“ZO- wind. Windkracht 3. Zwaar bewolkt. Ik vermoed ook iets van mist , ook al kan ik dat niet meteen voor honderd procent vaststellen, nu ik met onze hond Nantske het houten bruggetje over het Boterdiep opklim. De mist die als rijp is afgezet op de brug, maakt wel dat ik goed moet uitkijken.  Het is glad op de brug. Eenmaal boven en kijkend naar het oosten wordt het duidelijk. Om alle stallichten van de vier boerderijen hangt een gele waas van licht . Dat wijst op flink wat heiigheid zo niet gewoon mist. Ik merk ook hier hoog boven het water dat het hard waait. IJskoude lucht komt deze kant op. Mist voorkomt ook dat er ook maar iets van de drie windmolenparken te zien is. Dat het hard waait, laat los van de scherpe kou, ook de weerkaatsing van het licht van de straatlantaarns in het donkere water van het kanaal zien. Waar eerder plakjes licht stil lagen te wezen zoals gisteren, is het licht nu heel royaal in brede vegen verspreid over het wateroppervlak. Het hele Boterdiep schittert van dansend straatlicht. Voorzichtig ga ik met Nantske aan de lijn naar beneden, de zestien treden af. Meer dan voorzichtig. Het risico om uit te glijden is nu echt reëel. Ik moet wel echt met mezelf in gesprek of het niet beter is om op de terugweg om te lopen. Het pad richting dorp af , over de Molentil. En dan via het laatste stukje Uiterdijk over de Bedumerweg naar huis. Zet even later de eerste stappen op mijn wandelpad.

Door de mist , in feite miljarden minieme druppeltjes water die ieder voor zich als een spiegel werken, wordt het licht afkomstig van de straatlantaarns gebroken en daardoor vermenigvuldigd. Al met al is daarvan het gevolg dat er zoveel licht op mijn pad valt dat ik meer dan zestig meter voor me uit kan kijken. En het is niet glad.. Ik kan dus flink voortgang maken. Onze hond  is pijlsnel de duisternis ingeschoten. Maar wel kan ik nauwkeurig haar gangen volgen door de lichtgevende rode band om haar nek. Ze danst weer van plezier. Ik sla de hoek om en kuier naar het zuiden. Dan meteen een verrassing. Hier kan ik nauwelijks zien waar ik loop.. Het zicht is nog geen twee meter. Ver weg in het zuidoosten een fel wit licht . Een trekker die daar iets aan het doen is? Terwijl licht daar heel schel en fel is , loop ik hier totaal in het donker.En dat blijft zo tot ik, eindelijk , op mijn keerpunt arriveer, me omdraai en zie dat Nantske een meter of vijftig van me vandaan aan het rollen is in de berm. Het gras daar is dik bedekt met rijp. Hier op de terugweg krijg ik nu juist wel voldoende licht. Dat komt deels van de straatlantaarns langs de Bedumerweg maar ook van de schijnwerpers van de Molen Hunsingo. Ondanks mijn regenpak en diverse lagen kleding, ik kom wel tot zeven, heeft de wind toch weer een gaatje gevonden en blaast ijskoud in mijn nek. Een diepzwart  lijntje tussen berm en pad laat zien waar het pad eindigt en de berm links begint. Het helpt bij het lopen. En,  eerlijk gezegd, ben ik sneller bij de hoek voor het laatste stuk dan ik zelf verwacht. Het verkeer is inmiddels aardig op gang gekomen. De dag begint. En daarmee het piekeren mijnerzijds.

Want hoe raar is het eigenlijk. Er is iets met ons aller geest wat niet helemaal spoort , aan de gang ben ik bang. We hebben nu toch allemaal gelezen, gehoord of op de TV gekeken naar allerlei rampen die de afgelopen maanden op de wereld gebeurd zijn. Bosbranden in Californië, een derde van Pakistan zo maar weggespoeld, het mislukken door te hoge temperaturen van de oogst in Ethiopië en landen in de buurt van de Sahel. Ondergelopen atollen in de Stille Zuidzee, het opwarmen van de oceanen. Overduidelijk onder invloed van de klimaatverandering. Steeds hoger oplopende temperaturen zomers in Spanje , Portugal en Frankrijk, dichter bij huis. En.. toch als het eenmaal gaat sneeuwen hier en vriezen, is het net alsof er in Nederland collectief een knop wordt omgedraaid. Alles lijkt weer zo vertrouwd als vroeger, toen ik mijn eerste botjes onder mijn schoenen vastbond met van die vrolijk oranje- rood- blauwe  veters.  Dan kan het toch allemaal niet zo erg zijn wat ons gaat overkomen in de toekomst. Misschien moeten we om daarachter te komen net als vroeger maar eens op schoolreisje naar Valkenburg gaan . Wellicht dat de bewoners die daar aan de Geul wonen, ons een beetje kunnen bijpraten ………………………………………………………..( wordt vervolgd)