Het gevoel van de platenspeler, de vinyl beurs in Baflo

Alles komt weer terug. De hotpants, ABBA en de lp’s. Dat zijn zwarte schijven met groefjes en daar kwam dan muziek uit. Aangezien nostalgie ook niet meer is wat het geweest is, kwam ik zaterdag in zaal Concordia in Baflo waar een platenmarkt werd gehouden, een vinyl beurs. De Stichting Live Noord, Peter Buurma en wat companen die kleinschalig de levende muziek bevorderen helemaal uit Baflo, had Concordia afgehuurd en zo’n acht handelaren in platen naar Baflo gelokt. Het is een stichting die Live bevordert en zo was er ook een optreden van Harry van Lier (echt, Woody Guthrie pur sang) en de WorldDancers, de streetdance groep uit Winsum. Even in de wereld van vinyl, nostalgie en vintage en live-optredens.

Wat is dat toch dat mensen terug keren naar een techniek van die ouwe platen met krassen, kaal gedraaide nummers terwijl we toch die fantastische cd’s hebben en zelfs streamen kunnen op de gekste muziek? Mark Gielen, van Simply-listening in Ulrum, weet het antwoord: “Het geeft je het gevoel dat je weer vijftien bent. Een bepaalde lp herinnert er aan dat je toen bij V&D in de platenbak zocht en iets hebt gekocht wat je toen beroerde. Ook nog eerst afluisterde met zo’n douchekop op. Het is herkenning en nostalgie,” zegt hij. Bij hem kun je ook nog terecht voor een anti-statische platenwasser, om te onthouden.

Daar is Lou met haar moeder. Ze zit in groep acht en is trots op de schijf met de sound-tracks (filmmuziek) die ze net scoorde van de James Bond-film The Spy Who Loved me uit 1977 over die twee kernonderzeeërs. Lou: “Die had ik nog niet. De beste film is Skyfall.” Haar moeder, met een Herman van Veen en een Doe Maar onder arm: “Die met voor het eerst Daniel Craig,” met een ondertoon van…. Ja, wat is het precies.

Topper in de business is ABBA. “Ik had er een week geleden nog een meter van, die is helemaal opgelost,” zegt Mark Gielen. En hij verkoopt een vrouw de nieuwste ABBA, en zij lijkt me een waas van geluk over zich te krijgen.

Het is er gezellig druk. De hoezen schuiven langs de vingers bij de bakken, in hoog tempo, en dan ineens, stop, twijfelen en dan toch kopen, dat is hem.

Ga ik ook doen. Angelo Branduardi, in 1980 meen ik, een hit met La pulce d’aqua. Toch een mooie zin: “De watervlo nam jouw schaduw mee……Alleen door te zingen krijg je je schaduw terug.” Mooi toch. En dan heb ik z’n lp Pane e Rose, Brood en Rozen, uit 1988 in handen. Je doet het gewoon, impulsief, omdat je het voor die paar euro niet laten kunt. En nog een lp van die ouwe Georges Moustaki. Die had ik nog niet, dus. Hup. Graai, een Franse band met de naam Au p’tit bonheure met een cd Le mal de vivre, nooit van gehoord, hoe durven ze…….

Ik doe geen recht aan de handelaar met een gigantisch partij hard-rock. Ook niet aan de vrouw met bakken Top-200. Ik moest me inhouden, Sam & Dave, soul zoals soul bedoeld was. Gabe Vos uit Winsum, handelt al dertig jaar in platen als een zéér uit de hand gelopen hobby. “Ik ben heel tevreden. Op weg naar Baflo dacht ik dat als er vijftig bezoekers komen dan zou het al heel wat zijn. Het zijn er véél meer. Je moet dit niet vergelijken met de grote beurzen waar duizenden mensen komen. Eén, twee keer per jaar hier in Baflo, dat zou heel mooi zijn.” Dat mogen de mannen van de Stichting Live Noord in hun zak steken.

Het was een heerlijk avondje, zaterdag. Buiten is het heerlijk guur, de gordijnen dicht, verwarming op behaaglijk, héél zachtjes ruist de platenspeler, Angelo Branduardi, hij heeft nog steeds een stem als een engel. En Moustaki is nog steeds de rebel van vroeger. Het enige dat ontbreekt zijn een paar lege wijnflessen met verdruipte kaarsen, voor de sfeer, weet-je-wel. En verdikkeme, echt waar, daar valt vijf minuten de stroom uit in Warfhuizen. Gelukkig heeft de telefoon een zaklampje.

Nostalgie is niet meer wat het geweest is.

Berto Merx