontdekte hoeveel mensen om me heen worstelden met dezelfde angsten en gevoelens als ik, was dat voor mij een openbáring en tevens de belangrijkste reden om er over te schrijven en dat ook te delen. Geen geheime dagboekjes meer, maar een blog, voor iedereen die het wil het kan lezen.
Ik zou tegen alle mensen om me heen die zich soms, net als ik ook zo onbegrepen, raar of eenzaam voelen willen zeggen: ‘Praat erover!’, want hoe méér je ‘ in je hoofd blijft ‘, hoe groter het probleem lijkt.
Praten is misschien niet direct de oplossing, maar wel de weg, de ópening ernaartoe.
Laat gewoon zíen en horen wie je bent en dan zul je zomaar ontdekken dat alles in iedereen zit en niets ons vreemd is …
We zijn allemáál, op een of andere manier wel een beetje anders, een beetje gek en hoe leuk en geruststellend is dàt ! 😂😃🥳
