In een interview met de schrijver lees ik dat zijn nieuwste boek voortkwam uit zijn verdriet om een stukgelopen relatie. Een autobiografisch werk is het, met veel fictieve elementen. In het interview geeft hij aan welk deel van de verhaallijn echt gebeurd is en wat de ex-vriendin hem dus werkelijk heeft aangedaan. Hij deelt daarmee de intieme krochten van die relatie met de wereld en belicht de geschiedenis enkel vanuit zijn eigen perspectief. Alweer. Want het is niet de eerste keer dat hij in een boek het fictieve equivalent oproept van die vrouw en het is ook niet voor het eerst dat ze er slecht vanaf komt.
Dit boek zou ik overslaan, hield ik me voor. Toen het prijzen won en zelfs op de shortlist (körtliest!) van de Libris Literatuurprijs terechtkwam, moest ik dat voornemen bijstellen. Toch maar lezen, dus. En inderdaad: het is steengoed. En geschreven met veel compassie voor Groningen. En het maakt zelfs reclame voor een nagenoeg onvertaalbaar, Gronings woord: nosk. Nosk is de doodse stilte die je in de natuur kunt ervaren. Dat heeft hij met dit boek toch maar mooi meegegeven aan een enorm lezerspubliek.
Al is het nu hoog tijd om op te houden die ex-vriendin literaire nabranders te geven waartegen het arme mens zich niet kan wapenen.
Ingeborg
