Zogenaamde wielrenners, respectloos voor moeders met kind

Er is nog een ernstig probleem bij ons op het Hogeland. Dat zijn de fietsers. En aangezien er méér nieuwe fietspaden worden aangelegd van Lauwerszee tot aan de Dollard toe dan wegen (de Kortsluiting, de Ringweg Noord in Winsum is ja nauwelijks een weg te noemen,) is het noodzakelijk dat we ons over het probleem van de fietsers buigen.

De kwestie lijkt eenvoudig. Een fietser behoort rechts van de weg te rijden en als de omstandigheden dat toelaten, mogen maximaal twee fietsers naast elkaar rijden. Maar ja, de werkelijkheid is natuurlijk ingewikkelder. De scholieren, rijden altijd vaste routes op ongeveer vaste tijden, fietsen op gezellige wijze, dus met vier naast elkaar, half achterste voren, of half vorenste achter, ach, de oplossing is heel eenvoudig: mijd deze stukken scholierenfietsgebied tussen acht uur en half negen ’s morgens en op de navenante tijden ’s middags. Kan dat niet, toeter vriendelijk ruim van te voren en wapper even met het handje als je langsrijdt. Pubers zijn heel gevoelig voor vriendelijke bejegening. Ik geef hem even: Tut..tut..tut. Onvriendelijk is Toeoeoet…Toeoet…….Toeoeoeoeoet!!!!. Er schijnt nog een halvegare op ons aller Hogeland rond te rijden met een Italiaans toeter, zo van: Tatoetatitatotatitataaa. Gewoon laten, dat en die sterft vanzelf ooit wel uit.

Bejaarden? Doorgaans te herkennen aan de snelheid die niet kan kloppen met uiterlijke kenmerken, rijdend op een accu-fiets, dus. Gewoon op dezelfde manier bejegenen en er rekening mee houden dat de reactie wat trager is.

Dan de zogenaamde wielrenners. Lieve mensen, er zijn in ons aller Hogeland slechts 6 (zeggen en schrijven: zes) wielrenners. Dat zijn heel brave mensen die – ze zijn lid van de KNWU, het bondje van wedstrijdrenners – verdraaid goed weten hoe kwetsbaar ze op een fiets zijn. Tegen een paaltje of bloembak? Sleutelbeen gebroken. Schuiven in de bocht? Zijkant opengereten. Op een motorkap belanden? Hersenschudding. Deze zes renners trainen op de weg, ze weten waar het lekker hard kan, dat een dorpskom vol gevaar zit, en dat het passeren van andere fietsers gewoon risicovol is. Zij beschikken over een intelligent systeem van onderlinge communicatie (Hé, ho, rechts, links, voren, achter!). Ho, ho rechts! roept de eerste man, de tweede herhaald dat enzovoorts, en er is galant gezegd dat er rechts een obstakel staat. Het klinkt wat blafferig, maar iedereen kan zich voorstellen dat het niet werkt als de eerste roept: “Joehoe kameraden, er staat rechts een bloembak en daar moeten wel wat vaart voor minderen, want dat is heel gevaarlijk.” Ga maar eens naar een koers en luister: het is een en al roepen en schreeuwen om gevaar te voorkomen (ze gebruiken ook wel eens lelijke woorden , maar die zeg ik hier nu niet om redenen van welvoeglijkheid). Geloof me, wie zich niet aan die regels houdt, krijgt ze ongenadig op zijn falie. En kijk naar het postuur, dan zie je zo dat je met een wielrenner te maken hebt.

Dat in tegenstelling tot die – vooral – mannen van middelbare leeftijd met een veel te dure fiets die menen dat ze wielrenner zijn met hun kilometer tellertje van 400 euro die gemiddelde, hoogste, langste snelheid aangeeft, stijgingspercentage en lengte van een stukje heuvel, hoogste hartslag, laagste, gemiddelde en route die is afgelegd en dat gaat weer naar een app groep waar iedereen weer blablablaat over die dingen. Het zijn Middle Aged Men In Lycra, zo’n wielrennerspakje, MAMILS, die in een roedel met z’n vijven naast elkaar, leuteren over breedte van banden, hoogte van velgen, over wat ze in de drinkbus hebben, welke versnelling ze trappen en tomeloos ouwe-dingessen over dat ze wel twee keer de Mont Ventoux zijn op geweest. Sturen kunnen ze niet. Remmen ook niet trouwens. In rechte lijn rijden is een moeilijk woord. Ze hebben het stuur verkeerd vast omdat ze anders rugpijn krijgen en niet door hebben dat ze verkeerd zitten, waar ze ook geen verstand van hebben, maar wel op internet hebben opgezocht en dus menen er wel verstand van te hebben zonder te beseffen waarom wielrenners geen pijn in de rug hebben, omdat ze fatsoenlijk zitten waar ze verstand van hebben. Wat dacht je dan wel, loser, dat een peloton van 180 profs met pijn in de rug vijf uur gaat koersen. Ze schelden en vloeken tegen automobilisten en andere fietsers omdat ze menen dat die hinderlijk zijn, razen door een dorp, over kruising en menen dat ze keizer van de weg zijn en daarom de verkeersregels negeren omdat die voor hen niet zouden gelden.

Je ziet het zo. Zo’n MAMIL heeft een truitje van Jumbo aan of van AG2R of een andere profploeg die deze dingen peperduur verkopen, levert een mooie cent op. Een MAMIL is slecht gesoigneerd, heeft haren op de benen, vreselijk. Heeft een broekje aan in de maat XL of meer X’sen.  Zit op een terras bier te hijsen omdat-ie meent dat-ie dat wel verdiend heeft na een tochtje en de fiets hinderlijk voor anderen heeft neergezet.

Weet je wat het erge is? Ze fietsen 30 km per uur gemiddeld en denken dan ze oerendhard kunnen fietsen. Gelukkig is het de laatste weken betrekkelijk slecht weer, want bij de minste of vooralsdan geringste mate van dreiging van een regenbuitje blijven ze thuis. Want ze zijn bang dat de fiets dan nat kan worden.

Waarom maak ik me hier zo druk over? Omdat die MAMILS veroorzaken dat u en ik denken dat wielrenners zich zo misdragen op de weg. Het moet keihard gezegd worden: het zijn de MAMILS die het voor iedereen in alle opzichten verpesten. Voor bejaarden, automobilisten, moeders/en of vaders met of zonder kinderwagen of kind op een fietsje, voor u en voor mij, dus.

Luister Hier naar Yves Montand die met La Bicyclette, in 1968 een hit scoorde

Tijl Uilenspieghel