Onderdendam ( Gr. ) Vrijdag 25 Februari 2022, 05u35 ( Wintertijd )

“ WZW- wind. Windkracht 4-5.Bewolkt, maar hier en daar ook heldere stukken. In het zuiden, maar niet pal zuid,iets meer naar het oosten, laag aan de horizon een maansikkel. Hier en daar flonkeren wat sterren. Boven mijn hoofd zelfs een paar sterren van het sterrenbeeld Grote Beer [ Ursa maior ]. Ik sta met onze hond op het bruggetje over het Boterdiep, het kanaal voor ons huis. Er waait een ijskoude wind. Die het water opstuwt tot golven van zeker drie centimeter hoog. Licht van de straatlantaarns wordt in duizenden stukjes vermalen en over het wateroppervlak uitgestrooid. Lange lichtende vegen dansen in het zwarte kanaal. Flink koud is het hierboven op mijn hoge standpunt. Van hieruit zijn de toplichten van de drie windmolenparken goed te zien. Die draaien ook ‘s nachts nu het zo hard waait. Dat houdt mensen wakker door het geluid, zo blijkt uit de meer dan driehonderd klachten die bij de Dorpscoöperatie Meeden zijn ingediend. En wat domweg verbijsterend is, de gemeente Midden- Groningen durft niet van  de energieproducenten RWE en Eurus te eisen om die windmolens ’s nachts stil te zetten zodat de bewoners gewoon eens een keer rustig de ogen kunnen sluiten. Ze zijn bang voor torenhoge claims.  Dat lees ik vanochtend in alle vroegte in het Dagblad van het Noorden op pagina 20.  Je zal toch maar in zo’n gemeente wonen. Dat moeten nu verantwoordelijke bestuurders heten. En dan miepen politici maar steeds over de steeds maar groeiende kloof tussen gewone mensen en de overheid. Overigens ook in onze gemeente het Hogeland wil het windmolenpark bij de Eemshaven ook weer uitbreiden. Alertheid over het hoe en waarom blijft geboden. Een meerkoet [ Fulica atra ] keft buitengewoon agressief rechts van ons op de brug. Gealarmeerd door onze aanwezigheid. Absurd, wij zijn geen bedreiging. Maar maak dat maar eens zo’n ‘politieagent ‘ op het water duidelijk. De maan zit al weer al weer achter de wolken. Het is veel duisterder dan je zou verwachten. Ik ga voorzichtig naar beneden de zestien treden af en sta even later op het Betonpad.

Vijfde stel

Het zicht valt tegen. En dat is nog zwak uitgedrukt. Ik kan eerlijk gezegd nauwelijks een hand voor ogen zien. Dat betekent op gevoel lopen en zien waar het schip strandt. Veel lager dan gisteren staat de planeet Venus boven de horizon. Links van de stal van de familie Thybaut. Ik ben ook een stuk vroeger op pad. De ‘ ochtendster ‘ is nog maar nauwelijks begonnen aan zijn baan langs de hemel. Veel daarvan zal helaas niet te volgen zijn. Er zijn gewoon veel te veel wolken vandaag. Hoe slecht het zicht is, blijkt wel uit het feit dat van de L-vormige plassen rechts in de wei maar een vage schim rest. In het zuidoosten het fel witte licht van lampen op het bouwplatform waar het vijfde stel hoogspanningsmasten moet komen. De eerste sectie van de masten staat er al. Dat is overdag goed te zien. Ik sla de hoek om en met stevige tred ga ik richting het zuiden. Het is te koud om een beetje te gaan kuieren. Ook hier is het een kwestie van weinig kunnen zien en op het gevoel lopen. De wind heb ik van opzij. Hij giert door de meidoornstruiken[ Crataegus monogyna L. ]. Op de poedertoren van het zuivelcomplex van Friesland Campina brandt de ‘Kerstverlichting ‘, een ruit van lichtjes. Die ontstaat door de ramen in de toren te verlichten. Ik ga harder lopen om warm te blijven . De klok van de Hervormde Kerk in het midden van het dorp slaat zes uur. Toch is er vee, met name vrachtverkeer, op de weg. Ik ben nu op het open, struikloze stuk. De wind valt af. Hoog aan de hemel heeft de maan zich nu weer van wolken ontdaan. Ik kijk eens verder om me heen. Bij geen enkele boerderij in de wijde omgeving zie ik al enige activiteit. Dat blijft zo, als ik mijn keerpunt heb bereikt, de ree van herenboerderij de Haver. Ik draai me om en ga op de terugweg.

Kinderfantasie

Iets meer zicht heb ik nu. Het pad krijgt wat licht van de erf- lichten van de Haver. Ik kan een meter of tien voor me uit kijken. En de maan geeft ook wat extra licht. De ’ witte broek ‘, de achterflanken van mijn hond dansen voor me uit in het donker.  Wat zal die denken over de toestand in de Oekraïne, vraag ik me af. Dieren worden zelden of nooit genoemd als het om oorlogsslachtoffers gaat. Soms blijken ze toch nog bombardementen te overleven. Maar het is echt dom om te denken dat oorlog alleen een zaak voor mensen is. Beroemd is het verhaal over de kleine dierentuin in het hart van Belgrado, slechts 7 hectaren groot , en zeer populair. Die om het moreel van de bevolking te breken op 6 april 1941, tijdens de Tweede Wereldoorlog werd gebombardeerd door de nazi’s tijdens Operatie Punishment  ; De infrastructuur van het park werd vernietigd en veel dieren stierven. Een van de eerste scènes van de film Underground van Emir Kusturica, uitgebracht in 1995 , toont het bombardement op de dierentuin.( Uitgebreider kan je deze gegevens op Wikipedia vinden). Toch lijken dieren meer op ons mensen dan wij vaak  willen toegeven. Ze lijken ook dingen te nemen zoals ze komen. Of dat voor mensen verstandig is, dat is best een belangrijke vraag, vind ik. Dat wij in Nederland leven in een geopolitieke illusie,  is iets waar ik persoonlijk heel onrustig van word. Je hoeft maar op de kaart te kijken en Nederland is niet meer dan de omgeving van een van de grootste ,strategisch belangrijke wereldhavens. Het idee dat je om die reden juist jezelf veilig acht, lijkt me niet meer dan een kinderfantasie………….( wordt vervolgd )

Iedere ochtend tussen 04u00 en 07u00 doet Kees Willemen, journalist en (politiek ) tekenaar uit Onderdendam (Gr.) een ‘Winkelhaakje ‘. Dat is een wandeling van ongeveer 25 minuten met zijn hond Nantske ( een elf jaar oude Golden Retriever –jachtlijn ) aan de oostkant van het Boterdiep in Onderdendam, een klein dorp van 595 inwoners , 14 kilometer ten noorden van de stad Groningen. Dit is al weer de zevende jaargang van ‘ De winkelhaak.