Maria mijmert (1)

Fijn dat ik mag schrijven voor Omroep Het Hogeland. Al bijna 53 jaar woon ik in onze mooie gemeente, vanaf mijn geboorte in Uithuizen, en sinds drie jaar in Winsum. Het schrijven is me niet geheel vreemd. Als kind schreef ik dagboeken vol, inmiddels heb ik die vervangen voor een modernere versie, mijn blog ‘Maria’s Mijmeringen’.

Toen ik gevraagd werd om af en toe een column te schrijven voor de omroep heb ik nog even overwogen dat onder een andere naam te doen, maar daar zie ik vanaf.

Mijn motto is dat niets menselijks mij vreemd is, en ik wil schrijven zoals ik ben en dus gebruik ik gewoon mijn eigen naam. Nou ja…mijn roepnaam is eigenlijk Marieke, maar mijn oma noemde mij, om onduidelijke reden Maria en om haar te eren gebruik ik die naam.

Cees, de ‘grote baas’ van de omroep kent mijn blog en gaf mij mee dat ik de column moest schrijven zoals mijn blog, ’lekker vrouwelijk’…

Nu weet ik niet precies wat hij daar mee bedoelt, want hij riep het me toe door een open autoraampje terwijl hij wegreed, maar ik heb wel zo’n vermoeden. Mijn blog is namelijk nogal persoonlijk, en volledig uit het hart geschreven, zonder mezelf en mijn leven, mooier voor te doen dan het is.

Ik ben heel veel dingen níet. Ik ben niet ambitieus, niet dapper, niet sterk en niet wijs. Wat ik wèl ben, dat ben ik mijn hele leven lang al aan het uitzoeken, maar één ding weet ik sowieso… ik ben vrouwelijk. En dat blijkt uit mijn blog en zal ook hier blijken.

Er wordt me wel es gevraagd waarom ik zulke persoonlijke dingen deel. Daar zou ik kort over kunnen zijn….Ik heb de, bijna dwangmatige, behoefte om de dingen des levens te benoemen zoals ze zíjn en niet zoals ze lijken.

De langere versie is dat ik in mijn bijna dertig jaar als schoonheidsspecialiste, gemerkt heb dat veel mensen zich anders voordoen dan ze zijn. Ze doen zich sterker en blijer en zelfverzekerder voor dan ze zich voelen. Ik herken het bij hen omdat ik het zelf ook jaren gedaan heb en dat wil ik gewoon niet meer want het is doodvermoeiend, en in mijn ogen totaal onnodig.

Dus misschien zou je kunnen zeggen dat het mijn ‘missie’ is om met mijn schrijven de wereld om me heen een piepklein beetje echter te maken, en dat kan ik immers alleen doen door bij mezelf te beginnen.

We leven in een tijd dat we met z’n allen op moeten boksen tegen de schone schijn van Facebook en Instagram waar iedereen wel slank en gelukkig lijkt, carrière maakt en op vakantie is. Dáár doe ik dus niet meer aan mee.

Want ik ben Maria…… ik ben acht kilo te zwaar, soms heel ongelukkig, heb en wil géén carrière en het allerliefst ben ik lekker thuis.

Aangenaam!