Onderdendam ( Gr. ) Vrijdag 14 Oktober 2022, 06u25 ( Zomertijd  ):

“Z- wind ( ???? ) Windkracht 2. Dikke mist en het is pikdonker. Het is zo mistig dat ik van de Uiterdijk alleen de kadelichten kan zien, zodra we eenmaal op het hoogholtje, het bruggetje over het Boterdiep zijn beland. Met enige moeite kan ik wel zeggen. Het was lastig de treden omhoog goed te onderscheiden. Uiteindelijk maar gewoon op handen en voeten naar boven. Nantske kijkt me verbaasd aan. Tweevoeter wordt dus toch viervoeter, als het er om spant.. Nu zou je wensen dat de straatlantaarns niet zo’n erbarmelijk gedempt licht hier zouden afgeven. Ooit gedaan omdat bij de wegbeheerders, de gemeente en de provincie de overtuiging heerste dat een karige verlichting de snelheid uit het verkeer zou halen. Daar klopt letterlijk niets van, zo blijkt nu al jaren, wanneer je aan deze racebaan woont. Dit is de meest dikke mist die ik tot nu toe heb meegemaakt. Rechts kan ik niet verder dan de wilgenstruik aan de overkant kijken. Tot mijn verrassing wordt er daadwerkelijk langzamer gereden door het verkeer. De hoeveelheid auto’s houdt ook niet over. Mensen hebben blijkbaar nu al de herfstvakantie in de kop. ‘Drup…Plons..drup…plons…drup …plons…plons …’. Je hoort de mistdruppels uit de treurwilg in het kanaal vallen. ‘Boem..beng …’, de jonge Toggenburger- ram die alleen in zijn hok zit in de wei aan de overkant, vindt het kennelijk tijd om als wekker voor de buurt te fungeren en maakt een hels kabaal in zijn hok. Heel voorzichtig ga ik tree voor tree het bruggetje af. Ik wil nog steeds niet omlopen. Dat is meer iets voor het moment dat het fysiek zo slecht met me gesteld is dat ik de brug niet meer op kan. Nantske heeft er zin in, zodra we beneden zijn. Ze trekt me als het ware richting het Betonpad. Van haar kan het niet snel genoeg gaan. Eenmaal op het pad probeer ik links richting dorp te kijken.  En recht voor me uit op het eerste stuk. Het zicht is hier maar een meter of zes. Al snel worden de randen van de bermen onzichtbaar. Ik laat onze hond van de lijn, die zich meteen op het gras in de berm stort.

Drone

Het geeft mij even de tijd om eens goed om me heen te kijken. Maar nergens kan ik maar een lichtje dat mijn kant opkomt, ontdekken. Maan Nantske voor me te gaan lopen. Bij een naderende auto of fietser weet ik dan in ieder geval meteen waar onze hond uithangt. Erg veel valt er niet te zien. Ik ben omringd door een compacte duisternis. Achter me kan ik nog net zes armzalige lichtpuntjes zien. Dat is de straatverlichting aan de overkant van het Boterdiep. Hoog boven me een wit vlekje. Datkan alleen maar de volle maan zijn. Voorlopig is dat de enige lichtbron op mijn pad..Werkt dus totaal niet . In de verte klinkt een misthoorn van een Arriva- trein. Zelfs het geluid zo detecteren dat ik weet of de trein naar Roodeschool gaat of terugkomt vandaar, lukt  nu absoluut niet.  Ik sla de hoek om richting het zuiden. Waar het licht dat ik nu zie ,vandaan komt, geen idee. Ik kan nu het pad zien tot aan de rij meidoorns. Het is hier doodstil op wat verkeersgeluiden na. Maar zelfs de koplampen van de auto’s op de Bedumerweg dringen niet eens door de mist. Als ik een denkbeeldige cirkel om me heen trek, betekent het dat ik een kleine twintig meter de lege wei kan inkijken. Voor de rest ben ik omringd door een soort van poezelige werkelijkheid. Dat blijft zo tot een koe begint te loeien in de ligboxenstal van Harm van der Giezen. Dat is het enige afwijkende geluid op dit moment. Vijf minuten later sta ik op mijn keerpunt. Roep Nantske, draai me om en ga op de terugweg. Wanneer je nu een drone zou oplaten en die zou me op een hoogte van vijftien meter volgen, dan zou die slechts een man zien die met moeite zijn hond volgt in de mist. Niet echt een tot de verbeelding sprekende voostelling. Over beelden gesproken . Het is Vrijdag vandaag.

Vrijdag 16 juni 2017…

De dag dat ik gewend ben wat dieper in te gaan op één onderwerp. Vandaag gaat het om de Wegkijkende Persoon die dit land leidt of juist niet leidt. Terwijl de een na de ander crisis Nederland teistert. Ik wil niet in het stuk gereden spoor treden dat zo vaak gevolgd wordt door Mark R. wiens tactiek het is om als het er om spant , een vorm van geheugenverlies te bezitten. Nee het gaat mij meer om de gewenning die hij heeft weten te creëren. Hij heeft ervoor gezorgd dat wij , zijn landgenoten het normaal zijn gaan vinden dat we een minister president hebben die schokkende dossiers gewoon op grote afstand of helemaal niet volgt. En puur aan zijn ministers overlaat.  Die denkt weg te komen na de zwaarste aardbeving die Groningen ooit heeft meegemaakt, 12 augustus 2012-3.6 bij Huizinge, met de mededeling gisteren voor Enquêtecommissie dat hij vijf jaar later zich pas goed realiseerde hoe erg dat was. Wat meteen ook een dikke leugen is.  Daarvan was ik persoonlijk getuige. Vrijdag 16 juni 2017 kwam Rutte eindelijk zijn neus laten zien in Groningen. Er werd een ontmoeting met bewoners en organisaties uit het aardbevingsgebied georganiseerd in Hotel het Prinsenhof aan het Martinikerkhof in de stad. Hij kwam zoals gebruikelijk  vrolijk lachend en joviaal doend met deze en gene naar binnen en ging met zijn assistente Caroline Hermans langs allerlei tafeltjes om daar iedereen aan te horen. Met vijf vrouwen zat ik aan zo’n tafeltje. Iedereen zou zijn zegje doen. De dame naast mij werd bij het eerste  relaas over wat haar was gebeurd, meteen al zo emotioneel dat ze in tranen uitbarstte Daarna volgden nog vier afgrijselijke gevallen. Ik kwam als laatste aan het woord om namens mijn dorp te vertellen hoe wij in Onderdendam probeerden het monster te verslaan door de gevolgen van de gaswinning  collectief als dorp te lijf te gaan. En niet ieder individueel voor de wielen van de NAM te gooien. Rutte kan heel goed de suggestie wekken, merkte ik,  dat hij nauwkeurig naar je luistert. Ik vond zelf het bijna gênant om na de huilende vrouwen daar een positief verhaal vertellen. Hoe Onderdendam zich niet liet kisten en zelfs als dorp inspiratie haalde uit de strijd tegen de aardbevingsschade. En daardoor groeide als dorp.

Pieter Baancentrum

Wanneer je nu dan voor Enquêtecommissie staat te liegen dat de ernst van de zaak pas in 2018 tot je doordrong, dan weet ik niet wat voor leider de kiezers van dit land hebben gekozen. Spoort Mark R. eigenlijk wel?  Of interesseert het hem geen mallemoer en bedenkt hij ter plekke maar wat voor een parlementaire commissie die toch echt aan waarheidsvinding moet doen.  In ieder geval is meer dan duidelijk dat Nederland al twaalf jaar door een sociaal gestoorde man wordt geleid. Misschien dat het Peter Baancentrum raad weet met de vraag aan welke geestesziekte onze minister president leidt. Ik ben er inmiddels meer dan klaar mee ………………………..( wordt vervolgd ) .

Iedere ochtend tussen 04u00 en 07u00 doet Kees Willemen, journalist en (politiek ) tekenaar uit Onderdendam (Gr.) een ‘Winkelhaakje ‘. Dat is een wandeling van ongeveer 25 minuten met zijn hond Nantske ( een elf jaar oude Golden Retreiver – jachtlijn ) aan de oostkant van het Boterdiep in Onderdendam, een klein dorp van 595 inwoners, 14 kilometer ten noorden van de stad Groningen.