De expositie Mooi Grunn in de Obergumer kerk in Winsum geeft aanleiding tot nadenken over het cultuurbeleid in de gemeente Het Hogeland. Mooi Groningen, vooral in acryl, tegen de achtergrond van plannen voor het gebied Obergum.
Een aantal jaren geleden organiseerden Jaap Hoekzema en Jaap Stevens in een leegstaand winkelpand in de Hoofdstraat Obergum een soort pop-up galerie. Eenmalig een tentoonstelling van schilderijen en foto’s van amateurkunstenaars. Het is een feit dat een heel klein deel van de bevolking met stiften en papier, kwasten, camera’s en ander materiaal in de weer is. Alleen, in een clubje of een cursus volgend. Teneinde als zondagsschilder, amateurkunstenaar of hoe men het maar noemen wil, creatief bezig te zijn. Zoals er mensen bezig zijn poëzie te schrijven, of een roman. Of muziek maken in een fanfare of harmonie, een orkestje, bij de muziekschool.
De initiatiefnemers van die pop-up galerie zijn doorgegaan en hebben in de Obergumer kerk weer een tentoonstelling georganiseerd met 54 werken, schilderijen en foto’s die afgelopen zaterdag met een heuse vernissage werd geopend. Er is blijkbaar een markt voor. Of er is behoefte aan een dergelijk podium. Nou is er wel expositieruimte in het gemeentehuis, in een van de verzorgingshuizen. Maar dat zijn gelegenheden met net niet de uitstraling die nodig is om amateur kunstenaars (er zit toch een fikse scheut kunstzinnige ambitie bij) tot hun recht te laten komen. Laten we wel wezen, je bezoek het gemeentehuis voor een rijbewijs, paspoort of een vergunning, méér heb je daar niet te zoeken. Een gang of hal in het gemeentehuis is ook niet ingericht – hoe goed bedoeld ook – om kunstwerken tot hun recht te laten komen. Dezelfde redenering geldt voor zorghuizen. Ja, om werk van een hele goede kennis te zien, wil je daar nog wel heen gaan.
De oude kerk van Oburgum wordt drastisch opgeknapt. Het gemeentebestuur wil het gebied rond de wierde van Obergum tot een cultureel-toeristisch aantrekkelijk geheel ontwikkelen. De elementen hiervoor zijn de kerk, het Kinderboeken Huis en het partycentrum De Hoogte. Het plan hiervoor – het geld is er al – wordt ontwikkeld. En dan is het nu het geschikte moment om voor de kerk de functie van pop-up expositieruimte, uitvoeringszaaltje, gelegenheid voor kleinschalige en laagdrempelige culturele manifestaties aan te duiden, te laten zien. Bovendien zal het een versterking zijn van het aanbod aan toeristische voorzieningen in het dorp dat met de dorpsgidsen en andere initiatieven in het verlengde van de uitverkiezing tot allermooiste dorp van Nederland een sterke positieve stimulans heeft gekregen. Het zijn drie vliegen in één klap, een zinnige herbestemming van een kerk, een geschikt laagdrempelig podium voor amateurkunst, een versterking van de toeristische aantrekkelijkheid van Winsum. Dit noemt men koppelkansen. En het was niet voor niks dat wethouder Dijkhuis (cultuur, economie) ondanks de zeer hoge werkdruk door de formatiebesprekingen, toch graag de tentoonstelling wilde openen.
De tentoonstelling zelf. Dergelijke tentoonstellingen behoort men te beoordelen naar wat de pretentie ervan is: amateurs die wat van hun werk laten zien en ongetwijfeld hun naar eigen oordeel beste werken tonen. Het mooist werkstuk is een eenvoudig tafereel van Anja Batema, een waterloop met wat bomen, een bekend tafereel. Een impressionistische stijl, goed geslaagd. Een heel beperkt gebruikt van kleuren, die heel beheerst zijn opgewerkt in kleurencontrast. Ook heel goed geslaagd is de suggestie van diepte, ruimte door kleur en vorm als suggestie voor perspectief te gebruiken. Een schilderij dat zichzelf aan de toeschouwer geeft, geen toelichting nodig heeft en zelfs geen titel.
Lees verder onder de foto
De tentoonstelling draait om het thema Mooi Groningen, vooral landschappen, gebouwen, plekken die men wel kent (de sluis in Zoutkamp, de Boogbrug in Winsum etc.). Het is wel apart om te zien hoe bekende plekken die men wel op het netvlies heeft, zijn omgewerkt, bewerkt tot andere afbeeldingen. De wat omslachtige titel Winter rose en blauw boven Pieterburen van Anne Marie van de Ven is daar het mooiste voorbeeld van: volstrekte kleur in vormeloosheid van landschap en zwerk. Kleur die de vorm suggereert. Een apart werkje waar niet aan af te zien is wat Pieterburen daar nog mee te maken heeft.
Het doet allemaal niks af aan de andere exposanten. Men ziet er hard werken aan af, de durf om te zoeken naar een stijl (wel wat veel Ploegachtig als referentie) en de gedrevenheid om met kwast en – vooral – acryl een beeld te scheppen. De expositie was alleen afgelopen weekend te bezoeken. Dat is jammer, daar had wel een weekend bij gekund.
Berto Merx
