Dat liekt ja wel hond ien zien kont

Ze doet er zo lang over om zich op te doffen voor het avondje uit, dat hij er nog maar eens bij gaat zitten. Douchen, nagels knippen, beetje gel in het haar… zijn schoonheidsroutine is aanzienlijk beknopter dan die van zijn lief.

Af en toe duikt ze op in de deuropening, met binaire gewetensvragen als ‘hoar opgestoken of lös?’, ‘boksem mit jasje of jurkje?’, ‘open schountjes of sneakers?’ Over zijn telefoon kijkt hij dan vluchtig naar haar, antwoordt om het even wat en leest verder in de voetbalanalyses van zijn online krant.

Wanneer ze dan ten langen leste de kamer binnenkomt (opgestoken, jurkje, hakjes), gedrenkt in een wolk Chanel, kan ze haar jas niet vinden. Na enig speurwerk blijkt dat hij er bovenop is gaan zitten. Hij bekijkt de jas en haalt zijn schouders op. ‘Kin best zo.’ Haar gezicht glijdt uit. Er moet eerst een strijkijzer overheen, besluit ze. Zoveel kreukels, ‘dat liekt ja wel hond ien zien kont.’

Ingeborg