In de stadsbus zijn nog ruim voldoende zitplaatsen. Het stel dat instapt lijkt niet eendrachtig terug te kijken op het winkelavontuur. Zij strijkt neer op een stoel, glimmend van genoegzaamheid tussen haar tasjes. Hij heeft geen tasjes en kijkt alsof hij liever elders is. Een kroeg misschien, of gewoon zijn eigen bank. Potje bier binnen handbereik, potje voetbal op tv… niks meer aan doen. Hij blijft staan in het gangpad, zijn blik op oneindig.
‘Kinst doar ook wel zitten ja.’
‘Ik stoa dat leutje endje wel. Kin ja net zo goud.’
‘Mor astoe nou eefkes tegenover mie zitten gaais…’
‘Ik kiek ja elke dag al noar die.’
Ingeborg
