Onderdendam ( Gr. ) Donderdag 17 Februari 2022, 05u45 ( Wintertijd ):

“WNW- wind . Windkracht 7. Maar zeer vaak windstoten tot 9. Bewolkt is het, maar geen aaneengesloten wolkendek. Langs de hemel jagen wolkenflarden die, wanneer ze dicht bij elkaar komen, samensmelten tot een groter geheel. Dat is goed te zien in het westen waar een volle maan staat. Precies op het moment dat ik met onze hond Nantske op het houten bruggetje over het Boterdiep arriveer, verdwijnt hij achter zo’n grote wolk en wordt het meteen een stuk donkerder. Maar de hoofdpersoon vanochtend in dit Buitentheater is nog niet genoemd , terwijl hij al de hele nacht een glansrol speelt. De wind of beter gezegd het is een bijna- storm die nu over het land raast. Hij loeit in de treurwilg [ Salix babylonica etcetera L. ]  aan de overkant. De takken van die bomen zwiepen geniepig over de leuning van de brug. Ik heb wel eens zo’n striem in het gezicht gehad. Het is net alsof je op een Britse kostschool uit de negentiende eeuw met een Spaans rietje gemept wordt. Het brandt nog minuten lang na. Maar dan  dat geluid van de wind nu. Om me heen giert en suist het, alsof een ketel water op het gas staat droog te koken. Dan een keiharde windstoot. Ik probeer me schrap te zetten. Dan volgt er weer een. Een die nog krachtiger is. Horen en zien vergaat je. Ik wankel en moet mezelf aan de leuning vastklampen. Beneden stuift een wolk van licht over het wateroppervlak. De naam weerkaatsing van licht van straatlantaarns is hier niet passend meer. Het lijkt meer alsof er lichtgevend poeder over het water wordt uitgestrooid dat wegzakt naar de bodem terwijl meteen een nieuwe laag volgt. Dit is waanzin . Eigenlijk zou ik gewoon Nantske in onze  voortuin haar behoefte moeten laten doen voor een keer. Maar ik besluit toch op de brug te blijven. Een nieuwe windstoot tegen mijn rug. Ik ga naar beneden, zover mogelijk van de leuning vandaan om de takken van de treurwilg te vermijden. Sta even later trillend op mijn benen op de begane grond. Onder de grote treurwilg wordt het geluid van de wind nog meer versterkt. Ik blijf even staan om van dat hemelorgel te genieten. Zware tonen krullen rond de stam , wervelen als in een draaikolk om de takken. De vergelijking met een immens grote kerk is niet ver weg. Dan loop ik over het schelpenpad naar mijn wandelpad. Zet mijn eerste stappen op het beton.

Ontzettende haast

Ondanks het feit dat de maan af en toe verdwijnt achter de wolken, blijkt de straling nog wel zo sterk dat een soort van grijs licht boven de velden hangt. Tot aan de hoek kan ik het eerste stuk van het pad zien liggen. Ver weg links naast de grote ligboxenstal van de familie Thybaut schijnt een keihard wit licht. Dat moet toch een bouwlamp zijn. Daar ben ik nu zeker van. Gister namiddag gezien hoe daar men bezig is om voorbereidingen te treffen voor de oprichting van een vijfde stel hoogspanningsmasten. Vier stellen van twee stuks staan er nu aan deze kant van het Boterdiep. Dit wordt geen gemakkelijke wandeling, merk ik . De wind mept zonder ophouden me vanachter in mijn nek . Mijn capuchon slaat hard tegen de zijkant van mijn gezicht. ‘Pfiieet…pfiieet..’Het fluitje van een smient [ Anas penelope ] klinkt in het donker . Hij vliegt in een boog over me heen. Blijft fluiten. Dan ineens weer een nieuwe windstoot. Zo hard dat ik bijna tegen de grond sla. En…nergens zie ik onze hond. Tot ik een schim ontdek, rechts voor me. Haar lichtgevende halsband doet het ineens niet meer. Nu moet ik extra oppassen dat ik haar niet uit het oog verlies. Het plan is dat ik nu de hoek omsla voor het lange stuk naar het zuiden. De wind komt daar van opzij. Ik kan nog net zien dat in de verte de ‘Kerstverlichting ‘op de poedertoren van de Friesland Campina aan is. Dat is een ruitvorm op de zijkant. Volgens mij ontstaat die door in de toren het licht aan te doen achter een aantal ramen. ‘ BAF ’, weer laat de wind zien dat er met hem niet te spotten valt. Ik moet me schrap zetten om niet in de wei links te buitelen. Van de hoek naar de rij meidoorns is het vijftig meter. Maar ik doe er zeker vijf, misschien wel zeven minuten over. Eenmaal daar is de wind zo krachtig dat de struiken me nauwelijks luwte bieden. Dan komt het open, struikloze stuk. Op sommige momenten moet ik gewoon blijven staan . Anders word ik door de wind tegen het beton geslagen. De maan moet dit tafereel wel amusant vinden. Een mannetje dat door de wind gevangen wordt gehouden. Toch vorder ik af en toe . Moet lopen met een soort van uitgestrekte ganzenpas. De benen wijd , de voeten plat op de grond alsof ik mijn broek vol gescheten heb en bang ben dat de drol uit een van mijn broekspijpen komt rollen. Ik ben nu ter hoogte van de tweede essen- stobbe in de berm rechts. De wind maakt hoge fluittonen in de opgeschoten takken. Want die stobben, essen- taksterfte of niet ,blijven uitlopen. Anders had men de hele stobbe moeten verwijderen. Wat volgens mij verstandiger was geweest, want nu kan de ziekte zich gewoon verder verspreiden. Opnieuw moet ik stoppen en stil blijven staan. Het idee anders omver geblazen te worden en verstrikt te raken in de lage omheining van de wei links lokt me niet bepaald. Veel te laat kom ik aan op mijn keerpunt, de ree van herenboerderij de Haver. Ik blijf niet kijken of er nog takken van de twee esdoorns bij de ingang zijn afgewaaid. Ik heb ineens ontzettende haast gekregen. Draai me om en ga op de terugweg.

Terug schoppen?

Dat het niet veel beter wordt, eerder slechter, maakt een meer dan keiharde windstoot duidelijk. Ik moet weer pas op de plaats maken. Dit wordt echt heel vervelend. Moet regelmatig weer stilstaan. Dan word ik zo pissig dat ik alle doden in mijn familie- en kennissenkring te hulp roep om de wind te verslaan. En dat zijn er nogal al wat…. Ik probeer zo hard mogelijk terug te beuken, al lopend . Op enig moment ter hoogte van de eerste essen- stobbe wordt het een moment rustiger. Ik maak van de gelegenheid gebruik om zo hard mogelijk door te lopen, maar als ik de eerste meidoorns in het zicht krijg, is de wind weer helemaal terug. Hij schiet laag onder de takken van de struiken door, schopt me bijna onderuit. Ik heb de neiging terug te schoppen. Wat niet uitvoerbaar is, dan verlies ik vast mijn evenwicht en klap tegen de grond. Nog vijftig meter naar de hoek. Daar zal het helemaal losgaan, is mijn verwachting.

Flinke koppijn

Ik maak me op voor het laatste stuk. Besef dat ik niets heb gezien , alleen maar bezig geweest ben om me tegen de wind te verdedigen. Maar nu met de storm op kop, komt het besef pas goed, hoe groot  de kracht van de natuur is. Hier moet ik wel, ik ben zo gek dat ik zoiets ga tellen, wel zeven keer stilstaan omdat ik door de wind vastgepind wordt tegen het beton. Op zo’n moment kom ik letterlijk geen stap verder, wat ik ook probeer. Pas wanneer de windkracht naar zeven zakt, zie ik kans weer een meter of twintig verder te lopen. Dan komt er weer zo’n windvlaag. Op die momenten denk ik , ik heb per slot van rekening toch niets te doen,  aan al die tiny houses die men van plan is te bouwen om vooral aan jongere woningzoekende enig perspectief op woonruimte te bieden. Kunnen die wel windkracht negen of tien doorstaan?Na wat zoeken thuis en gecombineerd met het Bouwbesluit uit 2012, kom ik er achter dat een tiny House 3.500kg weegt , maar vier meter hoog mag zijn en met een vloeroppervlak van acht en twintig vierkante meter waarschijnlijk,  zelfs wanneer het op wielen staat , een stevige storm wel kan doorstaan. Dat kan waarschijnlijk niet gezegd wordt van veel woningen met stevige aardbevingsschade in Groningen. Die krijgen nu van de natuur een laatste kopstoot. Om een flinke koppijn, zo niet een zware hersenschudding aan over te houden…………….( wordt vervolgd )

Iedere ochtend tussen 04u00 en 07u00 doet Kees Willemen, journalist en (politiek ) tekenaar uit Onderdendam (Gr.) een ‘Winkelhaakje ‘. Dat is een wandeling van ongeveer 25 minuten met zijn hond Nantske ( een elf jaar oude Golden Retriever –jachtlijn ) aan de oostkant van het Boterdiep in Onderdendam, een klein dorp van 595 inwoners , 14 kilometer ten noorden van de stad Groningen. Dit is al weer de zevende jaargang van ‘ De winkelhaak