Onderdendam ( Gr. ) Woensdag 14 December 2022, 06u55 ( Wintertijd ):

“ ZW- wind??? Lastig vast te stellen omdat het windstil is en pikdonker. Koud. Het is officieel min negen maar in de realiteit is het zeker min elf. Gelukkig houdt de wind zich afzijdig. Het is helder maar het moet aan de oostelijke horizon heiig zijn. Of er hangt daar  een wolkenbank in de weg, want van de drie windmolenparken bij de Eemshaven, Farmsum en de N33  is niets te zien. Met onze hond Nantske klim ik het bruggetje over het Boterdiep op. Er ligt aardig wat rijp op de brugleuning, ik schat een millimeter dik. Kijk eens om me heen . Het Boterdiep ligt nu helemaal dicht. Hoog in het zuidwesten schijnt de maan. Nu gehalveerd met de kromme kant naar links. Nog steeds domineert de maneschijn in het westen en noordwesten de hemelkoepel. Sterren daar zijn maar met moeite waarneembaar. Om een voorbeeld te geven de ster Regulus die hoort bij het sterrenbeeld Leeuw [ Leo ] staat op dit moment vlak onder de maan. Maar echt geen mogelijkheid kan ik hem ontdekken. Wanneer mijn blik vervolgensnaar rechts gaat , valt me  geen enkele ster op. Pas na enige tijd komt Pollux in zicht, van het sterrenbeeld Tweelingen [ Gemini  . Maar zijn evenbeeld Castor is dan weer verdwenen. Meer naar het noordwesten, echt stralend, Capella van het sterrenbeeld Voerman [ Auriga ]. Die ster schijnt bijzonder helder. Wanneer ik recht voor me uitkijk en op zoek ga naar sterren in het oosten, staan daar weer net als gisteren, Mizar , sterrenbeeld Kleine Beer [ Ursa minor ] en Arcturus , sterrenbeeld Ossenhoeder [ Boötes ]. De laatste hoog in het oosten. Tot zover het beeld . Genoeg gezienl. Om te voorkomen dat ik te sterk afkoel, ga ik snel naar beneden, de zestien treden af. Voor het eerst heb ik niet mijn boerenlaarzen aan maar mijn hoge schoenen. Die hebben  een zool met een wat scherper profiel. Uit voorzorg, want misschien is het ergens glad. Snel zorg ik dat ik op mijn wandelpad kom. Onze hond inmiddels vrij gelaten.

Sluipmoordenaar…

Het is niet helemaal pikdonker in het oosten. Een heel teer ochtendgloren ontvouwt zich daar boven een wolkenbank die groeit naarmate je meer naar het zuiden kijkt. Een smalle, rode rand wordt boven die bank zichtbaar. Vuil geel- grijs kleurt de hemel op haar beurt daarboven. In het midden van daarvan een zwart stukje, een eilandje wolk in een immens groot geheel. Ik heb nog geen drie minuten gelopen of mijn vingers,- ik draag geen handschoenen- doen echt pijn van de kou. Ik probeer de vingers van mijn vrije hand zoveel mogelijk te bewegen om de bloedsomloop te stimuleren. Probeer ondertussen om me heen te kijken. De maan die maar de helft heeft van zijn normale grootte, geeft minder licht. Dat merk je aan het licht dat op de landerijen schijnt. Dat is donkergrijs van tint. Wel kan ik in ieder geval  tot aan de boerderij de Haver kijken. Ik kom op de hoek waar het pad naar rechts afslaat . Ondanks het feit dat ik stevig mijn vingers heb lopen te bewegen, zijn mijn handen volstrekt gevoelloos geworden. Door de vorst merk ik hoe mijn vingers  werken als de spreekwoordelijke  kanarie in de kolenmijn. Bij dit stil weer , lijkt het net alsof het helemaal niet vriest.  Ik sla de hoek om richting Bedum. Nog even kijk ik achterom. Om te controleren of er geen fietser aankomt. Niemand verschijnt. Wel twinkelt daar nog steeds Capella. Ik begin harder te lopen. Gewoon om warm te blijven. Want de vorst is een sluipmoordenaar. Je voelt hem nauwelijks. Je ziet hem niet . Maar na verloop van tijd merk je ineens dat je benen langzamer gaan bewegen. Dat moment wil ik voor zijn. Ik ga bijna rennen als een snelwandelaar. Ben veel eerder dan gewoonlijk op mijn keerpunt , de ree van herenboerderij de Haver. Kijk waar onze hond blijft , draai me om en ga op de terugweg.

Goed , gevulde rugzak…

Heel in de verte komt een lichtje deze kant op. Ik ga alvast met Nantske in de berm staan. Het lichtje,  een fietslamp,  komt dichterbij en de fietser lijkt wel over de weg te zwalken. Rijdt dan aan de ene kant en nu aan onze kant van het pad. Op nog geen vijf meter van ons vandaan stopt de fietser en stapt af. Raar ! ‘ Goedemorgen, goedemorgen …’, roep ik in het donker. Daarna, als er niet wordt gereageerd, vraag ik : ‘Wil het wel? ‘.  ‘Een auto …’, komt als antwoord terug. Ik draai me om. Heel langzaam komen twee gele koplampen onze kant op. De auto passeert. De vrouw, want het was een vrouwenstem, stapt weer op de fiets. Ik zie alleen maar een donker silhouet. De vrouw heeft een rugzak op, een grote, blijkbaar goed gevuld. ‘Een fijne dag…’, roept ze. En verdwijnt in het duister. Een wonderlijke ontmoeting is dit . We konden elkaar niet zien. Er waren alleen onze stemmen.  Ik kom in beweging en voer weer de snelheid op van het lopen. Ben alleen maar bezig met recht voor me uitkijken en naar de hoek omslaan voor het laatste stuk.

Gas uit Groningen

Raar, als het overdag zou gebeurd zijn, zou het duidelijk zijn. Maar nu in het donker, ben ik er bijna van overtuigd dat ik een moderne Cassandra ben tegengekomen. Die rugzak had ze niet voor niets op haar rug. Volgens mij wilde deze Cassandra mij het volgende zeggen. Vandaag exact op dit moment dat ik dit schrijf interviewt Sven Kockelman op NPO radio 1 een wetenschapper die ervoor pleit om het Groninger gasveld toch weer te openen , leeg te pompen en om sterke drukverschillen te voorkomen, de lege holten te vullen met stikstof. En TNO die tot nu toe voor het ministerie van Economische Zaken de risicomodellen voor een eventuele aardbeving heeft gemaakt, moet als de wijde weerga volgens hem   scenario’s maken over wat er gebeurt met de ondergrond,  wanneer je gas oppompt en het lege gasveld vult met een ander gas, namelijk stikstof. Eind volgend jaar of begin 2024 wordt er weer veel meer gas uit het Groninger veld gehaald, voorspel ik………………………………………………( wordt vervolgd )

Iedere ochtend tussen 04u00 en 07u00 doet Kees Willemen, journalist en (politiek ) tekenaar uit Onderdendam (Gr.) een ‘Winkelhaakje ‘. Dat is een wandeling van ongeveer 25 minuten met zijn hond Nantske ( een elf jaar oude Golden Retreiver – jachtlijn ) aan de oostkant van het Boterdiep in Onderdendam, een klein dorp van 595 inwoners, 14 kilometer ten noorden van de stad Groningen.