Valentijnsdag 2021 was een dag die ik niet licht zal vergeten. Een gedenkwaardige dag waarbij half Nederland massaal op de schaatsen stond. Zelfs op maren en kanalen. Dat was lang geleden zeg. Het was ook nog eens prachtig weer wat schitterende luchten opleverde, mede ingegeven door de winterkou. Niet te geloven eigenlijk dat de temperaturen een week later overdag bijna dertig graden hoger lagen dan de koudste nachtmomenten. Een prachtige dag ook voor een bijzondere autorit.
Want waar ik niet verder kwam dan een traditioneel bosje rozen, onderweg op de terugweg vanuit Termunterzijl meegepikt in Delfzijl, had mijn partner wat anders verzonnen. ‘Jij gaat morgen met mij op stap!’, zo appte ze. Ik voelde nattigheid maar daar alle winkels dicht zijn, gloorde er hoop. En toen ik vernam dat we de Autopuzzelroute Het Hogeland gingen rijden, sloeg mijn Valentijnshartje een slag bij heldere hemel over. Mooi man, nu een keer niet wandelen of fietsen maar autorijden door dit mooie gebied, onderwijl allerlei vragen beantwoorden, puzzels en rebussen oplossen én naar mooie plekjes in ons prachtig Hogelandgebied kijken….
Startpunt Oldehove
Het startpunt was ook al zo verrassend. We doken namelijk het Westerkwartier in van waaruit je ook een autopuzzelrit kunt maken door dit prachtige gebied. En zo werd Oldehove het startpunt van onze reis. Oldehove ligt vlakbij het bijzondere plaatsje Niehove, een ANWB-prijzenpakker. We moesten een rondje om de kerk rijden en ik attendeerde mijn vrouw op de woning van Sijtze Scheringa. Dat heb ik onderweg wel vaker gedacht, van hier woont die en die. Dankzij vele interviews heb ik toch bijzonder mooie plekjes én mensen mogen ontmoeten in al die jaren.
Afijn, niet te lang omdralen. Langs het Electragemaal rijdend had het er nu toch alle schijn van dat we Het Hogelandgebied inreden. Sowieso meldden de plaatsnaambordjes vanaf nu dat we in de gemeente Het Hogeland zaten. We scheerden langs Zuurdijk maar gingen naar Ulrum om vervolgens de Rijksweg over te steken naar Hornhuizen. Daar werd eerst maar even een sandwichje genuttigd en de eerste indrukken verteerd. Nooit geweten dat langs de Dijksterweg Oud en Nieuw Bocum gelegen zijn en laten we nu juist daar onze buurtgenoten Martin en Diana treffen. En inderdaad, ook zij reden de Autopuzzelrit door Het Hogeland.
Siberië van de hoge landen
Snel door naar Pieterburen en Westernieland. Daar las Miranda de bijzonder geschiedenis rond Recreatieoord De Slikken voor, voorheen Kamp De Slikken. Daar waar eind jaren dertig eerst werklozen en later NSB-ers tewerkgesteld werden om de kwelders in te polderen. Daardoor wordt dit plekje ook wel ‘Siberië van de hoge landen’ genoemd. Ik ben er vaak langs gereden maar heb dit nooit geweten. Weer een bijzonder weetje rijker. Daarna had mijn bijrijder helaas even kortsluiting in de kop maar uiteindelijk bereikten we Noordpolderzijl toch via Den Andel.
Noordpolderzijl
En nu zult u denken, Noordpolderzijl kennen we van haver tot gort toch, is dat nog wel een bezoekje waard? Tijdens deze zonnige winterdag zeker. Daarbij waren ons door kruiend ijs ijsschotsen beloofd. Die zie je toch ook niet alle dagen? De ijsschotsen waren wat overtrokken maar ik heb nog nooit zover via de kwelders de zee in kunnen lopen. Het leverde Miranda een valpartij op en ik zakte tot mijn enkels door het ijs waardoor mijn witte gympies gelardeerd werden met zwart slik maar dat mocht de pret niet drukken. Wat toe mooi om deze plek op deze manier te verkennen.
Maar niet te lang dralen want de tijd tikte door. We slingerden ons Fordje door Usquert, Rottum en Stitswerd, onderweg dankzij de routebeschrijving flink wat cultuurhistorie opsnuivend over bijvoorbeeld het St. Juliana klooster en de Benedictijner monniken. Mooi dat we nog even tot aan de voordeur van oogarts Van Wijnen reden die zich middels allerlei grondmetingen verdiept heeft in de oorspronkelijke plek van het klooster.
Watermekka Onderdendam mag natuurlijk niet ontbreken in het routeschema en vervolgens zetten we koers naar Warffum. Het einde van de rit kwam in zicht. Via Lutke Saaxum en langs Saaxumhuizen doemde in de verte de prachtige kerktoren van Eenrum op. Wat jammer dat we niet nog even een kopje koffie konden drinken ter proost op deze prachtige autorit in de mooie en nostalgische Abrahams Mosterdmakerij, het eindpunt van de rit. Met een meer dan voldaan gevoel werden de vragen ingeleverd en zetten we koers naar Middelstum waar we vijf uur na vertrek uitgelaten aankwamen.
Dusty had wel zin in een rondje dorp en op de ijsbaan genoten nog de nodige schaatsers van deze laatste ijsdag. Een perfect einde van een prachtige middag. Het werd maar weer eens bevestigd, wat wonen we toch in een prachtig gebied! Een aanrader dus, deze rit…..
Bert Koster
