‘Dit liekt ja wel bokkevreten,’ foeterde mijn vader ruim dertig jaar geleden bij het prikken in zijn rode kool. De groente wilde maar niet garen en toen die eindelijk over de borden verdeeld was, viel er weinig eetbaars meer in te herkennen. Na een dag werken had mijn vader duidelijk iets anders voor ogen. Even daarvoor viel in een conversatie tussen mijn ouders de frase ‘dij het n board as n bok’ en diezelfde dag nog had iemand zo weinig zin in een klus dat hij verzuchtte: ‘ik haar laiver dat bok mie stötte’.
Toen mijn ouders 25 jaar getrouwd waren en het nog als gangbaar werd ervaren ‘stukjes’ op te voeren, brachten mijn zus, een aantal vriendinnetjes en ik een eenakter waarbij die bokkige uitdrukkingen stuk voor stuk langskwamen. Zo’n klassieke scène werd het, aan een etenstafel, met ongemakkelijke stiltes en vooral kunstmatige dialogen.
Daar moest ik even aan denken op de dag van onze eerste casting voor de film Schoen. Een verwerking van mijn Groningse debuutroman wordt verfilmd en tot mijn opluchting kwamen er prachtige mensen naar de eerste audities. Ze zaten aan een tafel en oefenden de dialogen waarop we als scenarioschrijvers tijdenlang hadden gekauwd. In zeker opzicht ben ik in dertig jaar weinig opgeschoten.
55 jaar zijn mijn ouders inmiddels getrouwd. En dat vieren we. Zonder sketches, zo luidt het voornemen, want dat gebruik is allang sleets geworden. Het voornemen valt in duigen zodra onze kinderen enthousiast op de proppen komen met een avondvullend programma. Piano, dans, gitaar, toneel, viool… de mogelijkheden zijn nagenoeg onuitputtelijk. Ter Laan biedt een imposante lijst aan uitdrukkingen met bokken. Ik zie mogelijkheden.
Ingeborg
