Onderdendam ( Gr. ) Woensdag 17 Augustus 2022, 05u10 ( Zomertijd ):

“Windrichting lastig vast te stellen door dikke grondmist. Windstil. Voor het eerst is het nu echt donker deze zomer. Als ik met Nantske op het houten bruggetje over het Boterdiep aankom,tegenover ons huis,  blijk ik door de mist helemaal niets van mijn directe omgeving te kunnen zien. Links richting dorp is het huis van Aafke en Willem Huizingh op de kop van de Uiterdijk volstrekt verdwenen. Rechts kan ik niet eens het schip zien liggen dat afgemeerd ligt vlakbij de keet van Annemarie de Haan. Laat staan het licht van de spoorbrug zien bij Bedum. Wel de maan die nu gehalveerd is en hoog aan de hemel pal in het zuiden staat. Met flink naar rechts de planeet Jupiter die er uit uitziet als een stralende ster. Er is nog geen verkeer op de Bedumerweg achter me. Op een uitzondering na: heel langzaam, bijna stapvoets, rijdt een automobilist komend vanuit het dorp af op de wegversmalling voor ons huis. Wringt zich er doorheen en gaat dan opgelucht harder rijden. Ik hoor de auto stuiteren op de  valse til die de grens van het dorp markeert. Daarna sterft het geluid weg. Ik ga het bruggetje af. En zet even later de eerste stappen op mijn wandelpad. Laat Nantske van de lijn.

Eng…

Er hangt een bijna sacrale sfeer in de lucht. Alsof ik door het middenpad van een gigantische middeleeuwse kathedraal loop. Het is doodstil. Geen levend wezen laat van zich horen. Ik moet aan de vleermuizen van gisteravond denken. Ze maakten gedurfde capriolen boven het hoofd van Geliefde en mij. En raakten bijna in ons haar verward, zo dicht scheerden ze over ons heen. Toen was het ook zo donker als nu. Terug naar nu. Gerommel in de lucht , geen onweer maar een verkeersvliegtuig. Vast een vrachtvliegtuig. Die zijn van een type dat kennelijk een lager geluid maakt. Ik sla de hoek om. Pas twintig meter hiervoor kon ik de meidoornstruik [ Crataegus monogyna L ] zien staan. Er zit geen kraai in zoals meestal . Of hij heeft zich verstopt of hij houdt zijn mond. Op het lange stuk richting het zuiden heb ik maar dertig meter zicht. Het is doodstil. Zelfs van de waterzuivering komt geen geluid. Maar dan laat een houtduif [ Columba palumbus L. ] zich horen vanuit de bomen op het erf van Annemarie de Haan. Een lang aangehouden koeren: een positieroep. Helaas vruchteloos. Geen enkele duif ‘neemt op ‘. Er wonen meerdere duiven hier in de buurt . Ook met jongen van dit jaar. Willen ze in het donker hun positie niet verraden omdat dit gevaar oplevert? Zoiets kan ik me voorstellen. Een havik of buizerd zou zijn prooi dan een stuk gemakkelijker kunnen lokaliseren in het donker. Voor mijn gevoel wordt de mist dikker. Op het moment dat ik de rij meidoorns rechts in de berm achter me gelaten heb, ontbreekt ineens ieder punt om me aan vast te houden. Een vreemd gevoel krijg ik ervan in mijn maag. Ik zie slechts heel vaag een betonnen strook voor me en dichterbij een schim die onze hond moet voorstellen. Zo fungeert Nantske toch een beetje als gids in deze donkerte. Een fractie lichter wordt het pas na een minuut of vijf. Maar net  voldoende om mijn keerpunt te zien liggen: de ree van herenboerderij de Haver. Eenmaal aangekomen, kijk ik waar onze hond blijft maar die is ineens achter me onverwacht blijven hangen. Eng, niks van gemerkt. Ik draai me om en ga op de terugweg.

Besmettelijk

Een wilde eend [ Anas platyrhynchos L ]  wordt kennelijk wakker, of schrikt ergens van. Er snatert iemand in de buurt van de Kardingemaar . Daar waar de drie aalscholverbomen staan, die ik nu niet kan zien. Ik kan een meter of veertig voor me uitkijken. Het wordt wel lichter. Maar de mist trekt absoluut niet op.  Ik kan dus ook de bomen niet zien langs de Middelstumerweg als ik de hoek omsla voor het laatste stuk. Maar mijn gedachten dwalen inmiddels af. Naar de hitte van gisteren die je dood slaat en het dappere groepje van ongeveer vijftig mensen, dat gisteren onder de laaiende zon van de parkeerplaats bij het dorp Huizinge naar het Martinikerkhof in Groningen liep. Om Nederland eraan te herinneren dar er sinds 16 Augustus 2012 , zich een stille ramp voltrekt in een groot deel van de provincie Groningen. En dat zie je niet alleen aan de hoeveelheid  huizen, die in de stutten staan. De echte ramp voltrekt zich op twee andere niveau’ s. Het eerste niveau is de nonchalance van de rest van onze bevolking voor de gevolgen van de gaswinning  in Groningen en Drenthe. De rest van Nederland die inmiddels al lang de interesse verloren heeft voor wat er daar gebeurt  En voor wie bovendien ‘ Nine Eleven ‘ meer zegt dan ‘ Eight Sixteen ‘. Raar vind ik  dat eigenlijk die obsessie in Nederland met iedere scheet die er in de Verenigde Staten gebeurt. En de desinteresse voor al die prachtige dorpen met meer middeleeuwse kerken dan er in de rest van Nederland staan. Groningen is het enige echte  levende openluchtmuseummuseum van Nederland. Het tweede niveau is de onwil om zich te verdiepen in de zwarte kant van de Nederlandse politieke cultuur. Die haast endemische vormen aanneemt. En veel ouder is dan de aardbevingsramp van Groningen. Dat is de neiging om bureaucratische monsters te creëren . Of je het nu hebt over het bevolkingsregister waarin van mensen hun afkomst en godsdienst nauwkeurig werd geregistreerd voor de oorlog . Waardoor het voor de Duitse bezetter heel gemakkelijk werd om mensen op te en naar de gaskamers te sturen. Net als de stap voor stap manier waarop KNIL- militairen doelbewust werden bedrogen na afloop van de Indonesische vrijheidsstrijd. En die tenslotte totaal murw werden gemaakt. Diezelfde tendens kom je tegen in de manier waarop veteranen van vredesmissies die eenmaal thuis in de psychische moeilijkheden kwamen, werden afgescheept door het Ministerie van Defensie. In de manier waarop de mensen in de Toeslagenaffaire werden vermorzeld. En dat overkomt nu ook een groot deel van de bevolking in Groningen. Het lijkt een beetje op een eendenkooi. Mensen hebben aanvankelijk het idee dat ze serieus worden genomen na hun schademelding. Om na jaren te merken dat al die onderzoeken naar verzakkende huizen, al die rapportages alleen maar de functie hebben om hun weerstand te breken. Er is immers een duivelspact gesloten tussen het  Ministerie van Economische Zaken en multinationals als Shell en het Amerikaanse Exxon om de financiële verliezen zo laag mogelijk te houden. En  gaswinnaars zoveel mogelijk te vriend te houden. Die heb je immers nodig bij de transitie naar een waterstof- economie. En niet vergeten mag worden  dat die manier van denken besmettelijk is. Leg je oor maar eens te luisteren bij ‘de rest van Nederland ‘die langzamerhand vindt dat die Groningers maar wat aanzeuren. Waarom gaan ze gewoon niet verhuizen daarboven op die grootste gasbel van Europa? ………………………………………………………( wordt vervolgd )

Iedere ochtend tussen 04u00 en 07u00 doet Kees Willemen, journalist en (politiek ) tekenaar uit Onderdendam (Gr.) een ‘Winkelhaakje ‘. Dat is een wandeling van ongeveer 25 minuten met zijn hond Nantske ( een elf jaar oude Golden Retriever –jachtlijn ) aan de oostkant van het Boterdiep in Onderdendam, een klein dorp van 595 inwoners , 14 kilometer ten noorden van de stad Groningen.