Het was helemaal niet mijn bedoeling om mijn mening hier te spuien over de aardbevingen en de gaswinning. Ik vind dat ik daar niet genoeg kennis voor heb. Veel liever schrijf ik over de zaken van het hart. Maar ik kan er eigenlijk niet meer omheen. Want het is inmiddels een hartzaak geworden.
Mijn eerste herinnering was de beving bij Huizinge. Tot mijn verbazing zie ik dat dat alweer bijna tíen jaar geleden is. Ik zat ‘s avonds nog in de kamer toen die forse klap kwam. Bert sliep al, maar schrok wakker toen het bed letterlijk verschoof en hij zag de vloer ‘golven’. Bovendien kreeg hij vervolgens de slaapkamerdeur niet meer open.😳
Voor ons en vele anderen was die gebeurtenis waarschijnlijk een ‘wake up call’, hoewel de eerste beving al gemeten werd in 1986.
Onze directe schade was niet groot, maar we lazen vanaf dat moment natuurlijk wel de verhalen van alle mensen die echt getroffen waren. Mensen die niet meer durfden te slapen en nachten lagen te luisteren naar het kraken van hun eigen huis. Mensen die ineens in een compleet gestutte woning moesten leven en uit angst voor de volgende beving met het hele gezin in één kamer sliepen.
Wij woonden toendertijd nog in onze oude huis in Uithuizen en hadden gelukkig, net als de meesten, lichte schade. Ik zag ons niet als slachtoffers, want vergeleken met de bovengenoemde gruwelverhalen mochten wij helemaal niet klagen.
Dus toen de meneer van de NAM langskwam om met mij om het huis te lopen en de schade op te nemen, deed ik, tot zijn zichtbare verbazing, niets anders dan iedere scheur of kapotte steen bagatelliseren. Ik vond het gênant om te doen alsof wij hevig gedupeerd waren dus opperde ik bij elk scheurtje dat die er volgens mij altijd al had gezeten en waarschijnlijk veroorzaakt was door langskomend vrachtverkeer. 🧐
De vriendelijke meneer keek mij hoofdschuddend aan en noteerde vervolgens alles.
Toen ik ‘s avonds Bert vertelde van het bezoek was Bert erg verontwaardigd over mijn idiote gedrag. 😅
De waarheid is dat ik altijd de neiging heb mijn eigen omstandigheden kleiner of minder erg te maken. Ik weet niet precies waarom ik dat doe, mijn moeder deed het ook. Ik vergelijk altijd mijn of onze situatie met mensen die het veel moeilijker hebben en vind dan dat wij geen enkel recht tot klagen hebben.
Wanneer ik filmpjes van goede doelen op tv zie, over landen waar mensen in de meest arme en nare omstandigheden moeten leven, voel ik me schuldig dat ik het zo goed heb. Als er beelden van doodzieke, uitgehongerde kindertjes getoond worden huil ik gelijk en maak per direct geld over of vraag Bert dat te doen. Ik vind de enorme ongelijkheid in de wereld en de onmacht om daar echt iets aan te veranderen heel moeilijk om mee om te gaan. Ik denk dat daaruit voortkomt dat ik weg wil wuiven wat onszelf overkomt, ofzo 🙇🏼♀️
Enfin, Bert was dus beter bij de les dan ik, voor wat betreft de gevolgen van de gaswinning in onze mooie provincie. Ik heb heel lang gedaan alsof het ons niet betrof en leefde stilletjes mee met de zwaar gedupeerden.
In de loop der jaren ontvingen wij, net als de meeste mensen in het aardbevingsgebied af en toe geld om schade te herstellen. Geld wat ik dus voor ons een cadeautje vond, maar voor de zwaar getroffenen een aalmoes.
In de jaren die voorbijgingen voelden we regelmatig lichte bevingen waar wij misschien de schouders over optrokken, maar die voor de mensen in hun gestutte huizen een gruwel moeten zijn geweest. Inmiddels was me wel duidelijk dat de bodem onder onze voeten constant in beweging is en dat dat niet veel goeds beloofde.
Maar nog steeds deed ik alsof het alleen anderen aanging en niet ons.
Ik meen dat het in 2015 was, dat er twee heren van een zoveelste instantie langskwamen om onze schoorsteen te onderzoeken. Op die dag zelf vertelden ze me dat alles helemaal in orde leek, maar een jaar later kregen we zomaar bericht dat we de schoorsteen moesten laten vervangen of verwijderen omdat het toch gevaarlijk was 😳
Het dilemma van de plotseling gevaarlijke schoorsteen konden we overlaten aan de volgende bewoners want in 2017 verkochten we ons huis .
Pas bij dat hele proces van het huis verkopen en een nieuwe kopen besefte ik dat de gevolgen van de gaswinning toch ècht iedereen raakte ,óók ons dus, want ineens was er de term ‘waardevermindering’. Ook al woonden wij nog veilig en bleef de schade beperkt, ons huis was minder waard geworden.
Het feit dat je huis, je thuis, waar je 25 jaar gewoond, voor gewerkt en op afgelost hebt ineens minder waarde heeft doordat er een miljardenbedrijf als de NAM de bodem onder je voeten ‘leegtrekt’, deed me voor het eerst echt inzien dat ook wij bij de gedupeerden hoorden.
Inmiddels is de schadeloosstelling van alle bewoners in het aardbevingsgebied in míjn ogen één grote chaos geworden. Mensen die al jaren met letterlijk angst en beven in hun ooit zo veilige huis wonen, dat nu op instorten staat, worden nog steeds níet geholpen. Terwijl huizen waar ogenschijnlijk weinig aan mankeert voor tonnen vernieuwd worden.
Je kan wel gek worden van al die ongelijkheid, oneerlijkheid en onmacht. Er is mij onlangs verteld, door iemand die het kan weten, dat dat precies is wat er soms in de meest schrijnende gevallen gebeurt, hoe verschrikkelijk is dat?
Als klap op de vuurpijl, in deze hele mensonterende misère, was er ruim een week geleden een laatste subsidieronde voor ons allen. Er is over dit idiote ‘evenement’ al heel veel gesproken en dat is geen wonder. Ik geloof dat er vijftigduizend huishoudens aan mee mochten doen, maar in de pot zat maar voor dertigduizend huizen geld.
Wie bedenkt zoiets? Een hoge pief, een bobo van de NAM die zich verveelt en es wil lachen om die sukkels daar in Groningen, die elkaar online of in lange rijen voor het gemeentehuis de tent uitvechten voor een armetierige fooi van tienduizend euro?
Wij hoorden bij degene die niets kregen en hadden ons daarbij neergelegd, maar die hele beschamende actie heeft voor dusdanig veel verontwaardiging gezorgd dat er nu besloten is dat er meer geld beschikbaar komt en toch íedereen de subsidie krijgt. We zijn daar natuurlijk blij mee, maar de wrange nasmaak van de manier waarop het gegaan is blijft.
Je zou dus kunnen zeggen dat ik inmiddels wel ‘wakker’ ben en niet langer alles probeer weg te wuiven uit misplaatste gêne. Nog steeds vind ik dat er enorme ongelijkheid is, zowel in schade als in de afhandeling daarvan en nog steeds vind ik dat wij persoonlijk nog geluk hebben, maar ik ben me er inmiddels wel van bewust dat de gaswinning en de gevolgen daarvan ons allemaal raakt.
Afgelopen weekend werd er een grote fakkeloptocht georganiseerd in Groningen voor onze mooie provincie. Fysiek waren we er niet bij, maar onze dochter wel en die was er zeer van onder de indruk. Wij hebben het gevolgd via de tv en het was hartverwarmend om te zien.
Hopelijk wordt onze nieuwe regering ook wakker en worden eindelijk de zwaarst getroffenen nu als allereersten geholpen.
Ik heb natuurlijk niet de illusie dat mijn schrijven íets bijdraagt aan veranderingen ten goede, maar het was fijn om mijn eigen bewustwording in deze even met jullie te mogen delen. 😊
