We moesten in het Martini Ziekenhuis wezen. Even op bezoek. Lara, de mooiste Belgische herdershond van Nederland mee want dat is training voor gedrag op drukke, mensenrijke en autorijke plekken. Kan nooit kwaad. Zoals afgesproken zwerf ik wat rond op de parkeerplaats met de hond, afwachtend tot het mijn beurt voor het bezoekje is. Opvallende zonnebril van Ray-Ban op (“100 % UV protection”). Ik ga alvast naar de hoofdingang en wacht bij de zebra. Hond moet zitten, wachten op het commando ‘volg’. Ik kijk naar links, naar rechts, wacht even…..
Pakt een vrouw me bij de arm en zegt in dat Oekraïense Engels: “Kom, ik help u, kom maar….”
Aan de overkant van de Laan van het Leed, over die straat rijden en lopen alleen mensen die ziek zijn of zieken komen bezoeken, sta ik stil. “Waar moet u zijn,” vraagt ze. Ik leg haar uit dat ik met de hond op iemand wacht.
“Sorry, sorry,” zegt ze. “Ik dacht dat u blind was…ik wou u helpen.”
De vrouw zag een wat twijfelende man, met een zonnebril, met een hond die op een traditionele blinden geleidehond lijkt, voelde een vonk in haar hart en ze hielp een gehandicapte met oversteken. En ze verontschuldigde zich dat ze zich vergist had.
Een Engelbewaarder is ze, een engel die de zwakken behoedt en even een inschattingsfoutje heeft gemaakt. Of gewoon een Oekraïense die leeft volgens de regel: wat je wilt dat jou geschiedt, doe dat ook een ander.
Let er op, Oekraïense engelen hebben een blauw deux-pièces aan, kersenrode lipstick en penny shoes. En ze vergissen zich wel eens.
Tijl Uilenspieghel
