‘Grunneger köster’ Fré Schreiber heeft de aardige gewoonte om zijn cursisten Gronings aan te moedigen vroegere belevenissen op te tekenen in het Gronings. Als het even kan bundelt hij deze verhalen en vindt er als afsluiting van een cursus een bonte avond plaats, rond de uitreiking van de bundel.
In zo’n bundel, ’t Zel mie nooit weer vergeten. Dieverdoatsie ien coronatied’, duikt een verhaal op van Wim Groeneveld. Hij vertelt hierin over een vroegere manier van daten, ver voor Tinder: voor iedere beschikbare partij een kuiltje maken in het stro en de aanwezige dames een partner laten kiezen om mee in dat kuiltje te gaan liggen.
Dat laatste had als gevolg dat er weinig variatie optrad in het vormen van de stelletjes in het stro. De meisjes kozen telkens voor dezelfde jongens. ‘Henk en ik wollen wel n moal kuutjebuten, mor wichter wollen dat nait.’ De jongens verzinnen een list om toch te kunnen ‘kuutjebuten’ – kortgezegd: partnerruil bedrijven.
Of ze zonder kleerscheuren wegkwamen met deze simplistische variant op de sleuteltjesclub laat zich raden.
Ingeborg
