Onderdendam ( Gr. ) Dinsdag 29 November 2022, 06u05 ( Wintertijd )

“ ZW- wind. Windkracht 2. Zwaar bewolkt. Maar of er nu een laagwolkendek hangt of niet, is door de mist niet te zien. Wel is die niet ongelooflijk dicht. Ik zie vanaf mijn hoge standpunt, het houten bruggetje acht meter boven het Boterdiep de erf- en stallichten van een drietal boerderijen in de verte. Het is uiterst rustig weer. Van wind is nauwelijks iets te merken. Dat kan ik nog eens extra controleren door de vorm van ovalen schijfjes licht op het water. De begrenzing ervan wordt bijna niet door de golfslag van vorm veranderd in het kanaal beneden me. Al druk verkeer. Het geluid van zuigende banden op het asfalt houdt maar aan. Onze hond Nantske wordt onrustig. Tijd om de donkerte in te gaan. Zorgvuldig tellend ga ik de zestien treden af , die maar heel vaag zichtbaar zijn. Eenmaal beneden valt direct op hoe warm het is. Ook al is het officieel volgens mijn weersite maar zeven, acht graden. Ik sta voor een duister nat pad dat maar heel weinig licht van de weerschijn uit Bedum weet te vangen. Zet aarzelend de eerste stappen naar voren. Nantske spurt de duisternis in , onmiddellijk nadat ik haar losgelaten heb.

Een soort vermenigvuldigingsfactor

Ze is uiterst vrolijk vanochtend en heeft er zin in. Een prettig gevoel na zowat iedere week met haar bij de dierenarts te zijn geweest. Er zijn naast afspraken over pijnstillers gisteren foto’s van haar rug en gewrichten gemaakt. Voor en achter, beide kanten, Ze heeft hier en daar artrose. Vooral links voor. Dat is geen verrassing voor Geliefde en mij. Wij waren eerder bang voor verborgen tumoren.  Bazen opgelucht nu  en het lijkt wel de hond nog meer. Waarom ook niet? Honden zijn intelligent en houden de hele dag onze non-verbale communicatie geconcentreerd in de gaten. Reageren daarop. Ik kijk eens om me heen. Kan de bermen zien tot ongeveer een meter of achttien voor me. Volk weekgras [ Elytrigium repens L. ] in de berm aan het kauwen is. Kijk af en toe achterom. Zodat ze niet al te lang blijft hangen. Ik kan haar in de gaten houden door haar rode, flikkerende halsband. Ver voor me de bekende lichten van boerderijen: van Middelkoop, Wouda, Zorgboerderij Faam, de drie boerderijen van de Maatschap Thybaut en van der Giezen. Er zijn twee lichten op een lijn vlakbij het spoor van Bedum naar de Eemshaven. Nog steeds weet ik niet precies wat dat is. Een bouwplaats, de tunnel voor de weg naar Friesland Campina?  Ik sla de hoek om en kuier naar het zuiden. Hier iets meer zicht. Ik kan tot aan de rij meidoorns kijken. Links in mijn ooghoek zie ik opeens hoe een fel licht verschijnt achter de boerderij van de familie van Middelkoop. Het moeten schijnwerpers zijn op een dak van een trekker. Maar wat moet die daar midden in de winter? Het kan mest uitrijden zijn. Of laat ploegen. Het licht verwijdert zich van de boerderij. Is kennelijk op een perceel aan het werk. Af en toe wordt het licht kleiner, wanneer een bocht wordt genomen. Dan weer heel schel. En meer dan driedubbel zo groot ook door de laaghangende mist daar . Die werkt als een soort vermenigvuldigingsfactor. Ieder mistdruppeltje is een spiegeltje dat een aanwezige lichtbron weerkaatst. Ik blijf de verrichtingen van het licht volgen daar, een kleine achttienhonderd meter van hier.  Zelfs tot ik op mijn keerpunt ben, de ree van herenboerderij de Haver. Draai me om , zoek aan de hand van de flikkerende rode halsband waar Nantske precies uithangt. Fluit haar bij me en ga op de terugweg.

Simpel zoogdier

De trekker is nog steeds op het perceel van de familie van Middelkoop bezig.  Tot plotseling kennelijk de schijnwerpers boven op het dak en opzij worden gedoofd. Een miniem licht blijft over. Tot ook dat verdwijnt. Het is nog steeds pikdonker. Meestal wordt het een fractie lichter wanneer ik halverwege de terugweg ben. Maar dat is nu niet het geval. Ik kan zelfs weer moeilijk zien waar ik loop. Nantske trekt zich met haar vier poten nergens iets van aan. Met haar scher en veel beter gehoor zal die niet zo gemakkelijk in een sloot terecht komen als ik simpel zoogdier op twee. In steeds meer voortuinen op de Bedumerweg  verschijnen nu van die verlichte spitse namaak- kerstbomen. Concentrische draden met lampjes die aan de top samenkomen. Of hier en daar wordt een horizontale lichtslang opgehangen zoals bij de schapenschuur van Goffe Jensma. Zware vrachtwagencombinaties rijden met veel lawaai het dorp binnen. Remmen af op de valse til met zijn wegversmalling. Je hoort de banden zich vastzuigen aan het natte asfalt. Vraag me wel eens af, omdat ik vaak met open raam slaap , hoeveel fijnstof ik in de loop der tijd heb binnengekregen. Ben nu al weer vlak bij de hoek beland. Daar is het nauwelijks lichter. Ik sla de hoek om voor het laatste stuk.

Bacterie

Het is gelukkig droog gebleven, hoewel het vannacht geregend heeft. Gaan we gewoon weer net als vorig jaar een natte winter krijgen met nauwelijks sneeuw en ijs om ons in te peperen dat we zelf de oorzaak van de gevolgen van de klimaatverandering zijn?  Het is zo raar. Het lijkt wel of iedereen vergeet, nu de lockdown die de Corona- epidemie heeft veroorzaakt voorbij is, dat onze  huidige consumeer- en reisgewoonten echt niet meer kunnen. We blijven collectief steeds maar teveel broeigas als CO2 uitstoten. Drukken het besef snel weg dat het een keer helemaal over kan zijn met ons mensenbestaan op deze aardkloot. De natuur in welke vorm dan ook, denkt dan gewoon, kans verkeken. Ik repareer de boel wel zonder jullie, stomme mensenkinderen. Jullie krijgen nooit meer de kans om de puinhoop nog groter te maken. De Homo homo intellectualis heeft zijn tijd meer dan gehad. Een bacterie doet het nog beter……………………………………………………………………..( wordt vervolgd )

Iedere ochtend tussen 04u00 en 07u00 doet Kees Willemen, journalist en (politiek ) tekenaar uit Onderdendam (Gr.) een ‘Winkelhaakje ‘. Dat is een wandeling van ongeveer 25 minuten met zijn hond Nantske ( een elf jaar oude Golden Retreiver – jachtlijn ) aan de oostkant van het Boterdiep in Onderdendam, een klein dorp van 595 inwoners, 14 kilometer ten noorden van de stad Groningen ).