Ze heten gewoon Klazien, Thea, Ans. Of soms Cécille of Maria-Antoinette. Jasper, Henk, Peter of soms naar een ons allemaal onbekende voetballer.
Het zijn mannen en vrouwen zoals u en ik. Met hun kleine zorgen en verdriet en vreugde en plezier, die gevaarlijke cocktail die het leven heet. Ze zijn alleen, hokken, zijn getrouwd of iets anders. Hebben al dan niet kinderen en ouders en grootouders.
Het enige verschil met ons is dat zij in de zorg werken. Ooit, toen wij kozen voor opleidingen voor schoolmeester, chauffeur, boekhouder, dokter, metselaar, koker, verver, leraar en noem maar op……. kozen zij voor een opleiding voor een baan in de zorg.
Ja, een applausje, dat hadden we wel voor ze toen de omvang van de corona-crisis duidelijk werd. Jazeker, klokken luiden deden we ook nog (waar moet je anders die werkloze kerkklokken nog voor gebruiken). Een gratificatie? Phoe, phoe, dat was wel weer wat gedoe daar in Den Haag en je schaamt je ervoor dat je erbij hoort.
Ik ga hier niet uitweiden over de uitputtingsslag die de mannen en vrouwen op de ic’s hebben doorgemaakt. Ik heb het verder niet over hen die de lichtere corona-gevallen op de afdeling hebben. Of de werkers in de zorghuizen en aan huis. Wie daar niet van op de hoogte is, moet maar eens fatsoenlijk googelen.
En nu komen de mannen en vrouwen naar voren die in de eerste maanden van de corona-crisis besmet raakten en er long-covid aan over gehouden hebben. Ze kunnen niet meer werken, want arbeidsongeschikt en uiteindelijk zullen ze aan de onderkant van de uitkeringen terecht komen. Ik spreek hier geen schuld uit; maart twee jaar geleden was een tijd van verwarring, van onderschatting, van nog niet doorhebben wat de ernst van de situatie is.
Zie, een ambulancebroeder, zo op het oog een jonge vent in de bloei van zijn leven. Hij zat toen op de wagen, niet deugdelijk beschermd, maar hij reed mee. Uit plichtsbesef, vanwege de beroepsethiek, vanwege de protocollen, de CAO en wat niet meer. En uiteindelijk is hij een wrak geworden als gevolg van De Besmetting.
Ze moeten leuren, met brieven, verzoeken, om erkenning te krijgen. Ze willen dat long-covid erkent wordt als beroepsziekte. Dat is wat, in al dat lawaai, ketelmuziek en getetter over corona. Weet je wat het is? Zij hebben geen machtige lobby, geen koppen die op de treurbuis namens alles en iedereen klagen en moord en brand roepen, een opinietje geven, een statement doen.
Die man, die vrouw van wie de gezondheid op de lange termijn is verwoest omdat hij of zij deed wat moest, staat er alleen voor. Geen nationaal applaus, geen klokkengelui en – gelukkig, dat wel – geen zingende Onbekende Nederlanders aan de voordeur.
Een gelukkig, gezond en voorspoedig 2022, voor hen, vooral voor hen.
Tijl Uilenspieghel
