Onderdendam ( Gr. ) Vrijdag 15 April 2022,06u25 ( Zomertijd ):

“ N- wind. Windkracht 2.  Zwaar bewolkt. Een uitgestrekt wolkendek hangt boven het landschap. Grijs en volgevreten. Het is al licht. Ik heb me niet zo’n beetje verslapen. Guur is het, wanneer ik met onze hond Nantske de deur uitstap en het bruggetje tegenover ons huis opklim. Hoe laat ik ben , blijkt uit het feit dat twee aalscholvers [ Phalacrocorax carbo L. ] op ongeveer dertien meter hoogte nu al overkomen. Aalscholvers zijn nooit vroeg actief. Op het dak van mijn buren, Heike & Miranda , zit een houtduif [ Columba palumbus L. ] te koeren. Vanuit de grote treurwilg aan de overkant komt een tweede duif aanvliegen, jaagt hem weg en gaat daar zelf zitten. De verjaagde duif doet net of er niks aan de hand is, verkast naar het dak van de grote schuur van Marja en Jelte Verbree daarnaast  en gaat daar gewoon door met koeren. In het Boterdirep drijft een fuut [ Podiceps cristatus L. ]. Hij blaat als een schaap. Twee Canadese ganzen [ Branta canadensis L. ]  komen laag over,op nog geen vijf meter van waar ik sta. Ze blijven roepen tot ze verdwijnen achter de huizen aan de overkant. Huismussen [ Passer domesticus L. ]  tsjilpen druk in de coniferenafscheiding tussen het huis van de buren en de woonboerderij van Verbree. Het is al druk . De ochtendspits lijkt al begonnen. Maar het is veel kouder dan gisterochtend. Ik ben blij dat ik mijn lange onderbroek aanheb. Ik ga het bruggetje af met onze hond aan de lijn. Dat blijft nog een tijdje zo. Voor de lezer die deze blog voor het eerst leest: Nantske houdt enorm van vaste mest uitgestrooid in de wei. Maar een dag of tien geleden heeft ze waarschijnlijk daar tussen iets opgevreten waarvan ze strontziek werd. Zelfs zo erg dat de dierenarts er bij moest komen. Om te voorkomen dat zoiets weer gebeurt, mag ze voorlopig niet los. En zeker niet in het donker. Ik loop door en zie dat de jonge zesjarige es [ Fraxinus excelsior L. ] in de berm van het schelpenpad , eindelijk in bloei is gegaan. Essen maken een bijzonder soort bloesem aan. Het lijkt meer op trosjes zwarte broccoli. Het zijn een soort rudimentaire bloemen zonder kelk- of kroonbladeren. Een merkwaardig  verschijnsel dat niet iedereen opmerkt, nu men vol verrukking kijkt naar al die bloesempracht in april. Dan stap ik met Nantske mijn wandelpad op.

Spijker door je hand

Ik hoor de ganzen weer terugkomen. Ze verschijnen weer boven het dorp en dalen in de richting van het Boterdiep. Blijven roepen. Een derde aalscholver komt me tegemoet vliegen, steekt het pad over, gaat hoger zitten in de lucht en verdwijnt uit mijn zicht. Ik kijk eens om heen. Grijsheid overheerst en dat heeft zijn weerslag in het groen van het gras rondom me. Het is een erg matgroen wat ik zie. Straalt alleen maar droefgeestigheid uit. Het gure weer lijkt per toeval samen te vallen met de naargeestige stemming die heel veel mensen nog steeds  in mijn omgeving , op Goede Vrijdag bevangt. De dag dat Jezus van Nazareth, ruim meer dan tweeduizend jaar geleden tot de kruisdood werd veroordeeld. En om drie uur in de middag, nadat eerst zijn scheenbenen waren verbrijzeld , stierf. De gebruikelijke straf voor Joodse opstandelingen tegen het Romeinse gezag. Het feit dat hij na zijn dood, zoals zijn leerlingen geloofden, weer opnieuw levend werd – met Pasen wordt dat herdacht- , is het officiële beginpunt van het  christendom. Nog steeds de grootste wereldgodsdienst en een van de grondslagen waarop onze Westerse cultuur is gebaseerd. We weten, voor zover ik weet, niets over het weer op dat moment. Het idee dat in het Midden Oosten altijd de zon schijnt , berust echt op een misvatting. Zeker in een land dat zo dicht bij de zee ligt als het huidige Israël, het toenmalige Palestina. Met bergketens aan de noord- en oostgrens, kan het weer daar soms heel onbestendig zijn. Op dit moment is het trouwens zonnig in Jeruzalem, achttien graden. En vandaag nul kans op neerslag.  Ik ben overigens niet per se triest op Goede Vrijdag. Maar als kind vroeger met een groot voorstellingsvermogen begiftigd, was het sterven van Jezus iets wat een enorme indruk op me maakte. Ik heb toen vaak, hangend aan een deur van mijn slaapkamer  geprobeerd me voor te stellen hoe het voelt om aan een kruis te hangen. En ook wel eens geprobeerd met de grootste spijker die ik kon vinden, wat er gebeurt als je een spijker door je hand kreeg.   ‘ Volgens Dr. Frederick Zugibe, kan het doorboren van de middelste zenuw van de hand met een spijker een pijn teweegbrengen, die zo hevig is, dat zelfs morfine niet zou helpen, “ernstige, martelende brandende pijnen, als bliksemschichten schieten van de arm naar de ruggengraat.” Het verscheuren van de voetzenuw met een spijker zou eenzelfde gruwelijke effect hebben. Verder is de positie van het lichaam aan het kruis zodanig, dat het de ademhaling vreselijk bemoeilijkt. Frederick Farrar beschrijft het beoogde martelende effect: “Werkelijk, een dood door kruisiging heeft alle elementen, die pijn en dood maar kunnen inhouden aan gruwelijke en afgrijselijke duizelingen, kramp, dorst, uitputting, slapeloosheid, traumatische koorts, tetanus, schaamte, openbaar te schande worden gemaakt, lang aanhoudende marteling, een vreselijk vooruitzicht, het afsterven van onverzorgde wonden–en dit alles zo intens, dat de grens van wat men kan verdragen is bereikt, maar nog net niet zo erg, dat men enige verlichting krijgt in een diepe bewusteloosheid.” Een dokter heeft het genoemd “een symfonie van pijn” die verergerde bij elke beweging, bij elke ademhaling; zelfs een zacht windje op zijn huid kon op zo’n moment een schreeuwende pijn veroorzaken. Medisch onderzoeker, Dr. Frederick Zugibe, gelooft, dat Jezus Christus stierf aan shock door bloed- en vochtverlies, plus de traumatische shock van zijn wonden, plus een cardiogene shock, die zijn hart deed falen. ‘ Deze waaier van medische meningen, soms erg gruwelijk , vond ik op de site :  ChristianAnswers.net. Nog steeds blijft mijn hoofd vol van dat sterven dat zo grote gevolgen had voor onze beschaving. Ik ben er zelfs zo afgeleid door dat ik pas op het laatste moment merk dat de Vrolijke Fietser me achterop fietst .

Ten onrechte als plaag beschouwd…

“Goedemorgen’, roept hij en ik schrik op uit mijn overpeinzing. Hij is al half voorbij als ik hem teruggroet. Heel hoog boven me roepen drie meeuwen. Ze komen uit het noordoosten op dertig meter hoogte aanvliegen, voortdurend naar elkaar schreeuwend. Dit om het kleine groepje in die grote hemelruimte bij elkaar te houden. Ik sla de hoek om en kuier met onze hond, die somber naast me voortstapt een plastic kap om de kop. Gisteren is die even afgeweest maar Nantske begon meteen weer aan haar poot te likken zodat de wond daar toch weer open is gegaan. Vier zwarte kraaien [ Corvus corone  L. ] tel ik . Ze foerageren niet ver van elkaar op het immens grote perceel links van mijn pad . Het gras is daar al twintig centimeter lang. Ik denk dat snel na Pasen hier voor het eerst gemaaid zou kunnen worden. De meidoornstruiken in de berm zijn nu alle acht uitgelopen. Een groene waas hangt over de takken. Het is ineens heel stil. Geen enkele auto op de weg. Op vrijdag is het minder druk dan op andere dagen door het flexibele werken dat men doet. Maar ook hebben al veel mensen tegenwoordig op Goede Vrijdag vrij. Het enige gerucht wat ik hoor is de shoveltrekker ver weg op het erf van Harm van der Giezen. Meeuwen laten zich horen boven de waterzuivering. Hier en daar staan al een paar fluitenkruidplanten [ Anthriscus sylvestris L. ] in bloei. De berm is nu grotendeels groen. Maar gister namiddag noteerde ik dat er al twee honderd een en twintig paardenbloemen [ Taraxacum officinale L. ]  in bloei stonden.  Dat is laat . Ik herinner me dat, toen een van mijn boeken uitkwam, nota bene  op mijn verjaardag, getiteld , Het Heilig Vuur , , de wei achter ons huis geel zag van de paardenbloemen. Dat was op 2 April 1998. Aan de kant net naast de ingang van de ree van herenboerdij de Haver , mijn keerpunt, is geen enkele paardenbloem te vinden. Ten onrechte worden die soms als een plaag beschouwd. Maar de Latijns achternaam is niet voor niets: ’Officinale ‘. Teken dat de plant allerlei geneeskrachtige eigenschappen heeft. Wel stappen bij de ingang een paar wilde eenden [ Anas platyrhynchos L. ] rond. Maar precies op het moment dat ik me omdraai, vliegen ze op en maken zich uit de voeten.

Niet ’s nachts maaien

Van de wind, die immers uit het noorden komt en het zo guur maakt, merk ik maar heel weinig. Hij suist wat in mijn oren, meer niet. Ik kijk eens om me heen. Begin de groep  kraaien te tellen die aan het foerageren zijn  in de grote wei rechts. Kom al snel tot achttien. Ze vliegen op en verkassen weer naar een ander deel van de wei. Ik zie geen hazen. Daar moest ik aan denken. Gisteren verspreidde de NOS een bericht van het ANP dat er dit seizoen in een aantal delen van ons land  een jachtverbod geldt voor hazen en konijnen. In het bericht op de site van de NOS wordt het aldus verwoord: ‘  Het gaat slecht met de wilde hazen en konijnen. Het komende jachtseizoen mag er nergens op konijn gejaagd worden en geldt het jachtverbod voor de haas in de provincies Groningen, Limburg en Utrecht. Dat heeft minister Van der Wal van Natuur en Stikstof besloten. Een jaar geleden nam de Tweede Kamer een motie aan van de Partij voor de Dieren en de SP om de jacht op het konijn en de haas helemaal te verbieden. Die soorten staan sinds 2020 op de rode lijst van bedreigde diersoorten. De minister voert de motie na onderzoek uit, maar dempt de verwachtingen over de effecten. De jacht is namelijk niet een heel belangrijke oorzaak van de slechte stand van deze soorten. Van veel grotere invloed zijn het verlies aan leefgebied, afnemende kwaliteit ervan en roofdieren, waaronder verwilderde huiskatten en vossen. Ook intensivering en schaalvergroting van de landbouw en landbouwmachines spelen een grotere rol dan de jacht. ‘ Gisteren sprak ik een boer met een groot hart voor de natuur. Natuurfotografie is zijn hobby. Zijn commentaar. ‘Ik zie nog steeds heel veel hazen maar het zou een groot goed zijn wanneer er straks door loonbedrijven niet ’s nachts of in de mist gemaaid wordt. Degene die op zo’n Turbomaaier zit, wil zo snel mogelijk door. Kleine haasjes blijven als versteend zitten in de schijnwerpers van zo’n machine en dan is het uit met  de pret. ‘. Daar is geen woord Spaans bij, lijkt me …………………………………( wordt vervolgd )

Iedere ochtend tussen 04u00 en 07u00 doet Kees Willemen, journalist en (politiek ) tekenaar uit Onderdendam (Gr.) een ‘Winkelhaakje ‘. Dat is een wandeling van ongeveer 25 minuten met zijn hond Nantske ( een elf jaar oude Golden Retriever –jachtlijn ) aan de oostkant van het Boterdiep in Onderdendam, een klein dorp van 595 inwoners , 14 kilometer ten noorden van de stad Groningen. Dit is al weer de zevende jaargang van ‘ De winkelhaak ’.

Maandag 18 april (2e paasdag) is er geen ‘De Winkelhaak’.