De Wakkerman jaargang 1. Blog + Cartoon (004)

Het huishoudboekje

De ene bui volgt de andere op. Spectaculair komt een gordijn van grijs water vanuit het oosten over het Boterdiep aan en even later- ik ben toch maar, met de verse krant onder de arm, naar binnen gegaan – stroomt het water in lange stralen langs de grote ramen van mijn werkkamer. Het is kwart over zes en de werkdag is begonnen.

Reuzehandig is het om een logboekje te hebben waar mijn werk- en studie-uren in worden opgeschreven. Je zou het mijn huishoudboekje kunnen noemen, ook al wordt onder zoiets merendeels iets anders verstaan. Huishoudboekjes werden vlak na de oorlog aan de verstandige huisvrouw geadviseerd. Het extreem lage loon dat hun echtgenoot mee naar huis bracht, moest met beleid beheerd worden. De beste manier was wekelijks precies te noteren wat je uitgaf. Zo kon je de tering na de nering zetten.

Slavendrijvers

Het merkwaardige is dat toen niet een bepaalde vraag die daarvoor lag, werd gesteld. Waarom bestond er onder minister Piet Lieftinck, die in 1945 iedereen na de geldzuivering een tientje gaf, zoiets als budget-advies? Waarom moest Moeder de Vrouw worden opgevoed verstandig te woekeren met dat tientje [tien gulden, ja! ]? Waarom moest iedere Nederlander weer opgevoed worden tot soberheid? Het antwoord is simpel. De regering van katholieken en sociaal- democraten die boven ons was gesteld drukte de lonen zodat havenbaronnen, en andere grootondernemers weer genoeg kapitaal konden oppotten om datgeen wat beschouwd werd als het kloppend hart van de vaderlandse economie weer op te bouwen: de havens van Rotterdam en Amsterdam. Hun private lasten werden door de toenmalige regering tot publiek belang bestempeld. Jan met de Pet financierde indirect de portemonnee van de Steenkolen Handels Maatschappij [ SHV ] van de toch al aardig gefortuneerde familie Fentener van Vlissingen, die in de Rotterdamse haven niet alleen verdiende aan de overslag van steenkool. Maar ook van ‘koloniale waren ‘uit ‘onz’ dierbr’Indie ‘. De enige keer dat havenarbeiders het meer dan genoeg vonden om hun ruggen te breken onder de zware zakken met sisal en tot staking overgingen, was in juni 1945. Ze vonden dat leden van de Binnenlandse Strijdkrachten als een soort slavendrijvers optraden.

Vergeten hoofdstuk

18 Augustus 1945 was de maat weer vol. Leden van de niet door regering erkende vakbond de Eenheidvakcentrale [ EVC ] legden het werk neer. Dat deden uit solidariteit ook hun collega’s in Amsterdam. Maar ook vanwege de belabberde arbeidstijden. Huiver flexwerkend Nederland! De eisen van de EVC waren een achturige werkdag en vrij op zaterdagmiddag. Praktisch alle kranten vielen over de stakers heen. Onmiddellijk lanceerden ze de frame dat de EVC en de Communistische Partij Nederland [ CPN ] in feite tot een dezelfde bloedgroep hoorden. Ineens werd vergeten hoeveel communisten in het verzet hun leven hadden gelaten. Waarom breng ik dit vergeten hoofdstuk uit de vaderlandse sociale geschiedenis in herinnering?

Arme zielenpoten

Omdat blijkbaar steeds dezelfde politieke reflex in ons land zich laat zien. Of het nu om private maatschappijen als KLM en Transavia op Schiphol gaat, die mensen ‘s nachts uit hun slaap houdt met goedkope vakantievluchten, of Shell en Exxon Mobile, die in Groningen naar gas boren. Steeds wordt de ravage die ze aanrichten en eigenlijk gewoon zelf moeten opruimen, ze hebben er immers miljarden aan verdiend, tot een zaak van publiek belang gemaakt. De overheid neemt het ruimen van de ‘vuilnisbelt ‘over. Idem dito in de agrarische sector. Gestimuleerd door veevoedergiganten en zuivelmultinationals en niet te vergeten de vleesexportindustrie, werd het platteland, de helft van Nederland, door de industrieel werkende landbouw tot een ecologische woestenij gemaakt. Hier en daar zelfs tot een gifbelt. De daders doen zich nu voor als slachtoffers en de overheid, de belastingbetaler dus eigenlijk, moet het geld ophoesten om die arme zielenpoten te compenseren. Zodat ze met dat geld in Hongarije nog grotere vee- fabrieken kunnen neerzetten. Hoe kon deze waanzin ontstaan? Omdat een groot deel van Nederland zich ineens bij de Provinciale Statenverkiezingen solidair heeft verklaard met deze ‘straatárme boeren’- het grootste deel is vele malen miljonair. Echt we leven tegenwoordig’ in een stapelgek land, mevrouw de voorzitter…’. Voor een keer moet ik Geert Wilders gelijk geven………………………..(wordt vervolgd)

Kees Willemen (1943) journalist en (politiek) tekenaar woont al bijna dertig jaar op het Gronings platteland. Dat opgeteld bij de twintig jaar in het Brabants dorp waar hij opgroeide, zou je hem met enige overdrijving een plattelandsveteraan kunnen noemen. Driemaal per week bericht hij wat hij meemaakt in de zeer vroege ochtend. Zomer en winter bij storm en regen, krakende vorst en blakerende zon.