Ze is een vrolijke babbelkous die regelmatig haar hart bij ons komt luchten. Net iets ouder dan mijn dochters, maar met dezelfde hobby. Eindeloos kan ze de manen van een Shetlandpony ontklitten, kammen, vlechten, ontvlechten, weer kammen en opnieuw vlechten. Geen wonder dat mijn dochters het gezellig vinden wanneer ze komt buurten.
Maar genadeloos slaat die nieuwe fase toe. Spontane huilbuien, onbedaarlijke giechelsalvo’s, zelfverklaard aartsvijandschap met haar hartsvriendin… Wanneer ik haar hoor snauwen tegen een kind dat een iets onhandige hulpvraag stelt, vraag ik hoe het met haar gaat. Het gaat fantastisch. Ze heeft een ‘kl#teklas’, haar juf is een ‘heks’, het meisje dat de hulpvraag stelde een ‘arrogante b#tch’, die ene jongen uit de klas een ‘vette nerd’… verder geen klagen. Het is me duidelijk: mijn dochters zijn hun iets oudere maatje voorgoed, of althans de komende drie jaar, kwijt aan het monster dat puberteit heet.
Juist als ik aan het idee gewend ben, zie ik de dames gedrieën een parcours uitzetten. Met stokpaardjes springen ze over hun hindernissen van bezems en stokzwabbers. Ze nemen deel aan een imaginair concours voor toptalenten en hebben er hoogrode konen van. Gelukkig, ze is er nog. ‘Maank swien en big’: tussen servet en tafellaken.
Ingeborg
