Onderdendam ( Gr. ) Woensdag 14 September 2022, 06u00 ( Zomertijd ):

“ WZW- wind. Windkracht 1. Zwaar bewolkt. Voor zover dat zichtbaar is in het schemerdonker. Eigenlijk is schemerdonker niet het juiste woord. De atmosfeer buiten hangt tussen pikdonker en schemerdonker in. Met onze hond Nantske kan ik nog net oversteken voordat een grote truck van de firma  Drijfhout uit Bedum passeert met een extra lange oplegger. Daar staat een soort van dragline met heffunctie op, die ergens bouwplaten voor versterking van de ondergrond bij zware werkzaamheden gaat neerleggen. Even later maar dan ben ik al op het hoogholtje met Nantske passeert een lange kiepvrachtwagen om grond te vervoeren. Opvallend hoe groot het aandeel vrachtwagens is in het forenzen-verkeer wat door ons dorp rijdt. Die indruk staat haaks op een telling die de provincie en gemeente het Hogeland  naar buiten brachten op de laatste verkeersinformatieavond  in het dorp, 15 februari 2022. . Daar kwam projectleider Robert Meijer van de Provincie  met het cijfer van 12 %  zwaar doorgaand verkeer. Het is nu half september. Dat betekent dat we het laatste deel van het agrarische seizoen ingaan, het verhakselen van de maïspercelen is nu aanstaande. En de suikerbietenoogst gaat binnenkort van start. Vooral ten noorden en noordoosten van ons dorp daar waar de grond niet groen maar zwart kleurt. Daar gaat het zwart van het areaal bouwland gelijk op met het groen van grasland. Daar bevinden zich de  uitgestrekte suikerbietenpercelen. Vanochtend voor de wandeling las ik nog in het Dagblad van het Noorden dat de suikerfabriek van COSUN in Hoogkerk de verwachte oogst van 83.500 hectare bieten gaat verwerken geteeld door vierduizend boeren- contractanten. Ze verwachten dat er per hectare 88 ton bieten geoogst kunnen dit jaar waar ze dan 14,8 ton suiker per hectare hopelijk uit kunnen  raffineren. Qua logistiek altijd weer een prikkelende klus. De fabriek heeft aparte ‘agenten ‘ in de buitendienst die er voor zorgen dat de aanvoer het etmaal rond door gaat. Ook bij heel slecht weer. Ze zorgen er ook voor dat er niet teveel bieten worden gebracht dan de fabriek kan verwerken. Met een ‘ Kerstbonus ‘ van de suikerfabriek in het vooruitzicht kiezen bepaalde boeren ervoor de bieten tot aan de kerst in de grond te laten zitten. Zodat ook op het eind van de bietencampagne er nog steeds verre voorraad van een hoog suikergehalte. Bij elk zonneuur dat een biet vangt, stijgt dat gehalte. Dat heb ik niet uit de krant maar uit eigen ervaring, toen ik voor een reportage voor het blad Noorderbreedte met bietenrijder Wim van Zanten uit Stedum in 2004  ’s nachts in oktober meereed vanuit de oostelijke aan Friesland grenzende streek van Groningen terug naar de fabriek in Hoogkerk over angstwekkend smalle plattelandsweggetjes:

https://noorderbreedte.nl/2004/11/30/het-vallen-van-de-bieten/

Maar om even dit item kort te sluiten. Al die koortsachtige activiteit zorgt ervoor dat de verkeersdruk door ons dorp van zwaar landbouwverkeer toeneemt boven op het reguliere vracht verkeer. Ik heb daar tot nu toe nooit een verantwoording van de kant van de provincie voor gezien. Die blijft er bij dat ze geen geld wil uitgeven aan een rondweg om het verkeersknooppunt Onderdendam te ontlasten. Jammer voor al dat Rijks Cultureel erfgoed precies rond die kruising in ons dorp. Zelden heb ik zoveel minachting daarvoor van de kant van provincie en gemeente daarvoor ten toon zien spreiden. Ook is het onduidelijk wanneer het aangekondigde verbod voor zwaar vrachtverkeer van 07u00 tot 18u00  over de inmiddels gerenoveerde Zijlvesterbrug in het dorp nu precies ingaat. Het blijft daar een grote chaos. Onderdendam, een van de fraaist geconserveerde dorpen van de gemeente het Hogeland, staat , wanneer je het googelt, tegenwoordig  synoniem voor verkeeropstoppingen. En niet voor schitterende dorp op een kruispunt van historische waterwegen.  Genoeg gejammerd hierover, Willemen.

Vol in het licht….

In het donker sta ik dit allemaal te overwegen, terwijl Nantske opgepept door een nieuwe lading pillen ongeduldig aan de riem trekt. Het is duidelijk dat de duisternis mede veroorzaakt wordt door een compact, laag wolkendek. In het noordoosten heeft de bewolking een scheur opgelopen. Daar is wat groezelig oranje schijnsel te zien. De eerste bus naar Groningen passeert leeg. Kort werp ik nog een blik beneden op het water. Nauwelijks stroming waar te nemen. Geen watervogel roert zich daar of maakt zich kenbaar door geluid te maken. Luidop tellend om geen tree in het duister over te slaan , ga ik snel de brug af. Wanneer ik op het schelpenpad loop, komt uit de richting van Bedum over het wandelpad een LED- lamp mij tegemoet,  die snel groter wordt. Ik stel me in de bocht op , om ruimte te geven aan de naderende fietser. Groet luid en duidelijk. Eigenlijk niet nodig, want we komen vol in het felle  licht van de fietslamp te staan. ‘Goe- de Morrr- gen  ‘, het is zoals ik verwachtte, de Onbekende Fietser 7.0. die er vroeg bij is vanochtend. Zeker een minuut of acht eerder dan normaal. Ik kijk het rode achterlicht dat snel kleiner wordt na en laat Nantske van de lijn. Die rent naar voren de duisternis in om een te lang opgehouden plas te kunnen doen. Even neem ik de tijd om rond te kijken. Het groezelig oranje licht dat uit de scheur in het noordoosten komt, heeft versterking gekregen van wat kleinere, lichtgevende scheuren in het oosten. Daardoor vangt het perceel rechts van het pad meer licht, dan ik verwacht hier in het donker. Ik kan nu zeker driehonderd meter de wei inkijken en het pad voor me tot aan de hoek duidelijk zien liggen. In de verte pinkelen aan de horizon de rode toplichten van het windmolenpark bij Farmsum . Maar de lichten van de twee andere parken zijn van hieruit niet meer zichtbaar. Ik roep Nantske uit de wei en sla de hoek om naar het zuiden.

Intuïtie

Het blijft al die tijd schemerdonker. Wel wordt de oranje gloed dat uit de scheuren in de bewolking komt vanuit het oosten intenser. Tot het zelfs geel opgloeit alsof er extra zuurstof aan het zonnevuur is toegevoegd. We lopen dan al op het open, struikloze stuk van het pad. Ineens begint Nantske te grommen. Raar, hoe ik ook om me heen kijk , ik kan werkelijk niets ontdekken. Het is weer een van die raadselachtige momenten waarop onze hond meer meekrijgt van de werkelijkheid om ons heen dan ik , rechtopstaand zoogdier op twee benen met een buitengewoon armzalig stel zintuigen. Honden hebben niet alleen een miljoenen betere reuk en gehoor maar ze beschikken volgens sommige zintuig- geleerden ook over een hogere mate van intuïtie. Mededelingen daarover vond ik bij samenvattingen van onderzoeken, die de Britse bioloog Rupert Sheldrake deed :

https://www.getsalt.com/index.php/blog/2008/10/76_honden_weten_wanneer_hun_baas_thuiskomt

Een  citaat, dat voor zichzelf spreekt  :

“  Honden weten wanneer hun baas thuiskomt

Dieren doen dingen die wij mensen voor onmogelijk houden. Ze voorspellen onheil, nemen de telefoon op als de baas belt en springen op als de baas nog kilometers verderop in de auto stapt naar huis. Al jarenlang verzamelt en onderzoekt Rupert Sheldrake dergelijk onverklaarbaar gedrag.

Wanneer de Noorse vroedvrouw Kate Laufer onaangekondigd thuiskomt, staat er altijd een warme kop thee voor haar klaar. Manlief Walter hoeft alleen maar naar Tiki de terriër te kijken om te weten wanneer hij de ketel op het vuur moet zetten. Als Tiki naar het raam rent, is zijn vrouw op weg naar huis.

Wanneer de telefoon bij een professor aan de universiteit van Californië rinkelt, weet zijn vrouw altijd of haar man aan de lijn is. Poes Whiskins is dan namelijk als eerste bij de telefoon en krijgt het zelfs voor elkaar om de hoorn van de haak te gooien en in het apparaat te miauwen. Als er iemand anders belt, neemt Whiskins niet op.

Julia Orr dacht, dat haar paarden het wel naar hun zin zouden hebben in hun nieuwe weitje, zo’n twintig kilometer van hun oude boerderij. Toen een storm op een nacht de hekken omblies, zagen zij hun kans schoon. De volgende ochtend stonden ze aan het hek van de oude boerderij. Aan de hoefafdrukken was te zien, dat ze paden en wegen hadden bewandeld die voor hen volslagen onbekend waren.

Op 17 oktober 1989 zag Tirzah Meek uit Santa Cruz in Californië haar kat naar zolder rennen en zich verstoppen, iets wat ze nog nooit had gedaan. Ze was doodsbang en weigerde naar beneden te komen. Drie uur later sloeg de Loma Prieta aardbeving toe. Het centrum van Santa Cruz werd in puin gelegd.

Het fascinerende gedrag van huisdieren zette de Britse bioloog Rupert Sheldrake aan tot een intensief onderzoek bij meer dan tweeduizend eigenaren en trainers van dieren. Daarnaast observeerde hij meer dan duizend willekeurig uitgekozen eigenaren met hun dieren en nam hij bij meer dan honderd mensen een interview af die ervaringen hebben met onverklaarbaar diergedrag. De resultaten zijn nu – na vijf jaar onderzoek – gebundeld in het recent verschenen boek Dogs that know when their owners are coming home, and other unexplained powers of animals (Hutchinson, 1999 – vertaling bij Kosmos-Z&K: Honden weten wanneer hun baas thuiskomt.

Sheldrake – gepokt en gemazeld in Harvard en Cambridge – begreep jaren geleden al dat de conclusies van dit onderzoek grote gevolgen zouden kunnen hebben voor hoe wij onszelf en de wereld beschouwen. In 1994 publiceerde hij een boek, Seven ideas that could change the world, waarin hij verklaringen zoekt voor onverklaarbare fenomenen. Hoe is het mogelijk dat duiven altijd de weg naar huis vinden? Hoe communiceren termieten schijnbaar telepathisch bij de bouw van hun nesten? Hoe ‘voelen’ we dat iemand ons aanstaart? Waar komt fantoompijn (pijn die blijft bestaan in een ledemaat dat is afgezet) vandaan?

‘ Elastiek ‘

Wat deze experimenten allemaal gemeen hebben, is dat de reguliere wetenschap er geen verklaring voor heeft. Hierdoor wordt er nauwelijks aandacht aan geschonken of worden de resultaten zelfs ontkend. Het belangwekkende van Sheldrake’s onderzoek is, dat hij puur wetenschappelijk te werk gaat en uiteindelijk met een fascinerende hoeveelheid feiten op de proppen komt waar we niet omheen kunnen. Ook komt hij met mogelijke verklaringen. Eén van die verklaringen is het zogenaamde morfogenetische veld. In dit veld zou informatie liggen opgeslagen waarop dieren en mensen middels een zesde zintuig afstemmen. Op deze manier zouden duiven de weg naar huis vinden – door in te tunen op het veld waar de informatie over hun thuislocatie ligt opgeslagen. Sheldrake vergelijkt het veld met een groot elastiek waaraan de duiven vastzitten. Zelfs als duiven worden geblinddoekt, in centrifuges worden dolgedraaid of over grote afstand in zwarte dozen worden vervoerd, vinden ze zonder mankeren de weg terug. Hetzelfde geldt voor vlinders en vissen die enorme afstanden afleggen om uiteindelijk exact uit te komen op de plek waar ze moeten zijn.

Voorgevoel

Naast dit morfogenetische veld zou er ook sprake kunnen zijn van telepathische communicatie. ( KW: …ingekort …)

Afstand schijnt voor telepathische informatie dus geen belemmering te zijn. Dit ondervond een Oostenrijkse tv-ploeg enkele jaren geleden bij het vastleggen van Sheldrake’s experimenten. De ploeg filmde het Engelse hondje Jaytee in het ouderlijk huis van eigenares Pam. Een andere ploeg vergezelde Pam. In de televisie-uitzending lopen de beelden van Pam en Jaytee naast elkaar in een dubbelbeeld. Als Pam van huis is, ligt de hond nagenoeg de hele tijd rustig aan de voeten van Pams moeder. Als Pam – links in beeld – te horen krijgt dat het tijd is om naar huis te gaan, vertoont Jaytee vlak daarna tekenen van onrust, beide oren worden gespitst. We zien Jaytee opstaan en naar de tuindeuren lopen om daar te wachten. Van de honderd keer dat het experiment plaatsvond, reageerde de hond vijfentachtig keer op deze manier. In de vijftien gevallen waarbij de hond niet reageerde, was meestal een duidelijke reden aan te geven: Jaytee werd afgeleid door dingen van buiten, zoals door een loopse teef in de flat van de buren. In drie gevallen kon geen duidelijke verklaring worden gevonden. Om alle andere verklaringen uit te sluiten – zoals dat Jaytee misschien reageerde op signalen van de ouders of op het voertuig van Pam – werden ook de ouders niet ingelicht over het tijdstip waarop Pam zou thuiskomen en werd er geregeld van voertuig gewisseld.

Jaytee staat niet alleen. In telefonische enquêtes in Engeland en Amerika geeft eenenvijftig procent van de hondenbezitters aan, dat hun honden iets van een voorgevoel lijken te vertonen voordat zij thuiskomen. “

Kabouters

Fascinerend vind ik dit soort weetjes. Puur omdat ze je aan het denken zetten. Daarom ben ik zo blij dat Nantske, hoe krakkemikkig ze ook is, nog steeds bij ons is. Ik heb natuurlijk achteraf gecontroleerd of er toch weer niet een aardbeving is geweest om 6u30 vanochtend. We hebben geluk gehad, er was geen beving. Misschien waren het de twee kabouters die uit het Onderdendamsterbos zijn gejat, nog geen week geleden . Zou best nog wel eens kunnen…………………………………………………………..( wordt vervolgd )

Iedere ochtend (di-vr) tussen 04u00 en 07u00 doet Kees Willemen, journalist en (politiek ) tekenaar uit Onderdendam (Gr.) een ‘Winkelhaakje ‘. Dat is een wandeling van ongeveer 25 minuten met zijn hond Nantske ( een elf jaar oude Golden Retreiver – jachtlijn ) aan de oostkant van het Boterdiep in Onderdendam, een klein dorp van 595 inwoners , 14 kilometer ten noorden van de stad Groningen.