Nadat Corona de wereld twee jaar in zijn greep had zijn we inmiddels in het volgende drama beland.
Bijna op hetzelfde moment dat in ons land de maatschappij weer open ging liet Poetin de eerste bommen vallen op Oekraïne.
Ik was verbijsterd want ik was blijkbaar één van de naïevelingen die dit niet aan zagen komen.
Inmiddels zijn we twee weken verder en nog steeds kijk ik naar iedere nieuwsuitzending met datzelfde ongeloof … De beelden die we te zien krijgen worden steeds heviger en Bert en ik hebben regelmatig de tranen in de ogen staan. Dat zal misschien ook komen omdat we ouder worden. Dezelfde tranen zijn er ook, en terecht, wanneer we zien hoe duizenden kindertjes aan honger sterven in Afrika .
Soms zou je willen dat je je kon afsluiten voor al het leed en onrecht in de wereld en, tot mijn schande, moet ik bekennen dat dat beter lukt als iets ergs zich ver weg van ons afspeelt. Want dat de oorlog in Oekraïne ons nu zo raakt heeft er alles mee te maken dat het vlakbij voelt. Veertienhonderd kilometer hier vandaan speelt het zich af, een afstand die we met gemak afleggen tijdens onze zomervakantie, dit hele grote leed komt heel dichtbij.
Ik ben absoluut niet voldoende op de hoogte van de politieke verhoudingen tussen de landen in die regio om precies te snappen welke redenen of belangen dit drama veroorzaken, maar dat weerhoudt me er niet van om Poetins aanval te veroordelen. Er is werkelijk niets wat ik kan bedenken waardoor ik zijn daden zou kunnen goedpraten, helemaal níets.
Helaas blijken er toch weer mensen te zijn die dat wel denken te kunnen. Ze posten hele uiteenzettingen op Facebook over, volgens hen, de beide kanten van dit akelige verhaal. Het valt me op dat het vooral de mensen zijn die ook in Coronatijd alles in twijfel trokken, de mond vol hadden over onze overheid die een dictatuur zou zijn en de vaccins die ze onzin vonden. Ik vind het allemaal prima, ieder mag vinden wat hij of zij vindt maar ik wil het liever niet lezen of horen.
Het interesseert me geen klap dat ze vinden dat ook Oekraïne en Europa niet onschuldig zijn en dat Poetin misschien wel geen keus had. In mijn ogen is er geen enkel excuus voor wat hij nu gedaan heeft. Zowel de Russische als de Oekraïense bevolking is slachtoffer van zijn paranoia en heerszucht. Het is sowieso al totaal ongelooflijk en levensgevaarlijk, blijkt nu, dat één man zoveel onbeperkte macht en alleenrecht heeft. En já, dat is dus een dictator.
Dus als ik naar de puur humanitaire kant van deze zich voltrekkende ramp kijk is er in mijn ogen maar één dader, één verantwoordelijke.
De hele wereld lijkt er inmiddels bij betrokken, maar wat ik niet voor mogelijk had gehouden gebeurt toch echt, de wereld kijkt toe en grijpt níet in, tenminste níet militair.
Ik ben zelf geboren in 1968, maar mijn ouders zijn in de oorlog geboren en hebben daarvan veel meegekregen en doorgegeven aan ons. Onze generatie is opgegroeid met de oorlogsverhalen van opa’s en oma’s en als ik naar mezelf kijk, dat maakte grote ìndruk. Die oorlog is nu ruim 75 jaar geleden en gedurende zeker de laatste víjftig jaar heb ik ieder jaar op 4 mei de dodenherdenking meegemaakt, op het kerkplein in Uithuizen, in het park tegenover ons huis hier in Winsum en op televisie en ieder jaar opnieuw werd er tijdens de herdenking gezegd: ‘Dit mogen we nóóit weer laten gebeuren!’
En nu gebeurt het en in zekere zin laten we het gebeuren. Tuurlijk is het geweldig dat heel Europa humanitaire hulp levert, miljoenen vluchtelingen opvangt en Poetin zware sancties oplegt, maar meevechten, zoals de Geallieerden voor ons deden, doen we niet uit angst dat Poetin op ‘de knop’ drukt.
Die terughoudendheid van de rest van de wereld is enerzijds begrijpelijk misschien, maar in mijn ogen geen garantie dat de gek niet alsnog een kernbom of chemische wapens zal gebruiken.
Ik kan me de frustratie van de Oekraïense bevolking en hun leider heel goed voorstellen.
Ondertussen raakt deze gruwelijke oorlog heel Europa. Een tekort aan gas en een flinke inflatie worden ons iedere dag voorspeld. Iedereen zal moeten inleveren de komende jaren. Voor de honderduizenden mensen die nu al nauwelijks rond kunnen komen moet dat een schrìkbeeld zijn.
Nederland is desondanks één van de meest welvarende landen in de wereld. De verschillen in ons land zullen de komende jaren alleen maar groter en duidelijker worden, want het moeten inleveren van een tweede auto of een derde vakantie is wel even iets anders dan afgesloten worden van gas, water en licht omdat je de rekening niet meer kunt betalen.
Ik hoop toch zo dat de moeilijke jaren die komen ons allen ook iets goeds gaan brengen. Misschien brengt het gedeelde leed ons dichterbij elkaar of misschien zullen we gaan inzien dat we als het moet heus wel met wat minder luxe toekunnen en dat het toch wel heel fijn kan zijn om vanuit je eigen overvloed te delen met mensen die het een stuk minder hebben. Ik hoop daar eigenlijk een beetje op, maar waarschijnlijk ben ik ontzettend naïef.
Hoe dan ook , er zullen veel dingen veranderen de komende tijd en ook wíj vinden dat spannend, vooral voor onze kinderen. We hebben om die reden toch maar besloten onze plannen voor een aanbouw eerst uit te stellen en in plaats daarvan te investeren in het verduurzamen van ons huis. We wonen in een jaren dertig huis dus er valt genoeg te isoleren en te moderniseren 😅. Binnenkort mag ik hopelijk weer gedeeltelijk aan het werk, dus lever ik ook een klein steentje bij. Verder hebben wij al jaren ‘maar’ één auto en dure reizen geven we met gemak op als het nodig is. Ons Groninger Land is zó mooi , een dagje ergens aan het water met onze Puck voelt óók al als vakantie ! ❤😎
