Onderdendam ( Gr. ) Donderdag 2 Juni 2022, 05u50 ( Zomertijd ):

“W- wind. Windkracht 3. Half bewolkt. Vooral in het oosten beheersen grillig gevormde stapelwolken de hemelkoepel. In het westen is het daarentegen weer wolkenvrij. Het is fris, of zeg maar gewoon koud . Slechts vier graden. Ik ben blij dat ik in mijn winterjas op het hoogholtje sta, ruim vijf meter boven het Boterdiep, het kanaal voor ons huis. Gespannen kijkt onze hond Nantske naar de heg rondom Bedumerweg 48. Ik kan daar niets ontdekken. En geen enkele vogel laat daar van zich horen. Dichtbij de wilgenstruik , rechts aan de overkant, drijft een fuut [ Podiceps cristatus L. ] wat slaperig op het water. Ik vergis me niet. Onder zijn wat slordig opgevouwen vleugels bewegen zeker twee kopjes van kuikens. Gistermiddag zag ik het voor het eerst heel duidelijk. Twee, misschien wel drie  ‘ dingetjes ‘ bewogen op de rug van het moederdier dat voorzichtig rondzwom. Misschien wordt het eens tijd voor een verrekijker, hoewel ik die dingen haat. Het liefst zo weinig mogelijk toeters en bellen draag ik mee als ik buiten ben. Vanuit de bomen op de speelwei van de familie Biermasz laat een houtduif [ Columba palumbus L. ]  zijn positieroep horen. Hij is kennelijk de enige duif in de buurt, hoewel een soortgenoot met twee jongen in de heg zit in onze moestuin. Die houdt zich uiteraard muisstil. Misschien geldt hetzelfde voor het stel, dat huist in de met klimop overgroeide essen- stomp in onze binnentuin. De vogels houden zich kennelijk stil om rovers zoals eksters[ Pica pica L. ] niet wijzer te maken. Twee volwassen kraaien [ Corvus corone L. ] komen op tien meter hoogte aanvliegen vanuit het zuidoosten, zeilen over het kanaal. Verdwijnen in de achtertuin van de huizen aan de Bedumerweg. Laten van daaruit driemaal een positieroep horen. De zon piept door de wolken. Hij zal gedurende het grootste deel van de wandeling verstoppertje met me spelen. Dan weer wel zichtbaar, dan niet. Ik ga naar beneden het bruggetje af. Zet even later de eerste stappen op mijn wandelpad. Nantske blijft nog aan de lijn

Nantske verstart…

Hé, opvallend. Dat zie je niet vaak. Op meer dan honderd meter hoogte zweeft een meeuw helemaal in zijn eentje rond en vervolgt na het draaien van een rondje  onder  wat krijsen haar weg naar het noorden. Meeuwen zie je meestal niet alleen. Meteen ga ik op zoek naar een soortgenoot. Die vliegt mogelijk een eind verder van hem vandaan. Maar, nee hoor, hij is echt in zijn eentje. Of toch niet? Verdraaid , na een halve minuut wordt hij gevolgd door een soortgenoot. De haan van mijn buurvrouw Marijn Sturing begint te kraaien. Daar blijft het bij. Af en toe kijk ik achterom. Het zal niet lang duren of de Wielrenner met de Gele Rugzak komt langs . Hij passeert op werkdagen altijd voor zessen. En inderdaad, terwijl Nantske in de berm kweekgras eet , schiet hij rakelings langs me heen  met een korte groet. Vandaag heeft hij ook zijn roodoranje wegjack aan.Lijkt met zijn gele rugzak en zwarte maillot wel een rijdend kleurenpallet. Van hieruit is net als gisteren de graspieper [ Anthus pratensis L. ]  te horen in de meidoorn [ Crataegus laevigata L.  ] op de hoek. Een volwassen kraai komt vanuit het noordoosten aangevlogen, zeilt laag over de wei rechts van het pad. Landt dan heel gracieus met een kort huppelloopje tussen het gras. Begint iets eetbaars te zoeken. De graspieper van zojuist vliegt nu met een boogjes vlucht naar de rij meidoorns verderop. Op vijftig meter hoogte komt een meeuw aanvliegen. Zegt geen stom woord daar hoog in de lucht en vervolgt zijn reis naar de Wadden. Ik sla de hoek om en kuier richting de Bedumerwijk ter Laan. Kijk eens wat verder om me heen.  De zon zit inmiddels voor het grootste deel achter de wolken. Het levert iets meer kou en wat gezeefd licht op. Een stip in de verte verandert al snel in een mens op een fiets. De Onbekende Fietser 7.0. verschijnt. De grote man zit vanmorgen recht op zijn fiets waar door die alleen maar kleiner lijkt . Roept : ‘Mogge..’. Buigt zich dan weer over zijn stuur en begint nog harder te trappen.  In het oosten vormt zich een lage streep mist. Er komen vlak na elkaar twee meeuwen over op ongeveer dezelfde hoogte, een meter of vijf en zeventig. Nantske verstart. Een rode vrachtwagen verschijnt ineens op het pad maar slaat al snel af richting  het erf van de boerderij links. Gaat daar voor de grote ligboxenstal staan. Er wordt een luik uitgeklapt. Lastig te zien door een zijscherm,die de boel aan het oog ontrekt, of er nu een koe wordt uitgeladen of juist opgehaald. Ik hoor een scholekster [ Haematopus ostralegus L. ]  ergens in het zuidoosten even zijn roep oefenen. Oefenen is wel een menselijk manier van interpreteren. De vogel laat gewoon weten dat dit zijn territorium is. En op dat moment kom ik aan op mijn keerpunt, de ree van herenboerderij de Haver. Draai me om en ga snel op de terugweg.

Met kleine diamantjes bestrooid

Opmerkelijk dat er nog steeds zo weinig zwaluwen zijn. Mijn verstandige ik zegt dat het nu nog te koud is. Dat de insecten zich her en der verstopt hebben in een spleet van een boom of een onbewoond sluipwespengat. Maar toch, er zijn vergeleken met vorig jaar echt minder zwaluwen in de lucht. Ik draai nog even om, als ik gerucht hoor op de boerderij van Harm van der Giezen. De vrachtwagen van de veehandelaar rijdt al weer van het erf af.  Een enkele boerenzwaluw [ Hirundo rustica L. ] scheert laag over de wei rechts. Er klinkt ineens een vreemd hees schuren dat snel luider wordt : ‘Hrot-hrot ‘. Het kan niet missen. Twee rotganzen [ Branta bernicla L. ] komen heel laag aangevlogen over de wei rechts. Op nog geen twee meter van de grond. Ze kruisen het pad en verdwijnen in westelijke richting. Even is het stil op wat verkeersgerucht na. Het ochtendverkeer komt nu langzaam op gang. Hoog in de lucht komt een scholekster me tegemoet vliegen. En heel bijzonder voor zijn soort , hij houdt zijn bek stijf dicht. Opnieuw wordt het weer even wat donkerder als de zon verdwijnt achter een dikke wolk. Dan komt hij weer tevoorschijn en begint in volle pracht te stralen. Meteen loopt de temperatuur op  naar een graad of zes. Ik ben dan inmiddels ter hoogte van de rij meidoorns. Een van mijn ‘huiskraaien’, de familie die ik al jaren volg, vliegt op en voegt zich bij zijn partner die aan het foerageren is bij de scheidingssloot, die het land van de familie van der Giezen afgrenst van dat van Rozeboom. Of eigenlijk van de persoon die Rozeboom zijn boerderij en percelen grasland en maïsakker heeft gekocht. Want Rozeboom is verhuisd naar de Weerribben in Overijssel. De zon laat nu de wei rechts glinsteren. Iedere dauwdruppel wordt apart aangelicht.Het ziet er uit alsof de wei met kleine diamantjes is bestrooid. Dan achten de kraaien het voor gezien op hun fourageer- plek bij de sloot .Ze verkassen naar het derde perceel van Rozeboom, de wei met ‘Bultje ‘.

‘ Schrijnende situatie….’

Ik sla de hoek om voor het laatste stuk. Denk aan het verhaal, dat ik snel nog even vlak voor de wandeling vanochtend in het Dagblad van het Noorden las over onze minister- president die gisteren voor de zevende keer op bezoek was in Groningen. Hij lunchte bij het IMG, het Instituut Mijnbouwschade dat de schade door de gaswinning aan de woning van gedupeerden, zoals Geliefde en mij , onderzoekt. Een bezoekje bracht aan een niet nader genoemde boerderij in Kantens, hier vijf kilometer vandaan. En weer na afloop strooide met die langzamerhand bekende echte Rutte- cliché’ s. Uitdrukkingen als ‘ indringende gesprekken gevoerd ‘en ‘schrijnend situaties gezien’. Zo langzamerhand vraag ik me af of je eigenlijk niet in lachen moet uitbarsten als het niet zo triest was.  Deze sprekende pop, die komt en gaat , terwijl er verder niets ten goede verandert in het Groningse aardbevingsgebied. Waar men zo langzamerhand goed door dit soort vriendschappelijke bezoekjes leert heen te kijken. Nu rest nog de partij van de Sprekende Pop bij de volgende Provinciale Statenverkiezingen, maart 2023,  een keiharde schop onder hun hol te geven. Misschien dat ze eindelijk weer eens een echt mens in plaats van een robot als partijleider kunnen aanstellen……………………………………….( wordt vervolgd )

Iedere ochtend tussen 04u00 en 07u00 doet Kees Willemen, journalist en (politiek ) tekenaar uit Onderdendam (Gr.) een ‘Winkelhaakje ‘. Dat is een wandeling van ongeveer 25 minuten met zijn hond Nantske ( een elf jaar oude Golden Retriever –jachtlijn ) aan de oostkant van het Boterdiep in Onderdendam, een klein dorp van 595 inwoners , 14 kilometer ten noorden van de stad Groningen. Dit is al de zevende jaargang van de ‘De winkelhaak ‘.