Het was in strijd met de horecawet, de buren klaagden steen en been over de overlast en na sluitingstijd belandde er weleens een beschonken bezoeker in een sloot. Dat de stille kroeg aangepakt werd, hoefde dus geen verbazing te wekken. Voorbij waren de semi-heimelijke samenkomsten, enkel toegankelijk voor wie het wachtwoord kende. Tot het verleden behoorde het gesjoemel met de muntjes die de uitbaatster van haar werk meesmokkelde. Over waren de avondjes ongelimiteerd lachen, kletsen en baltsen. ’t Is beurd mit dij stille kniep,’ gonsde het. Toch best jammer.
Ingeborg
