Onderdendam ( Gr. ) Woensdag 23 November 2022, 07u20 ( Wintertijd ):

“Z- wind. Windkracht 2. Zwaar bewolkt. Grijs en grauw. Ik heb me grondig verslapen. Het schemert al. Ik kan zelfs de wilde eenden [ Anas platyrhynchos L. ] zien, die zitten te dutten op de aanlegbalk van het hoogholtje , het bruggetje over het Boterdiep. Daar ben ik zojuist gearriveerd met onze hond Nantske, de slaap nog in de ogen. Het is heidens druk op de Bedumerweg achter me. Ik val midden in het spitsverkeer. Forenzen, vrachtverkeer, melktankauto’s , bouwverkeer. Wat direct opvalt, er is veel minder landbouwverkeer. Het seizoen loop ten einde. Alleen is men nog bezig met de bietenoogst. Hier en daar ziet men percelen waar de suikerbieten nog op het land staan. Dat is bewust. Bieten vervoeren en verwerken is een logistieke puzzel. Vanuit heel Midden en Noord Nederland , dus inclusief Flevoland worden suikerbieten naar de SuikerUnie- fabriek  van de Nederlandse multinational Cosun  in het Groningse Hoogkerk vervoerd. Daar wordt 24/7 gewerkt aan de raffinage van suiker. Campagne-inspecteurs zorgen er dag in dag uit voor dat de aanvoer vlekkeloos verloopt. Er mag nooit tekort zijn aan bieten. Maar er mogen op het fabrieksterrein ook niet te grote voorraden ontstaan Dat men de boel niet meer bergen kan. Daarbij hoort een planning die er op gericht is dat ook na Kerstmis de fabriek kan blijven draaien. Dat kan betekenen dat het veel verstandiger is om op sommige percelen heel lang tot diep in de winter, bieten te laten staan. Daarvoor krijgen boeren zelfs een extra toelage. Aan dat soort zaken liep ik te denken tijdens mijn wandeling, zodra ik beneden van het bruggetje was. Terwijl het steeds duidelijker wordt hoe grauw het gezicht van deze morgen was. Maar deze gedachten over rationele planning van een productieproces buiten op het land botsten op denken aan  iets heel anders. Iets wat niemand, die  door het Noord Groninger landschap rijdt,  kan ontgaan. Boerderijen , ook waar op het erf nog hopen  suikerbieten liggen te wachten, staan in de stutten. Sommigen monumentale gebouwen met schuren als kathedralen zo prachtig, dreigen anders in te storten. Architectonische kunstwerken zijn het, gebouwd op een manier die men nu eigenlijk niet meer na kan doen. Te arbeidsintensief. Ik ben doorgaans mijn emoties aardig de baas. Maar zien dat al tien jaar een deel van Nederland zo wordt gehavend doet iets  met je. Zeker wanneer je van oude dingen houdt.

Kloostermoppen

Het was niet droog toen ik mijn eerste stappen zette op mijn wandelpad en Nantske los liet. Maar gaandeweg begint het steeds harder te regenen. En ik merk niet eens dat mijn gezicht niet alleen nat wordt van de regen maar ik loop verdomme te janken. Waarom janken in plaats van kwaad zijn, razend desnoods?  Over de ellende die wordt aangedaan aan Groningers , waarvan ik als geboren Brabander er een van  ben geworden sinds ik hier meer dan zeven en twintig jaar woon met Geliefde . Het rommelt, je schiet ‘s nachts wakker in je bed, snel een box aan en pantoffels om geen koude voeten te krijgen. En even later gespannen de trap af , de kelder in. Om te ontdekken dat de scheuren  die zes jaar geleden hersteld zijn,  weer op exact dezelfde plaats zijn opengesprongen. Er zijn mensen die hun kleinkinderen niet meer durven te logeren te laten , omdat ze bang zijn dat op een nacht de beving niet meer de kracht heeft van 3.2 op de Schaal van Richter maar van 5 of 6. Dan ligt je huis met die zware muren van kloostermoppen en zijn schitterend dak met zware balken boven op iedereen. Met jou erbij. Wat ik nog het ergste vind is de gewenning. De rest van Nederland is zo gewend aan het feit dat het in Groningen dikke kut is, dat ze het niet eens meer horen. Ze zijn bezig zich te amuseren met weer een ander schandaal. En ik …ik sta te vloeken op mezelf . Dat ik me zo in mijn kaart heb laten kijken. Zo stom, een jankende man van bijna tachtig jaar  in de regen in Groningen………………………………………….( wordt vervolgd )

Iedere ochtend tussen 04u00 en 07u00 doet Kees Willemen, journalist en (politiek ) tekenaar uit Onderdendam (Gr.) een ‘Winkelhaakje ‘. Dat is een wandeling van ongeveer 25 minuten met zijn hond Nantske ( een elf jaar oude Golden Retreiver – jachtlijn ) aan de oostkant van het Boterdiep in Onderdendam, een klein dorp van 595 inwoners, 14 kilometer ten noorden van de stad Groningen ).