Onderdendam ( Gr. ) Dinsdag 22 Februari 2022, 06u40 ( Wintertijd ) :

GEEN STORMSLACHTOFFER MAAR BOOMRIDDER

“ NW- wind. Windkracht 2. Een raar gevoel. Voor het eerst merk ik na al die stormachtige dagen nauwelijks iets van wind. Met onze hond Nantske sta ik op het houten bruggetje over het Boterdiep verbluft om me heen te kijken. Ik heb me verslapen. Vannacht een aantal malen uit bed geweest omdat onze hond, ondanks medicijnen ,nog steeds aan de diarree is. Het is al een klein beetje licht. Maar de heldere hemel die voorspeld was op mijn weersite, daar is hier niets van terechtgekomen. Vanuit het westen hangt er een nevelachtige waas, die ervoor zorgt dat er een dikke kring om de maan zit, die hoog aan de hemel in het zuidwesten staat. In het oosten een reeks van wolkenflarden die ieder voor zich pogingen doen om uit te groeien tot een fatsoenlijke regenwolk met een bolle vorm, maar het lukt net niet. Ver weg in het zuiden branden de bouwlampen bij de te bouwen nieuwe brug in Bedum  al. Een meerkoet [ Fulica atra L . ] laat luid en duidelijk horen dat het gebied links van de brug op het water helemaal van hem is. Ver weg in het zuiden , vermoedelijk ter hoogte van boerderij de Haver reageert een tweede meerkoet kort op dat keffen. De straatlantaarns zijn nog steeds uit. Ondanks allerlei meldingen aan Enexis. Dat is langzamerhand aardig onveilig vooral omdat verkeer pas op het laatst nu de wegversmallingen ziet. Maar ook voor aanwonende bewoners is het een dikke ellende. Ik begrijp dat het zelfs, nu de oorzaak een ondergrondse kabelbreuk blijkt, het drie weken kan duren voordat er actie wordt ondernomen. Wat is de wereld om ons heen toch ingewikkeld gemaakt. Alles moet tegenwoordig over zoveel schijven gaan. Maar goed, ter vertroosting, er is al iets van licht. De treurwilg [ Salix babylonica etcetra L.  ] tekent zich scherp af tegen de lucht die in het oosten heel voorzichtig aan het blozen is. Tot in de kleinste takjes zijn zelfs de zwellende knoppen van de wilg al te zien. Een wilde eend [ Anas platyrhynchos L. ] snatert, op het moment dat hij onder de brug door zwemt. Het lijkt een loflied op het ontluikend licht.  Ik ga het bruggetje af. De wind houdt zich nog steeds muisstil alsof hij geschrokken is van de uitbarstingen van tomeloze woede, die de afgelopen dagen zoveel verwoestingen hebben aangericht hier in het Noorden. Daken, ingestorte oude schuren, omgevallen bomen, een dode niet te vergeten. Ik sla een kruis en zet mijn eerste stappen op het beton van het wandelpad.

Adembenemend mooi

Kan nu al bijna helemaal tot aan de hoek kijken. Ben echt even in de war doordat het veilige donker nu geweken is. Zacht licht uit het oosten wordt weerspiegeld in de sloot links. Halverwege zijn de L-vormige plassen een klein beetje kleiner geworden. In de ochtendschemer hoor ik een wilde eend opstijgen uit de wei van Rozeboom . Het geluid verplaatst zich snel. Er wordt een rondje gevlogen om de verstoring,-  dat zijn wij, Nantske en ik- , te traceren. Dan stopt het snateren. Het geluid van opspattend water geeft aan dat hij weer op zijn oude stekgeland is. Ik loop ontspannen rond, genietend van de verwachtingsvolle sfeer in de lucht. Sla de hoek om en loop met gezwinde pas richting de Bedumerwijk ter Laan. De landerijen om me heen lijken wakker te schrikken uit hun winterslaap. Ze lichten grauw op waar ze overdag al weer aarzelend groen zijn. De maan heeft zich ontworsteld aan de nevel erom heen. Zijn spiegelbeeld loopt met me mee in de sloot rechts van het pad. Het is toch frisjes. Ik zie ademwolken uit mijn mond komen. De temperatuur zal ongeveer rond het vriespunt hangen. Nu merk ik wel wat van de wind,  zeker nu ik op het open, struikloze stuk ben beland. Er is al flink wat boerenactiviteit zo te horen. Bij van der Giezen wordt kuilvoer gestoken uit een van de vijf voedersilo’s en ver weg in het zuiden is de shoveltrekker van Jarco Rozeboom met hetzelfde bezig. Het maakt me enthousiast . Een zeker geluksgevoel maakt zich van mij meester. Zwarte kraaien [ Corvus corone L. ] worden luidruchtig wakker in de windsingel rond de Haver. Beginnen meteen uitgebreid aan het ochtendappel. Wat zit er in de planning vandaag? Ik loop nu ter hoogte van de wilde appelbomen in de berm. Het ochtendgloren heeft al kleur op de wangen. Van grijs roze verschiet de lucht net boven de horizon. Dat roze verloopt naar zandkleurig geel, daarboven een teer porselein blauw dat in marineblauw verandert, hoe hoger je komt. Het meertje in de wei van van der Giezen laat die kleuren door de weerspiegeling in omgekeerde volgorde zien. Wat een schoonheid op de vroege morgen.. Ik hoor niet eens meer dat de kraaien maar naar elkaar blijven roepen. Denk nog steeds aan dat amalgaam van in elkaar overlopende kleuren als ik op mijn keerpunt aankom. Draai me om en ga op de terugweg.

Vol op het orgel

Nog meer licht. Het gaat nu heel snel. Ik kan zelfs dit lange stuk van het pad helemaal voor me zien liggen, tot aan de hoek. Nantske haar nieuwe lichtgevende halsband zou ik net zo goed uit kunnen doen. De hond is nu al prima ook vanuit de verte zichtbaar. Het is dinsdagochtend. Dus er zit al veel forenzen- en vrachtverkeer op de weg. De bus van zeven uur naar Groningen rijdt door het dorp. Fel licht in de buurt van Onderwierum. Eerst dacht ik dat boer Willem Wijlhuizen ook kuilvoer aan het rijden is, maar het felle licht van schijnwerpers is nu veel verder van de boerderij af te zien. Ik vermoed dat hij drijfmest aan het uitrijden is. Hoewel, Ik ruik nog niets, terwijl de wind toch uit het zuidwesten komt. Dus dat kan het niet zijn. Wat dan? Erg veel met deze zompigheid kan je nu niet op een perceel uitrichten. Voor je het weet rij je het grasland naar de filistijnen. Een hoog piepend geluid dat aanvankelijk aan smienten doet denken, hoor ik ineens. Gisteren meende ik oprecht dat ik de eerste geluiden van een scholekster had gehoord. Maar wat ik nu hoor, klinkt toch weer te aarzelend voor een scholekster. Jammer, want ik was er zo opgetogen over. De temperatuur zakt , merk ik. Binnen  de kortste keren verkleumen mijn vingers. Wanneer ik me omdraai, wat ik vaak doe om vanuit de verte  aan komende fietsers te spotten, zie ik de bouwlichten in het zuidoosten aanfloepen. Daar wordt verder gewerkt aan de oprichting van het zesde stel elektriciteitsmasten. Althans vanaf het Boterdiep gerekend. Kijk je verder, dan zie je een woud van masten dat dwars door  het natuurgebied de Koningslaagte naar Groningen loopt. Er is tot aan de Raad van State tegen dit bovengronds tracé geprotesteerd. Het heeft niets uitgehaald. Natuur is vaker in Nederland en zelfs hier in het Noorden het kind van de rekening. Dat merk je nu veel bomen door de drie stormen in de gevarenzone zijn beland Er zijn veel meer bomen omgewaaid dit weekend dan voor mogelijk werd gehouden hier in Noord Groningen. En dat schept eigenlijk meteen een bestuurlijk probleem. Heel goed is de stap van de gemeente het Hogeland om een monumentaal bomenregister aan te leggen. Maar voldoende is het niet in een buitengebied waar door de intensieve landbouw op heel veel plekken in de loop der tijd houtwallen, struiken en bomen zijn verdwenen omdat ze het industriële proces, zo mag je het best noemen, in de weg stonden. Een beleidsvisie die dat probleem aanpakt, daar is het wachten nog steeds op.  En tot nu toe maken verkiezingsprogramma’s me niet exact duidelijk of we op dat gebied ook maar iets te verwachten hebben. Ik ben eerlijk gezegd eerder bang dat Noord Groningen in Nederland als de regio wordt aangewezen waar de intensieve landbouw juist vol op het orgel mag gaan. …………………………………………….( wordt vervolgd )

Iedere ochtend tussen 04u00 en 07u00 doet Kees Willemen, journalist en (politiek ) tekenaar uit Onderdendam (Gr.) een ‘Winkelhaakje ‘. Dat is een wandeling van ongeveer 25 minuten met zijn hond Nantske ( een elf jaar oude Golden Retriever –jachtlijn ) aan de oostkant van het Boterdiep in Onderdendam, een klein dorp van 595 inwoners , 14 kilometer ten noorden van de stad Groningen. Dit is al weer de zevende jaargang van ‘ De winkelhaak