Met een mengeling van verbazing en walging zap je langs programma’s als De Rijdende Rechter. Hoe kan het zover komen, waar is de menselijke maat, moet zoiets nu op tv, hebben ze dan geen eigenwaarde, waar vinden ze toch zulke mensen?
Totdat je er ineens eentje ontmoet. Zomaar in het wild: iemand die duidelijk gemaakt is in de Rijdende Rechterfabriek.
‘Wat ís mie dat veur ain?’ vraag je na die ontmoeting hevig aangeslagen aan een ingewijde. Je gesprekspartner weet wat voor vlees hij in de kuip heeft.
‘O dij? Dat is n hoksel.’ Ter Laan zegt over hoksel: ‘een lompe, brutale meid’. Ah, dat verklaart alles.
Ingeborg
