Onderdendam ( Gr. )  Donderdag 15 September 2022, 05u50 ( Zomertijd ):

“ WNW- wind. Windkracht 3. Een aardige bries waait me tegemoet als ik in het pikdonker met onze hond Nantske de Bedumerweg oversteek. Ik ben laat voor mijn doen. Oorzaak  : het bijwonen van de  jaarvergadering van EnergieK Onderdendam, de energiecoöperatie van ons dorp,  gisteravond in het dorpshuis. En daarna nog even uitgebreid napraten. Na twee en een half jaar corona  voor het eerst weer fysiek bij elkaar als participanten in de coöperatie. En ik, voor het eerst als gewone aandeelhouder. Ik zit niet meer als mede- initiatiefnemer en voormalig secretaris  van het bestuur, aan de andere kant van de tafel. Maar ze doen het hartstikke prima zonder mij. En ik ben opgelucht dat ik niet meer de ingewikkelde jaarrekening hoef te verdedigen omdat dat soort zaken gewoon niet mijn sterkste kant is. En als bestuurder ben je uiteindelijk wel hoofdelijk aansprakelijk, vind ik, mocht het ooit mis gaan . Er gaat gewoon heel veel geld in de coöperatie om. Tijd over nu om te besteden aan privéleven met de Geliefde en aan een ooit noodgedwongen afgebroken studie van twee spijkerschrifttalen. Ooit bestudeerde ik vier jaar aan de Groningse universiteit het Sumerisch en Akkadisch, drie millennia oude talen van het Oude Nabije Oosten. Tot de afdeling opgeheven werd, na een meer of gedwongen pensionering van mijn oud-docent wijlen Herman Vanstiphout ( 1941-2019 ).  Het weer opfrissen van die ooit verworven kennis gaat vlotter dan ik dacht. Ik ben gelukkig minder vergeten dan ik vreesde. Terug naar nu. De grote, gele treurwilg schudt in het donker zijn kruin. Na twee regenbuitjes heeft de boom  weer wat vocht opgezogen. De Salix babylonica etcetera L. heeft de  eigenschap van een spons. Hangend over het water, laat hij een fiks blad vallen, als het erg droog wordt. Regent het weer, dan zuigt hij zich sneller vol dan andere bomen. De takken wiebelen in de noordenwind heftig op en neer. Pikdonker is het  nog steeds. Nauwelijks valt er ook maar een opening in het wolkendek te bekennen. Die heeft een totaal andere structuur dan die van gisteren. Vanaf mijn hoge standpunt , ik sta nu boven op het houten bruggetje, zes meter boven het kanaal, kijk ik naar een dunne verzameling aaneen geklitte wolkjes, sommigen ervan zelfs half doorschijnend. Zo valt er ineens een opening in het dek waar een halve maan zichtbaar wordt. Er kraait een haan. Dat is die van Herma Venema op de hoek van de Van Roijenstraat en de Bedumerweg, schat ik. Een van de hanen van mijn buurvrouw Marijn Sturing reageert direct vanuit zijn nachthok. Het kraaien klinkt daardoor wat gedempt. Ik kijk nog even voor ik de brug afga, om me heen. Links richting dorp  zorgt de wind voor een wateroppervlak dat lijkt te rillen van de kou. Toch valt het wel mee met de temperatuur. Het is ruim boven de tien graden. Ik heb me erop gekleed en loop niet meer zoals gisteravond met blote voeten in sandalen. Kijk voor een laatste maal naar beneden. Op het water deinen wat slordige vegen licht, de weerkaatsing van licht van straatlantaarns. Ik ga het bruggetje af en sta een paar minuten later op mijn wandelpad.

Het ruikt naar kuil….

Nantske laat ik van de lijn en moet haar tien tellen later weer in haar nekvel grijpen omdat ze het spoor van een andere hond gaat volgen en het pad richting dorp wil aflopen. Ik stuit op plukken gemaaid gras. Zou Henk, de broer van Jarco Rozeboom, nu weer een maaibeurt hebben gedaan op het perceel links van me ? Maar er blijkt alleen een walkant van een sloot te zijn gemaaid. Hoog in het zuidoosten pinkelt een kleine ster tussen de ruimte die ineens ontstaat tussen twee wolkenpartijen. De atmosfeer is voortdurend in beweging daarboven. De ster is geen ster maar een  planeet. Mars is op zijn rondreis door de hemelkoepel in het sterrenbeeld Stier [ Taurus ] beland. Hij  staat nu loodrecht boven de grote ligboxenstal van Harm van der Giezen. Van hieruit kan ik ook , het eerste stuk aflopend, genieten van de rode, vrolijke twinkelende toplichten van acht en twintig windmolens vlak bij het dorp Farmsum. Via de link: https://www.engie.nl/verduurzamen/windenergie   las ik dat in dit windmolenpark veertien molens staan . ‘ Ze wekken jaarlijks samen 31 megawattuur aan windenergie op. Dit is goed voor 18.400 huishoudens.’, schrijft de site. Verderop zijn nog aan de horizon toplichten van een veel groter park te zien: de Meeden bij de N33. Berucht is de aanleg van dat park omdat er totaal niet naar de klachten van de omwonenden is geluisterd tijdens de voorbereiding voorafgaand aan de bouw. Mensen, die daar nu nog slapeloze nachten van hebben. Sommigen van de bewoners in het buurtverzet belanden in de cel. In het oosten is in de duisternis een vuil blauwe vlek te zien. Die zich heel voorzichtig uitbreidt. Inmiddels ben ik op de hoek beland, sla rechtsaf richting de Bedumerwijk ter Laan . Er gaat licht aan van koplampen van een trekker in de ligboxenstal van Harm van der Giezen. Men gaat de koeien voeren. In het oosten verspreidt het blauwe licht zich aan de duistere hemel. Tot nu toe heb ik van geen enkel levend wezen een teken van leven ontvangen. Maar nu hoor ineens ver weg in het noordoosten een blauwe reiger [ Ardea cinerea L. ] grauwen. Het schorre geluid verwaait meteen. Dan hoor ik alleen nog het suizen van de wind en het tikken van een koortje van mijn jack je op de stof onder mijn kin. Het ruikt naar kuil. Wel houd ik onze hond goed in de gaten. Om te voorkomen dat ze al te ver voor me uitloopt. Het blijft  nog steeds duister. Het duurt toch tien minuten voor in de verte in het zuiden een lichtpuntje verschijnt. Dat langzaam feller schijnt. Ik grijp Nantske bij haar halsband. De fietser met de LED- koplamp houdt niet helemaal een rechte lijn. Heeft iets te maken met de duisternis, denk ik. Ik roep ‘Goede Morgen ‘. Sta nu in de lichtbundel met onze hond. ‘Goe-de Morrr-gen …’, klinkt het. Een bekend geluid langzamerhand. De Onbekende Fietser 7.0. is me zojuist gepasseerd. Geluid op de weg naar Groningen wordt sterker. Het forensenverkeer komt op gang. In het oosten verschijnt een vuurrode draad net boven de horizon ter hoogte van het dorp Westerwijtwerd. Hoog in het westen is inmiddels de hemel schoon geveegd door de wind. Er knippert een licht in het westen. Dat kan alleen maar de planeet Jupiter zijn. De planeet bevindt zich in het sterrenbeeld Vissen [ Pisces ]. Het gaat harder waaien. Rechts begint het riet te zingen. Het is een soort beurtzang. Een golvend, dan weer  langzaam stuwend geluid. Fascinerend om te luisteren wat de wind wel niet veroorzaakt. Voor ik het goed besef, sta ik op mijn keerpunt, de  ree van herenboerderij de Haver. Draai me om, roep Nantske me te volgen en het liefst vijf meter voor me te lopen en ga op de terugweg.

Openlijke intimidatie

In het oosten waareerder groezelig blauw ochtendlicht in kracht leek toe te nemen, is het weer helemaal dicht gewaaid. Een tegenvaller want nu blijft het nog langer duister. De wolken mogen zich dan hier sluiten, toch sluipt er ochtendlicht naar binnen. Ik snap nooit hoe dat kan. Het is donkergrijs licht dat alles om me heen een sombere uitstraling krijgt. Te midden van al dat grijs is het lichtste, wat zichtbaar wordt, het pad zelf. Ik kan kijken tot aan de hoek. Een vreemd verschijnsel wordt ineens zichtbaar . In de hoge wolkenbank in het noordoosten lijkt een rechthoek uitgespaard waardoor licht schijnt. Het kan niet anders, het lijkt ontegenzeggelijk op een openstaand raam. Ik sla de hoek om voor het laatste stuk. De planeet Jupiter wordt opnieuw zichtbaar. Nu scheurt de bewolking in het noordoosten opnieuw. Warm, geelroze licht wordt zichtbaar dat roder en intenser wordt naarmate de scheur dichter de horizon nadert.  Het lijkt wel of het ochtendgloren keihard rukt en trekt aan een bewolking die van wijken niet wil weten.  Het doet me heel erg denken aan het machteloze beeld dat oprijst uit de verhoren tijdens de Parlementaire Enquête Gaswinning in de Tweede Kamer  Maar ook komt naar buiten hoe verbijsterend open de intimidatie van de juridische afdeling van de NAM opereert. Die zich werkelijk bij iedere beslissing die genomen wordt, laat gelden. Wanneer een arbiter Bodembeweging een beslissing gaat nemen ten faveure  van een slachtoffer wordt hem openlijk te verstaan gegeven, [ Het Dagblad v/h Noorden vanochtend op pag. 2  ]   dat de arbiter maar eens goed in oren moest knopen dat het gaswinningbedrijf de uitspraak niet hoeft uit te voeren. “ Kortom Groningen is het toneel geworden van een paar Wild West – cowboys die menen dat zij de wet stellen. Als een ding langzame hand duidelijk is dat deze vorm van pure chantage zich allemaal heeft kunnen afspelen onder het bewind van de Grote Wegkijker . De man die door parlementaire journalisten nog steeds wordt bewierookt als het grootste politieke talent van de laatste twaalf jaar in Nederland. Mag ik overgeven………………( wordt vervolgd )

Iedere ochtend tussen 04u00 en 07u00 doet Kees Willemen, journalist en (politiek ) tekenaar uit Onderdendam (Gr.) een ‘Winkelhaakje ‘. Dat is een wandeling van ongeveer 25 minuten met zijn hond Nantske ( een elf jaar oude Golden Retreiver – jachtlijn ) aan de oostkant van het Boterdiep in Onderdendam, een klein dorp van 595 inwoners , 14 kilometer ten noorden van de stad Groningen.