Het is stil, zaterdagmorgen bij de kazerne. Bij de driesprong van de Strandweg (binnendoor naar Zoutkamp) en de provinciale weg naar Lauwersoog. De driesprong is een kruising geworden, door de inrit naar het noodkamp. Witte majestueuze tenten, lijken het, van die feesttenten die je wel kent van grote feesten. Tenten waarin normaal de beau monde in wordt ondergebracht, bij de finish van een etappe van de Tour de France. Of minder: voor een popfestival. Het zijn echter geen tenten. Dit zijn paviljoenen, geschikt voor de winter. De omheining is van gestapelde zeecontainers. Een week geleden was het een vergelende vlakte, een stuk van het oefenterrein van de Willem Lodewijk Kazerne. Er scheurde weleens eens een jeep of een pantserwagen door. Het wit van de noodwoningen klieft door het landschap van het Lauwersmeer, een kampement voor 700 mensen op 15.000 vierkantemeter
Het opvangkamp is er gereed voor. Om twaalf uur zullen de eerste vluchtelingen met de bus uit Ter Apel aankomen. Nou, het laatste bericht om tien over twaalf: de bus is net vertrokken. De bewaker van de slagboom hangt wat verveeld erbij, hij lijkt naar een kruk te snakken. Een fotograaf van RTL-Nieuws schenkt zich een kop koffie uit de thermosfles in. Een verslaggever van RTV Noord bouwt de camera-installatie op. Wachten, op de eerste Bus met Ellendigen, Les Misérables, maar dan geen acteurs uit de musical van Victor Hugo, die vanavond niet in de openlucht hoeven te slapen voor de poort van het asielzoekerscentrum in Ter Apel. Een bed, een bad en brood krijgen ze, in afwachting van het begin van de aanmeldprocedure. De eerste gedachte: wat een verlossing van Ter Apel, het dorp dat elke avond twee, drie, zeven honderd mensen moest toelaten, dorstigen, hongerigen, schurftigen, ontheemden die huis en haard hebben verlaten uit vrees voor lijf en leden. Voor een beetje vrede in het leven.
Op de parkeerplaats en langs de Badweg stoppen de eerste vogelaars die hun mega-telelenzen uitpakken. Er gaat blijkbaar een bericht rond dat er wat zeldzaams vliegends in het Lauwersmeer te zien is. Het zal toch niet de slechtvalk zijn? Er staan er al een stuk of tien als kraanvogels te turen, in dat stuk natuur. De poort van de kazerne gaat open. Drie Afghaanse meisjes, van onbestemde leeftijd, kleurig uitgedost, met blingbling, geel, wit, groen, blauw, noemt het folkloristische kleding. Ze wandelen richting Lauwersoog op de paralelweg die Marneweg heet. Een man met zo’n typische Afganenvluchtelingenfiets probeert z’n zoontje te leren fietsen, op een kinderfiets met steunwieltjes achter. Het kind valt en staat meteen weer op. Wat ontbreekt er nog? Een paar trailers met paarden en ruiters die in het weekend daar altijd parkeren, en op het ruiterpad flanneren. De Rode Baretten, de Luchtmobiele Brigade, gistermiddag nog kliefden de vliegtuigtuigen over Het Hogeland. Nergens te bekennen. Maandag gaan ze vol los in het oefendorp Marnewaard op een steenworp achter het vluchtelingenkamp, trainen op de snelle interventies in oorlogssituaties. Het embleem van 11e Luchtmobiele brigade, een slechtvalk met 2 gekruiste zwaarden op een bordeaux of maroonrode ondergrond. Deze kleur verwijst naar de internationale, oorspronkelijk Britse traditie om luchtlandingstroepen een rode baret te geven, zo lezen we. De letters EM komen uit het oude embleem van de 1e Divisie ‘7 december’ en stonden oorspronkelijk voor Expeditionaire Macht, de eenheid die werd geformeerd voor de bevrijding van Nederlands-Indië. Sinds 2006 zet de 11e Brigade de traditie van deze divisie voort. Zo’n beetje de oude Stoottroepen. De Slechtvalk, staat bekend om zijn concentratievermogen, nauwkeurigheid, waakzaamheid. Zijn snelheid en reactievermogen zijn fabelachtig. De Slechtvalk is trouw, werkzaam en rustig van natuur, lees ik op de telefoon.
Zelden kwamen oorlogen en de vredezoekers zo dicht bij elkaar.
Het is stil daar, om twaalf uur in het Lauwersmeer. Een idylle. Een slopende idylle. Gisteravond kwamen 200 mensen in Zoutkamp voor een informatiebijeenkomst, met de burgemeester, het COA en de politie. Een avond van vrees, van angst, een avond van schrikbeelden van dieven, dochterlastigvallers, overlast veroorzakers. Wat helpt de toezegging dat er twee BOA’s en twee politieagenten op het project gezet worden? Het is niet gepast om veroordelende woorden op te schrijven.
Angst vreet de ziel op. Angst vreet aan de hoop en het geloof dat het ooit wat beter wordt.
De bus? Die zal wel extra vertraging hebben opgelopen, verkeerde afslag op de zuidelijke ringweg van Stad.
Berto Merx
